Ik heb een tekst geschreven uit mijn eigen gedoe etc om te laten voorlezen aan de dokter voor een doorverwijzing naar een psychiater. Ik heb al eens eerder in een opname gezeten voor diagnose en daar kwam uit dat ik gewoon maar verwend was en ze wouden de naam borderline NIET op papier zetten omdat ik er elke dag om vroeg of ze mij daar op wouden testen, dus zei de psychiater dat ik het gewoon wou. Schandalig! Dus is er bedreigde borderline stoornis uitgekomen. Me andere psycholoog vond het ook raar want ook hij vond het logisch dat het borderline is, en anderen uit mijn omgeving ook. Dit is gewoon borderline geen twijfels aan. Heb 4 sessies van een VERS training gevolgd, kansloos. Wil een linehan therapie krijgen maar hoe krijg ik dit allemaal geregeld zonder onbegrip te krijgen? Want door onbegrip van hulpverleners is mijn hele vertrouwen weg. Hier het verhaal: (excuses dat de tekst rommelig is geschreven maar het is vlug geschreven als klad toen ik net uit een aanval kwam.)

Ik snij als de spanningen zo hard oplopen dat ik om me heen moet slaan en schreeuwen en als ik snij dan gaat het vaAk weer weg omdat het er dan uit is, de spanning en woeden die door het lichaAm stroomt. Het eenzame gevoel van leegte, je staat alleen niemand begrijpt je, je bent lelijk, anderen zijn beter. Vele wisselende relaties, bij een vaste partner hij doet vaak alles fout, hij hoeft maar een blik te geven of ik voel de emoties al door me lichaam stromen die ik niet onder controle houden kan dan voel ik me wanhopig, machteloos, in de steek gelaten, uitgelachen, onbegripvol, ik probeer alles te verzinnen te gillen, schreeuwen, janken op me knieën vallen smeken lief te doen anders ga ik dood of snijden ik waarschuw ervoor omdat ik weet dat het gaat gebeuren, zal hij mij niet steunen of helpen dan word alle gevoelens zoveel erger dat het erger word en erger word en nog veel erger word dat ik ontplof, ik ren en blijf maar rennen, ik blijf maar me haren uit me hoofd trekken, me snijden, te schreeuwen iedereen uitschelden en ruzie uitlokken, als ik snij, is alles eruit kom ik tot rust alsof ik de halve wereld heb afgerend, al me emoties zijn voor heel even helemaal uitgeschakeld alsof ik een zombie ben die door over de wereld loop, als me vriend me dan begeleid en langzaam weer lief probeert te doen voel ik me net een klein kind, zon grote schuld gevoel, ik schaam me dood vreselijk. Ik kan het niet als hij met anderen afspreekt, ik wil de belangrijkste en de beste voor hem zijn hij moet alleen mij willen in zijn leven alleen mij belangrijk vinden, spreekt hij met anderen af dan is voor mij het teken dat ik niet zoveel voor hem ben als hij voor mij en dan krijg k een aanval, voel ik me in de steek gelaten, aan de kant gezet, zo diep en intens naar de afgrond gezet

ik denk dan aan alle pijn gevoelens die ik me gevoelt heb ik wil dood, dood en dood. Vaak word het zo erg die spanningen door me lichaam dat ik ontplof en moet slaan en iedereen alles verkeerd doe ik iedereen afbek en afsnauw en vaak komt dat gevoel bij me geslachtsdeel, krijg het gevoel opgewonden te worden en me clitoris gaat tintelen en ik sla dan op mijn geslachtsdeel ik word wild, spring uit me vel, ga gooien, slaan krabben, schreeuwen,gillen, kruipen, met me vuist zo hard mogelijk op me gezicht slaan, op me hoofd, schoppen, wild worden wild worden en wild worden, compleet doordraaien. (Ik heb twee jaar lang elke dag continu tampons gedragen, laatste tijden werden het er wel 40 opnieuw op een dag, als ik perste en ik voelde weer wat langs de tampon eruit komen werd ik al helemaal wild en begonnen al de boven geschreven gevoelens weer en deed ik er een nieuwe in, soms wou het gewoon niet en kwam er weer een aanval, zo intens en heftig, dat een mens dat aan kan! Niet normaal.

En dan ging ik douchen of heel veel wiet roken dat ik te stoned was om me enigszins ook maar moeite voor te kunnen doen om op te staan en dan was het redelijk onderdrukt). Als ik een aanval heb, want zo noem ik het heb er geen andere benaming voor zolang ik nog niet precies weet wat het is. Het liefste pak ik dan een pot met pillen en gooi alles achterover, liefste koop ik voor 10jes aan drank en zuip ik me helemaal dood. In de periode van mijn drugs tijd als ik dan een keer een pilletje nam nam ik er roekeloos een stuk of 8 tegelijk in, want ik wou het heftig. Gelukkig heb ik de drugs overwonnen alleen het blowen is soms nog steeds mijnmiddel als het echt niet meer gaat. Dan de wisselingen van de stemmingen die ik heb, al gebeurd er maar iets heel kleins, de ene minuut super vrolijk, daarna weer zwaar door de grond heen gezakt, dan weer woedend en daarna kan het me allemaal niet meer schelen die wisselingen heb ik meestal vaker dan 10 keer op een dag, ik zie iets op de tv, een blik van me liefde, een gedrag van een persoon ookal gebeurd er helemaal niets, de stemming van blijdschap slaat ineenkeer om, niet zomaar even een dipje maar een diepe intense pijn van binnen alsof je dieper dan de diepste bodem van de put zit, depressies, zelfmoord gedachtens springen op. En dan uit het niets kan ik plots zulke grote dromen hebben maar nooit is het het zelfde, dan wil ik vrachtwagenchauffeur worden dan wil ik weer de muziek op gaan pakken daarna kijk ik weer voor audities voor acteren en daarna is het weer in de ouderenzorg werken en daarna weer bij een tankstation werken, en altijd als ik zoiets beslis ben ik er zo enthousiast over de hele wereld moet het van mij weten, en na een week hoor je me er nooit meer over en begin ik al over het andere te praten. De ene dag ben ik dol op jurkjes en panty's, daarna weer op kisten met bandshirts, dan ben ik plots zo tevreden met me haar en uiterlijk en binnen 1 tel vind ik het afschuwelijk en wil ik wat anders. Ik geef geld uit waar ik later spijt van krijg. Ik koop iets als Het meteen in mij gedachten opkomt, op de een of andere manier denk ik er gewoon niet bij na en na afloop denk ik waar ben ik mee bezig maar ik leer er nooit van want ik blijf het telkens maar weer doen. Ook heb ik soms hele rare dingen die met mij aan de hand zijn, van de een op de andere hand voel ik me kil, duister alsof allemaal enge demonen ogen naar mij kijken me willen pakken of meenemen naar hun gebied, hun land, hun universum en dementie en mij overnemen en over mij gaan domineren, straffen en gek maken overal waar ik ga, op sommige momenten wil ik iets zeggen maar op de een of andere manier lukt het me niet om te praten ik wil zo graag iets zeggen maar het lukt me niet, het lukt me gewoon echt niet ik doe me best maar er kan gewoon totaal niks uitkomen! Het gekke is, ik heb dat alleen bij mij partner van dat niet kunnen praten of als ik alleen ben. Want ik praat namelijk van kinds af aan tegen 'mensen'?? Voor mijn gevoel zijn ze ook echt bij me en praat ik er tegen over alles en nog wat of ze maken mijn gekke buien mee, me huilbuien of al mijn verlangens, gevoelens en noem het maar op. Of het nou mijn idolen zijn van bands, of de exen van mijn vriend of zelfs zijn familie of de familie van mijn exen. Je kunt het zo gek niet verzinnen. Iets anders, soms zijn er dagen dat ik zelfs niet naar buiten kan, vanwege me angsten op de straat de drukke prikkels in winkels, pratende mensen, kijkende mensen, kleuren, geluiden, angst om bekeken te worden want ik zie er dan toch niet uit, de angst om te falen voor de ogen van mij vriend bij het afrekenen bij de kassa of iets te vragen aan een winkel medewerker, te praten met vreemden angst wat denken ze van me. Mijn vooroordelen zijn extreem over mensen ik praat ze zwart ik mag ze niet, ik moet ze niet ze mogen kapot vallen alles, en zodra ik ze leer kennen prijs ik ze de hemel in en vind ik ze geweldig kom ik voor ze op, en dan word er bijvoorbeeld iets gezegd wat anderen mensen de normaalste zaak van de wereld zouden vinden, kan bij mij in de verkeerde keelgat vliegen en ik mag de persoon niet meer, haat de persoon mag de persoon niet, mag dood vallen en dan na die persoon gezien te hebben is hij of zij weer geweldig en prijs ik hem haar weer de hemel in heb ik het gevoel dat ik erbij hoor. Maar dat kan ook plots weer fout lopen door een bepaalde blik of iets. En dat is bij vreemden zo noem ik ze dan maar, bijvoorbeeld schoonfamilie, vrienden van mijn partner, klasgenoten, vrienden etc. Mensen die echt dichtbij mij staan heb ik meer zoiets van je aju sluit me maar lekker buiten maar dat is zo weer voorbij want die staan echt dichtbij me. Zoals ouders, grootouders, partner. Wat ik er nu bij ga zeggen heb ik gelukkig niet al te vaak last van en dat is eten. Als ik veel eet, en die buien zijn eten alles achter elkaar dan doe ik dat wat ik naar eigen ervaring heb ontdekt uit hoe ik me voel. Maar soms heb ik momenten die duren meestal een week, dat ik niks wil of durf eten bang te zijn na een hapje dat ik meteen vijf kilo aankom. Ook merk ik als ik me onzeker voel en ik kijk in de spiegel dat ik er spuug lelijk uit zie. Maar ben ik een keertje vrolijker en zelfverzekerder en voel ik me een keertje goed wat meestal maar vijf minuten duurt en ik kijk in de spiegel zie ik er plots een stuk knapper uit. Als ik eenmaal opgewonden ben of ik denk aan seks dan moet mijn partner mij meteen seks geven doet hij dat niet dan krijg ik ook een aanval met al die gevoelens die ik in het begin beschreven heb, lelijk voelen eenzaam, alleen, machteloos, hopeloos, ik de er dan aan van godver moet ik nu werkelijk vreemd gaan eer ik het ga doen? Ik ga dreigen, manipuleren, chanteren om mijn zin te krijgen. Ik word door mijn partner als egoïstisch gezien omdat ik altijd alleen maar aan me eigen gevoelens, belangens denk maar vind ik ook niet zo gek me hele leven voel ik me al zwaar klote ik wil me een keertje goed voelen en van al deze gevoelens af! Meestal begrijp ik hem pas na een paar maanden met alles wat hij zegt. Maar dan nog mensen moeten eens weten hoe dit voelt, maar begrip ervoor krijgen? Hoe maar dAt nooit niemand weet hoe het voelt en ik hoop ook nooit dat anderen mensen dit hoeven te voelen. Want dit is wel het ergste wat mensen voelen kunnen geestelijk.
Maar ook hoor ik vaak gegil en geschreeuw in me hoofd, denk ik aan dingen waar ik niet aan denken ik ik sla dan op me hoofd in de hoop dat het weg gaat maar het gaat niet weg, ik zie vaak flitsen, schimmen, schaduwen, kleuren en geuren die er niet zijn. Of de angst dat mensen complotten tegen me aan het maken zijn, me kapot willen maken of me allemaal uitlachen ik durf al niet eens ergens bij te staan angst voor de afwijzing. Ik durf nee te zeggen want ik ben niet bang dat iemand me wat aandoet, ik zeg alleen vaak geen nee omdat ik niet wil dat mijn partner aan andere sletten denkt want ik moet en zal de beste en de mooiste zijn voor mijn vriend. Ook lukt het me nooit om in slaap te komen, zit ik op de bank en voeling dat ik geestelijk uitgeput ben en ik ga na boven stap in me bed, iets zorgt ervoor dat ik niet aan het moe zijn gevoel kan de ken en daardoor niet de motivatie vind om me ogen te sluiten en te gaan slapen meestal moet ik het doen met plots in slaap vallen met nog de dingen in mijn handen, mits ik een joint rook gaat het prima. In de vroege jeugd werd ik nooit begrepen altijd ruzie thuis, altijd was mijn zus beter en ik zou nooit wat bereiken volgens mijn moeder ik liep op ten duur weg van huis en ik ging blowen, anderen drugs gebruiken ik liep weg naar andere mannen, vluchte van alles, ging spijbelen op school, grote mond tegen iedereen, ik ging stelen het gaf me een kick net als een pilletje ik vond het heerlijk. In de tijd van de LSD nam ik het elke dag, overdags wakker en me proberen groot te houden stoer en sterk, en savonds als me ouders lagen te slapen, nam ik zegeltjes in en was ik de gehele nacht aan het trippen van de LSD ik sliep haast nooit, ging half trippend naar school, dAar werkte het uit, ik ging blowen, spijbelen, drinken, rondhangen, met allerlei mannen rotzooien, alshoewel ik flirte met allerlei mannen bleef het bij flirten ik heb nog nooit seks gehad zonder een relatie zo erg was ik niet en voelde me daar ook niet fijn bij ik moest er wel een band mee hebben. En in de avond ging het zo weer de nacht LSD en daarna weer elke dag het zelfde riedeltje. Vaak heb ik ook vele verschillende interesses wat als je ze bij elkaar optelt het totaal niet klopt, en totaal tegenstrijdig is de ene keer vind ik dit en dan weer dat het is nooit het zelfde, alsof ik niet eens weet wie of wat ik nou ben en wat ik met mij leven moet doen en gaan doen. Ook heb ik vaak dat ik denk waar ben ik mee bezig gedaan, heb ik dat gedaan of gezegd en dat weet ik het niet meer vaak voel ik me ook op de tussenscheiding van realiteit en fantasie wat is echt en wat is nep, ik weet het dan gewoon echt niet. Vroeger op school werd ik vaak gepest, veel vrienden had ik niet en als ik dan een keer een vriendje of vriendinnetje had dan trok ik mezelf al gauw terug en liet ik niks meer van me horen en dat was het dan, het einde. Ik heb het ook nooit gekund met veel mensen tegelijkertijd omgaan het is het een of het ander, beide lukt mij gewoon echt niet. Dat is met veel dingen zo en dat merk ik je laatste tijd veel en veel meer dat het altijd is het moet op deze manier anders rot je maar op en maak ik het uit, en gaat het toch die Ndere manier op dan moet ik eerst zwaar overtuigd worden met veel liefde wil ik het ooit kunnen accepteren dat het anders moeten zal. Ik wil eindelijk hulp, eindelijk gelukkig worden, geen zelfmoordpogingen meer en geen nare gevoelens meer van alles wat hierboven staat beschreven. Ik weet niet eat het is maar ik wil en moet het weten en ik wil hulp, grote hulp want ooit wil ik toch echt eens gelukkig worden. Waar ik mij ook erge zorgen over maak is door al de stres en geestelijke pijn of hoe je het ook benoemen wil, krijg ik ook steeds meer lichamelijkere pijn. Hartpijn, benauwd, zenuwverkramping, spierverkramping, pijn bij het hart en op de borst, hoofdpijn, duizelig.
Ik wil een keer hulp, dat is mij grootste droom en wens in dit leven.

Geluk...!

Sorry voor het lange verhaal.
Liefs Lisa

Als ik dit zo lees,ben je door en door een borderliner en herken ik heel veel van mezelf.Wil je geholpen worden,blijf dan hameren op deze ziekte,want dat is het,en ga eventueel voor een second-opinien.Jij bent belangrijk en je moet voor jezelf opkomen.Zoek hulp,dringende hulp,vraag om therapie en eventuele medicatie.dit is het enigste antwoord,dat ik je kan geven.

Heel erg bedankt voor je begrip en je advies!

Liefs, lisa.

Graag gedaan.Laat je nog eens van je horen? Ik zou graag willen weten hoe het verder met je gaat.Liefs,H

Dankjewel misschien via een andere weg contact? Praten met lotgenoten is altijd fijn natuurlijk 🙂

Ik weet niet of praten met lotgenoten altijd fijn is,ik heb er zelf geen leuke ervaringen mee omdat de een het altijd erger heeft dan de ander en er weinig uitkomt.Je kunt het beste toch een second-opinien vragen.Zoek een andere psychiater/psycholoog,liefst een vrouwelijke omdat dat gemakkelijker is,om jouw gevoelens en problemen uit te leggen.Zeg niet,dat je borderliner hebt maar laat haar dit zelf bepalen,ZIJ is de arts.Vraag haar om hulp en begeleiding met eventuele therapie en/of medicatie zoals ik al eerder schreef.Ik hoop echt,dat je die nu krijgt want je hebt het dringend nodig.Doen!! Liefs H.