Hallo , ik wou even me verhaal kwijt & hoop dat jullie tips hebben of dit herkennen en hoe jullie ermee om gaan.

Ik ben 17 jaar & heb al vanaf mij 11e een paniekstoornis , het maakt me letterlijk gek , ik kan niet na school , niet werken , niet uitgaan & niet ver van huis weg.
Zodra ik ergens ben met drukte word ik letterlijk gek , benauwd zweten snelle hartslag & opgejaagd gevoel.
Ik heb nooit normaal kunnen leven , nooit iets kunnen doen wat ik leuk vind. Ik heb super lieve ouders en thuis heb ik ook nergens geen last van , behalve verdriet. Zodra ik buiten ben ga ik van alles voelen , van steken tot duizelig etc.

Ik ben dus helemaal hopeloos en weet niet meer wat ik moet.
Ik zit bij een psycholoog , psychiator & sinds kort bij een haptonoom.
( de stoornis is vorig jaar weggeweest , toen was ik gestopt met Citalopram en toen kwam het 10 keer zo hard terug , ik slik weer Citalopram )

Groetjes hopeloos meisje

Hi Zonnetje,

Ik heb sinds kort geleden een paniekstoornis gekregen. Ik had een moment waar ik dacht dat ik een hartaanval kreeg, maar dat leek alleen maar zo. Ik had toen de ambulance gebeld en de ambulance broeders vertelde mij dat ik zwaar aan het hyperventileren was. Aangezien ik nu 2 maanden verder ben en nog steeds met pijnprikkels over mijn hele linkerboven lichaam loop, druk op de borst en nek, wazig zien. Het enigste wat bij mij helpt is er over praten, niet alleen met mijn ouders maar ook vrienden. Mensen die niet heel erg dicht bij mij staan en dan zie ik dat ze begrip tonen en het totaal niet erg vinden. Ook wanneer ik een paniekaanval krijg zeg ik letterlijk tegen mijzelf: oke dit is alleen paniek. Ik heb het nou eenmaal ik kan hier nu niks aan doen. Zodra ik dit doe word het voor mij steeds minder. Helaas kom ik er zelf ook niet gemakkelijk van af. Aangezien jij er nog meer ervaring mee vertel ik nu waarschijnlijk alleen maar dingen die je al wist. Mijn advies is zoek mensen op die het ook hebben en praat erover, accepteer je angst en blijf positief. Hopeloos ben je nooit.