IK heb reeds lange jaren borderline persoonlijkheidsstoornis en werd laat gediagnosticeerd.Ik worstel al heel lang vanuit mijn tienerjaren met mezelf. Heel heftig was mijn verleden. Er was promiscue gedrag en zware depressie, er was alcohol en financieel verlies, er waren diepe dalen en zware emoties.
Ook nam ik steeds beslissingen impulsief die me later opbraken.Er waren suïcidepogingen en meermaals opnames.Dan werd ik pas gediagnosticeerd als borderline persoonlijkheidsstoornis en langzaam werd de weg geopend. Nu volg ik nog dialectische gedragstherapie en neem ik medicatie en ga naar de psychiater en uiteraard naar de psychotherapeute. Daar leer ik radicaal aanvaarden en emotieregulatie en de verschillende vaardigheden. IK ben nu vijftiger maar dagelijks gebeurt er iets waar ik overstuur van ben en ik weet nog steeds niet wie ik ben . Wie ik echt zou willen zijn past helemaal niet in mijn leefwereld en met de beslissingen die ik toentertijd heb genomen en waar ik nu de gevolgen van draag.Het is heel zwaar om dragen en het liefst zou ik iemand anders willen zijn zonder borderline aan mijn hoofd ik voel me gevangen door de mensen rondom me heen want ze nemen me niet meer au serieus daar ik steeds zo impulsief was . Ik zit gevangen in mezelf en in mijn situatie. IK heb nu pas de alcohol volledig uit mijn leven kunnen bannen maar ik mis de euforie. Ik voel me onbegrepen want mensen begrijpen me niet waarom ik in de ziektewet zit. Dagelijks moet ik me verantwoorden. IK voel me moe een vriend van me heeft euthanasie gepleegd met een borderlineproblematiek en ik denk daar elke dag aan het zou mooi zijn moest het in schoonheid kunnen eindigen maar daar gaat ook een heel lange procedure aan vooraf. Ik wens alle borderliners veel moed en verder zal ik dit ook elke dag doen maar ik ben moe heel moe wie herkent zich in mijn verhaal?