Ik twijfel heel erg of de klachten die ik nu ervaar horen bij depressie of toch bij burnout.
Ik ben bekend met terugwerkende depressies en in 2018 een burnout gehad, het heeft me een jaar gekost om weer enigszins te kunnen functioneren. Bepaalde dingen zijn nooit meer geworden zoals ervoor. Denk aan verminderde concentratie en alles moeten opschrijven qua afspraken omdat ik het anders niet meer kan overzien en afspraken vergeet of dubbele afspraken maak.
Nu voel ik me sinds mei dit jaar weer niet goed. Ook echt gedachten gehad als geef nu maar flink gas en gooi het stuur om dan is het klaar. Denken als dit mijn leven is dan hoop ik dat het snel voorbij is.
Ik ben nu sinds september aan de antidepressiva en gelukkig zijn die gedachten nu vele malen minder.
Ik heb alleen nog steeds nul energie. Mijn werk slokt het kleine beetje energie wat ik heb op. Thuis kan ik me nergens toe zetten, hang maar wat op de bank. En aan het einde van de dag baal ik weer dat ik niets in huis heb gedaan.
Ik ben soms bijna de hele dag vrij en moet dan aan het einde van de middag nog 2 uurtjes werken. Ik kan dan vlak voor het werk ineens doodmoe zijn, loodzware benen hebben en als een berg opzien tegen het werk. Maar als ik er eenmaal ben gaat het wel.
De vorige keer had ik deze klachten ook maar was daarnaast ook enorm overprikkeld, een drukke supermarkt of winkelstraat vloog me aan en ik ben regelmatig onverrichterzake terug naar huis gegaan omdat ik daar weg MOEST. Eenmaal thuis plofte ik op de bank en kon dan zo 4 uur slapen.
Dit heb ik dus nu absoluut niet dat ik drukte niet kan handelen en voor een paar uur onder zeil ben na de geringste activiteit.
Ik vraag me dus af of mijn klachten nu met burnout te maken hebben of toch alleen met depressie.
Mijn hele sombere gedachten zijn een stuk minder door de antidepressiva (escitalopram 10 mg) maar ook zeker niet weg.
Terugkerende depressies bedoel ik natuurlijk en mei vorig jaar in plaats van mei dit jaar 🙈
Ja ik weet dat het een combinatie van beide kan zijn en ik twijfel dus heel erg of er naast depressie niet ook sprake is van burnout.
De klachten lijken deels op de klachten die ik toen had met als verschil dat ik toen echt op was en niet meer kon werken.
Nu lukt dat nog maar slokt wel zo'n beetje al mijn energie op.
Ik weet dat een depressie en burnout dichtbij elkaar liggen qua klachten maar wel elk hun eigen aanpak vereisen mbt tot herstel. Vooralsnog houdt mijn behandelaar het op depressie en hij heeft ervoor gestudeerd. Ik twijfel omdat ik dus bepaalde zaken herken.
Dan zou ik dat met je behandelaar bespreken, dat je zelf bepaalde dingen herkent.
Dan kan er op beide behandeld worden.
Er zijn veel mensen die of depressief worden door een burn out, of een burn out krijgen omdat ze depressief zijn, je behandelaar zou dat eigenlijk ook moeten herkennen en daar op inspelen.
Ik heb pas over 2 weken weer een afspraak maar ga dat dan ook zeker weten wel bespreken.
Ik wil me gewoon niet meer zo voelen. Ik vind mezelf echt niet knetter depressief op dit moment maar heb wel gedachtes van als dit mijn leven is hoeft het voor mij niet zo. (Waar ik eerst dacht aan gasgeven en stuur omgooien is dit toch wel een verbetering)
Alles kost onwijs veel energie, naast mijn werk kan ik het amper opbrengen nog iets te doen. Ik lig elke middag wel een half uurtje tot 2 uren op de bank te slapen om enigzins weer op te laden. Heb bijna dagelijks hoofdpijn.
Probeer zo normaal mogelijk alles te doen, rijd normaal 2-3 keer per week paard maar dat gaat even niet omdat ze hoogdrachtig is, maar ik ga nog wel steeds naar stal op die dagen, ik loop 1-2 keer per week 'hard' met mijn vriendin, ben best veel buiten...maar ik ga me er niet beter van voelen.
Ik begin weerstand te voelen mbt werk. Ik ben inmiddels al op 3 plekken gestopt met schoonmaken zodat ik nu de ene week 2 ochtenden thuis ben en de andere week 1 ochtend thuis ben. Dan heb ik nog op 3 dagen werk aan het einde van de middag maar dan ben ik zo vreselijk moe en op dat ik me erheen moet slepen. Begin van de week gaat dat nog maar tegen het einde van de week is het drama.
Ik slaap ook vreselijk slecht op het moment, word heel vaak wakker in de nacht (zal ook wat spanning rondom het veulen op komst zijn)
Ik wil me gewoon niet meer zo voelen!
Je vindt jezelf niet knetter depressief, maar je klinkt wel depressief.
Dat herken ik van mijn eigen gedachtes een tijdje terug, toen ik ook zei dat dat ik dat niet was.
Zou je je werk niet zo kunnen plannen dat je in de ochtend kunt werken? Dan heb je dat gehad, om het zo maar te zeggen, en kun na je werk even bijkomen en smiddags iets leuks doen waar je weer energie uit kunt halen, zodat je met een voldaan gevoel je dag afsluit.
Rijden kan nu misschien even niet, maar even met haar wandelen, lekker verzorgen of aan de hand werken is ook leuk.
Ik heb nu door mijn enkelblessure a ruiml 4 jaar niet op mijn paard gezeten en stap er zeer waarschijnlijk ook niet weer op.
Maar ik ben nu wel zover dat ik hem weer zelf kan verzorgen en een stukje met hem kan wandelen.
Dat kost best veel energie, maar ik ben wel echt happy als ik bij hem ben geweest!
Ik ben ook met hem bezig om samen aan de hand oefeningen te leren, voor hem nieuw en voor mij ook, maar we vinden het beide heel leuk,al is het alleen al omdat we samen weer wat doen!
Gronwerk kun je trouwens met een veulen al mee beginnen, dus ook leuk om straks met de kleine mee aan de slag te gaan.
En als je op een andere manier met je paard bezig bent, kun je daarmee net zo je hoofd leeg maken als wanneer je er op zit, als je lekker samen bezig bent.
Ik ben een periode heel weinig naar stal geweesst,omdat ik dan juist negatieve gevoelens kreeg omdat ik niet kon rijden en helemaal niks met mijn ruin kon doen en ik de lege stal van mijn jonge merrie zag die we verkocht hebben omdat ik voor lange tijd niks met haar zou kunnen doen en waarschijnlijk helemaal niet meer zou kunnen rijden. Maar nu kan ik dat omdenken en geniet ik juist extra van Jaimie, omdat hij er nog wel is en er meer is dan alleen rijden. (Hij wordt wel gereden hoor, mijn nichtje had hem na mijn blessure al vrij snel "ingepikt" en is stapelgek met hem)
Probeer vooruit te kijken naar de leuke dingen en daar naartoe te leven, als je dat probeert, voelen de mindere leuke dingen iets minder zwaar.
En ik zeg altijd dat er geen betere therapeut is dan een paard😉
Oh dat klinkt wel heel heftig Suus al zo lang niet rijden en misschien nooit meer kunnen. Echt knap dat je zo kunt omdenken!
Ik ga nog wel naar stal hoor en poets en knuffel haar. Ze is inmiddels 5 dagen overtijd en echt heel dik.
Even rollen in de bak en dan is ze buiten adem. Met wandelen doe ik haar dus geen groot plezier meer op het moment. Heb ik in de eerste weken dat rijden niet meer ging wel veel gedaan. Maar het moet wel eerlijk blijven tegenover het paard.
Ik heb van de week een tuigje op de kop getikt voor 1 van de pony's op stal en ga proberen hem voor de wagen te beleren.
En wat je zegt ik ben echt wel depressief en dat weet ik ook. Alleen dus niet meer zo depressief dat ik echt denk aan uit het leven stappen. Maar wel dusdanig dat het voor mij op deze manier niet hoeft. Ik moet er niet aan denken om zo 90 te worden.
En wat betreft het werk, die tijden liggen helaas vast in mijn contract 😢
Ik heb wel mijn oren en ogen open voor iets anders maar twijfel ook of het verstandig is om aan een nieuwe baan te beginnen in de staat waarin ik nu verkeer. Zowel mentaal als fysiek. Ik heb ziekte van Bechterew, is op het moment aardig stabiel maar je weet nooit wat de toekomst brengt. Met een nieuwe baan zit je vaak met tijdelijke contracten...met alle gevolgen van dien als je uitvalt door fysieke of mentale klachten.
Oh spannend, dan kan ze dus ieder moment bevallen!
Mennen is idd ook leuk, mijn schoonvader rijdt aangespannen met zijn Fries, ik ben laatst voor het eerst weer een keer mee geweest en dat ook even een geniet momentje!
Kan jou arbo arts niet helpen dat jij andere uren krijgt, aangepast aan jou situatie?
Misschien door met collega's te ruilen ofzo?
Als je de arbo arts uitlegt dat je, door op aangepaste tijden te werken, ipv de nu vastgestelde, waarschijnlijk beter kunt functioneren en de kans dat je verder uitvalt kleiner is, zou dat voor je werkgever ook voordelig zijn.
Ik snap wat je zegt hoor, dat je zo geen 90 wilt worden.
Maar ik kan ook zeggen dat dat gevoel weer weg kan gaan.
Dit is niet mijn eerste blessure die impact heeft op mijn leven, toen zei ik ook dat het van mij niet meer hoefde.
Baan kwijt, afgekeurd, relatie op de klippen, paardrijden zou ik toen al niet meer kunnen/mogen.
Daar ben ik uitgekomen en was zelfs weer vrij fanatiek aan het rijden. Wel heb ik toen gezegd dat ik zoiets nooit weer mee wilde maken of nog een keer zo'n strijd aan zou kunnen gaan, fysiek niet en mentaal al helemaal niet.
En toen kwam die enkelblessure en begon het nog een keer opnieuw allemaal......Als iemand toen zei dat ik er echt wel weer uit zou komen, geloofde ik daar helemaal niks van.
Maar ik heb me weer kunnen herpakken, weer mn leven aan mn lichaam aangepast en kan weer genieten van dingen.
Wees dus niet te somber, jij bent ook al verder dan je was en kunt er ook uit komen!
Jeetje Suus wat heftig allemaal. Ik kan me voorstellen dat je toen ook wel heel somber bent geweest met al die zaken die je nu opnoemt. En dan dat ook nog allemaal tegelijk! Fysiek niet in orde, je baan kwijtraken, afgekeurd worden en dan ook nog je relatie naar de knoppen. Heel begrijpelijk ook dat je dacht zoiets mentaal en fysiek niet nogmaals aan zou kunnen.
Bij mij is de ene dag beter dan de andere en soms kan ik ook echt wel genieten van bepaalde dingen. Maar waar je voorheen heel lang kon teren op een leuke gebeurtenis ben ik dat blije gevoel nu de volgende dag alweer kwijt helaas.
En vandaag is gewoon weer een klote dag. Voor de afwisseling weer eens mega veel buikpijn. Waar ik al 100 keer voor bij de dokter en gynaecologen ben geweest maar geen oorzaak voor gevonden kan worden 😢 Want ja nooit op het moment zelf daar terecht kunnen maar pas over 3 weken ofzo en dan is natuurlijk net de pijn weer weg.
Daarnaast heb ik ook nog eens darmklachten dus ik heb nu gewoon dubbelop buikpijn. Ik denk dat laatste ook mede door de mentale klachten.
Wat betreft werk en de arbodienst...ik wil als het even kan niks met de arbo te maken hebben. Ik ben dus nu ook niet ziek gemeld, ook niet voor een deel. Ik ben minder uren gaan werken. Ik poets smorgens bij mensen thuis en dus nog een paar uur bij een werkgever eind van de middag. Dit voor een stukje financiële zekerheid. Als mensen ziek zijn, op vakantie zijn of ineens zeggen het zelf te kunnen dan heb ik niks meer hè.
In mijn burnout ben ik een jaar deels thuis geweest en zo enorm gepusht door de arboarts om weer te gaan werken.
Ik werkte dan 2 uurtjes vroeg in de ochtend en dan was ik zo kapot dat ik met knallende koppijn mijn bed in dook en de 2 dagen erna ook niet fatsoenlijk kon functioneren.
Mijn therapeut heeft destijds nog een brief naar de arbo gestuurd omdat ik daar de dag nadat ik had gewerkt lijkbleek als een zombie aan haar bureau zat. Dat ze zich afvroeg hoe ik daar in hemelsnaam veilig aangekomen was met de auto.
Zij vond het onverantwoord dat ik ging werken maar de arbo hield voet bij stuk.
Dus als het even kan wil ik vermijden dat ik iets met de arbodienst van doen krijg.
Ok je punt wat betreft de arbo snap ik dan!
Bij mij was ook de bedrijfsarts degene die er voor gezorgd heeft dat mijn rugproblemen volledig zijn geëscaleerd trouwens, ben er zelf dus ook geen fan van😅
Maar bij mij heeft het UWV op een gegeven moment ingegrepen. Op aanraden van iemand die enige juridische kennis heeft, heb ik bij het UWV een arbeidsdeskundige ingeschakeld, die gaf een heel ander advies van de arbo arts van mijn werkgever. En dat was wel bindend voor de werkgever.
Oh dat is wel fijn dat je het toen zo hebt kunnen oplossen via het uwv. Alleen is dat voor mij nu natuurlijk geen optie omdat ik helemaal niet ziekgemeld ben.
Maar ik hou dit wel in mijn achterhoofd voor het geval ik ooit weer in zo'n situatie terecht kom.
Ik denk dat het nu op het moment belangrijk is om juist wel te blijven werken en zo wat structuur in de dagen te houden.
En nu op naar stal om een appeltje te brengen bij m'n vriendin. En even kijken of ze inmiddels al kegelt 🙈
Als je het wel met het UWV bespreken zou, kun je ook blijven werken, maar heb je ook een vangnet als je wel verder uitvallen zou, omdat met een ziekmelding je recht hebt op loon doorbetaling.
Wat de structuur betreft, dat ben met je eens hoor!
En, kondigt de kleine zich al aan??🐴🍼
Nou ik zal het eens overwegen, donderdag op mijn vrije dag maar eens even uitvogelen hoe, wat waar en wie bij het uwv. Ik kan er altijd een telefoontje aan wagen natuurlijk.
Nee nog geen tekenen dat er snel een veulen geboren gaat worden. Maarja je draagtijd varieert van 320 tot 365 dagen...
Wij zitten nu op dag 340. Met een beetje pech moeten we nog wachten tot half mei 🙈