Ik voel me altijd bekeken, ik twijfel altijd, betwijfel alles en heb het idee dat ik alles fout doe. Ik weet niet wat ik wil. Ik vertrouw niemand en voel me nergens echt thuis (zelfs niet bij mijn vader en broertjes, alsof ze vreemde zijn), (denk zelfs dat mijn eigen vader me wilt verkrachten ookal weet ik dat hij dat nooit zou doen en hij een heel lief, koppig persoon is). Ik voel me een diepe mislukkeling en alleen. Ik heb zelfhaat en begin me steeds hopelozer te voelen. Wat raar is is dat ik toch een drang heb om uit huis te gaan en dingen te ontdekken (juist avontuurlijk en actie zoek ik en ben impulsief). Maar de drang wordt wel steeds minder realiseer ik, omdat ik de hoop in mensen verlies en ik alles zinloos ga vinden. Want niemand kent mij (want ik ken/begrijp mezelf niet eens) waardoor niemand me echt kan helpen. Ook heb ik mezelf gegeven aan teveel jongens waardoor ik geen enkele jongen meer vertrouw. En vrienden zoeken doe ik al te lang (mn hele leven) tevergeefs (terwijl ik wel een lief en mooi meisje ben). Ook lijkt het telkens alsof ik van een afstandje naar mezelf kijk en veel dingen dringen niet bij me door, alsof er een soort waas voor mijn ogen zit. Ook als ik in de spiegel lijkt het alsof ik naar een vreemde kijk. Ik voel me ook altijd onzeker, onrustig en angstig. De laatste tijd wordt ik ook sneller geïrriteerden kan ik nauwelijks meer gesprekken volgen (of namen onthouden). Het lijkt ook alsof ik telkens andermans identiteiten overneem en vind iedereen beter dan mezelf. Ik wil ook altijd dat iedereen goed over me denkt en vertel ik nooit iets over mezelf omdat ik denk dat ik toch niet interessant ben, saai, dom of raar. Ook zeg liever niks in groepen. Toch kom ik juist niet heel onzeker over individueel en ook zoek ik juist plekken op/contact met mensen omdat ik mensen heel interessant vindt. Verantwoordelijkheid ga ik altijd uit de weg omdat ik denk tekort te schieten en ik niet weer wil faalen. Wat raar is is dat ik soms denk dat ik alles ben en alles kan en soms juist het tegenovergestelde. Maar waardeloos blijf ik me wel lang voelen. Woede of driftbuien heb ik gelukkig niet. Wat wel raar is is dat ik bij hele erge dingen soms gevoelloos kan reageren en ook voelen maar bij hele kleine dingen juist ‘de end of the world’ vinden.
Als ik pijn heb zeg ik altijd tegen mezelf dat ik me niet aan moet stellen. En kan mezelf altijd heel goed laten geloven dat er niks aan de hand is. Ik ben een 20jarige meid en vind het vreselijk dat ik mezelf zo voel. Ik heb daarom de afgelopen 3 maanden mezelf proberen te helpen (want kreeg zelfverplaatsende hoofdpijn met schokken, die erger wordt als je erop richt. Het begon toen ik 12 uur bewusteloos was en een aantal keer vollop op mijn hoofd was gevallen na een alcoholvergiftiging (en al eerder had ik schokkende hoofdpijn gekregen door een xtc overdosis). Ik heb hierdoor een continue moeheid, want krijg juist ergere hoofdpijn als ik rust). maar het lijkt tevergeefs. Ik vind het heel moeilijk om aan dingen te beginnen maar als ik eenmaal begin doe ik het té goed (maar telaat). Ik heb het altijd koud. Heb vaker gedacht dat ik liever dood wil. Ik vraag me af wat ik heb?

Misschien is het goed als je deze problemen eens met je huisarts bespreekt.
Het is mogelijk dat je in een psychose bent belandt.