Ik wil deze post schrijven omdat ik hier echt verbazing wekkend veel verhalen zie over AM...
In het kader daarvan wil ik iedereen die hulpt zoekt aanraden om zich te laten helpen door de verhalen van anderen die hier al neergeschreven staan. Dat zorgt er ook voor dat je je ogen even verder open trekt dan alleen je eigen probleem en het relativeren wat eenvoudiger wordt.
Ikzelf begon meer dan 7j terug met automutilatie en mijn grootste hulp om hieruit te geraken was mijn sociaal netwerk. Op het moment van de aanvang van deze AM had ik amper vrienden, en daarmee bedoel ik echte vrienden die je door en door kennen en waar je je ei bij kwijt kan.
Vele psychiaters en andere therapeuten kregen geen grip op me, tot ik een heel goede vriendin toeliet. En ik me vanuit die relatie steeds meer ben gaan open stellen.
Vanaf dan wou ik geholpen worden, en enkel met die wil kan je er tegen vechten!!!
Ik automutileerde op die moment niet altijd meer omdat er echt iets gebeurt was. Automutilatie was een gewoonte geworden zoals roken dat wordt... Het was bikkelhard om te beseffen dat ik eigenlijk verslaafd ben aan AM zoals rokers dat zijn aan sigaretten.
Met heel veel wilskracht en zowel prof. begeleiding als een hele goede vriend en vriendin ben ik erin geslaagd om 4j "clean" te zijn... Tot op een bepaald moment niemand bereikbaar was voor enkele dagen, een heel toevallige samenloop van vakanties e.d.
Ik stond er dus alleen met mijn gevoel waar ik geen weg mee wist... 4j clean en daar ging opnieuw één zeer oppervlakkige kras mijn arm in...
Woedend was ik, ik sprak er nadien met mijn psychiater over en probeerden het samen te relativeren. Dat je eens niet aan de drang kan weerstaan is geen drama, dat wil nog niet zeggen dat dit een herval betekent,...
Maar die avond moest alle woede eruit en 8oude littekens moesten er terug aan geloven...
Ik was ontzettend verdrietig, 4j vechten, eindelijk kon ik mijn eigen lichaam elke dag opnieuw bekijken zonder dat de littekens me nog triggerden... En nu had ik ze daar opnieuw een heel aantal wonden waar ik elke dag mee moest vechten...
Maar ik heb me toen voorgenomen om die woede om te zetten in kracht om opnieuw tegen de AM-drang in te gaan...
Ondertussen ben ik toch weer even verder en zijn alle wonden weer bijna volledig genezen... Ik wil hier niet opnieuw aan toegeven, ik wil sterker zijn dan de verslaving die AM voor mij werd...
Daarom, aan iedereen die met AM vecht en die ECHT WIL stoppen... Geloof dat je sterker bent, zoek een sociaal netwerk waar je op terug kan vallen, dat heb je echt heel hard nodig... En vind je die thuis niet, de wereld is veel groter dan alleen je moeders schoot!