Ik heb een relatie sinds een jaar (vrouw van 29) met een man van 28. Voor hem is dit zijn eerste relatie. Er leek 14 maanden terug al veel op hem af te komen.
In de maanden voor het ontmoeten van elkaar gaf hij aan dat hij goed in zijn vel zat. Toen wij elkaar steeds meer zagen heeft de verliefdheid hem een beetje uit zijn doen gebracht. Toen het echt een relatie werd, begonnen hij zich ‘raar te voelen. Hij denkt zelf dat dit een gevoel van bindingsangst was. Vanaf het moment tot het close werd tot aan nu, meer dan 14 maanden verder is dit gevoel er nog echt vaak. Mijn partner geeft aan dat het een gevoel is die ‘niet echt’ voelt.
Ook geeft hij aan dat hij het moeilijk vindt een relatie te hebben, maar als je naar ons kijkt als twee personen dan zijn we rustig, liefdevol en respectvol naar elkaar.
Wel is er sprake van jaloezie vanuit zijn kant. Jaloezie op vriendjes van mij van vroeger. Ik neem dit niet persoonlijk en blijf er rustig onder maar hij heeft hier ook wel echt last van.

Als hij er rationeel over nadenkt dan wil hij dit echt heel graag met mij. Het geeft mij wel zorgen dat hij het zo graag wilt en zich tegelijkertijd niet goed voelt in een relatie. We hebben het leuk samen. Echt leuk. Toch voelt hij zich niet goed. We hebben veel gesprekken van wat moeten we nu doen. Elkaar een aantal weken niet zien misschien, maar we kunnen elkaar echt niet missen.
Sinds dat wij elkaar kennen heeft hij last van leven in pieken en dalen. Allebei begrijpen wij niet waar dit zo vandaan kan komen. Ik ben juist een stabiele partner voor hem.
Qua vriendschappen heeft hij al jaren dezelfde vrienden. Hij kan dit goed onderhouden.
Als wij het hebben over mensen in onze omgeving die gaan settelen buiten de stad dan kijkt hij daar zeer neerbuigend naar.

Misschien zou hij daar eens met een psycholoog over kunnen praten