Vervelend om te horen Hanna, fijn dat je er bovenop bent gekomen! Ik hoop ook nog wat te horen van Sam.

Groeten,

Job

Wat voor de één de berg is waar hij/zij tegenop kijkt is voor de ander de steen waar hij/zij overheen stapt.
Ik begrijp Sam wel en het is vreemd dat maatschappelijk gezien Sam het al goed moet praten waar de gevoelens/wens tot zelfdoding vandaan komen. Nou ja, goed praten is misschien niet de juiste bewoording. Anderen willen helpen en daarom willen ze het onderliggende probleem kennen, om te kunnen helpen.
Laat me één ding duidelijk maken: mensen die een zelfmoord wens hebben op basis van een oplosbaar probleem doen vrijwel nooit een poging die slaagt. Hun poging is een wanhoopsdaad en inderdaad een schreeuw om aandacht, meestal impulsief uitgevoerd en gedoemd te mislukken. Dat komt vaker voor bij jongeren. Die springen bijvoorbeeld van een hoog gebouw of gooien zich voor de trein. Die pogingen mislukken heel vaak omdat ze impulsief worden uitgevoerd en anderen ook erg veel leed berokkenen.
Bij Sam heb ik niet het idee dat het impulsiviteit betreft, anders vraag je ook niet naar de mogelijkheden op dit forum. Volgens mij is het een sociaal probleem dat niet zo 1-2-3 te vatten is. Dat herken ik wel, ik ben 2x zo oud als Sam en ben vast van plan er binnenkort ook een punt achter te zetten.
Om gelukkig te zijn heb je een vorm van waardering nodig van je sociale omgeving. Als alles op sociaal gebied je tegen zit en de maatschappij maar door raast en niemand je sociaal accepteert en je daarnaast maatschappelijke problemen hebt die noch door de overheid, noch door de politiek worden erkend, dan kom je in een gat terecht waar je niet meer uit komt. Wij, mensen in het algemeen, kunnen heel veel hebben, maar als de problemen door je sociale omgeving niet worden erkend, dan val je in een gat waar je bijna niet meer uit komt. En och, er leven 7 miljard mensen op aarde en het allergrootste probleem is de overbevolking, dus wat zeuren we nu om een persoontje meer of minder op deze aardkloot? Zelf vind ik het eigenlijk no big deal.
Volgens mij is Sam alleen te helpen door in persoon in zijn/haar sociale wereld te stappen en hem/haar bij te staan. Maar ja, dat doen we niet meer, dan zeggen we: ga maar naar de psycholoog of naar de pschychiater, die hebben daarvoor gestudeerd en daarmee doen we het als maatschappij af, we hebben het geregeld. En wat als je huisarts je daar geen verwijsbriefje voor geeft? Dan moet je een andere huisarts zoeken! En wat als er geen huisarts is die nog patienten aanneemt? En stel, stel dat je nog denkt dat die professionele zieleknijper je kan helpen, stel dan dat je bij een zieleknijper belandt die met een 6-min zijn studie heeft afgerond en eigenlijk helemaal niet zo geïnteresseerd is in jouw problemen, maar wel in de uurprijs van de sessies?
Ja, ik begrijp Sam wel, helaas wel.

Hey anoniem.Je komt wel erg pessimistisch over.Het punt : alleenstaan , daar heb je gelijk aan.Op het gebied van psychische klachten sta je inderdaad vaak alleen en moet je het alleen van je familie hebben,als je die al hebt.Buitenstaanders begrijpen je vaak niet en/of willen je niet begrijpen.In hun ogen moet je niet zeuren en gewoon aan het werk gaan.In hun ogen heb je vaak toch alles wat je hartje begeert.....maar,daarbij denken ze alleen maar aan zichzelf en gaan ze van zichzelf uit.Tijd voor een ander hebben ze niet.ze zijn alleen maar druk-druk-druk maar o wee,als ze zelf of in hun familie te maken krijgen met een psych. Hemel en aarde vergaat en maar klagen.Ik ben in die tijd ook heel wat familie kwijt geraakt,maar goed,daar wil ik het nu niet over hebben.Verder zeg je,dat een zelfmoord-poging vaak een wanhoopsdaad is en dat veel mensen niet echt dood willen,maar aandacht vragen. Dan ben jij dus nooit in een psychiatrisch ziekenhuis geweest want daar kom je elke dag mensen tegen,die zelfs daar een poging doen en bij wie het dan ook lukt.Geloof me,ik heb er al met al zes jaar vertoefd en heel veel pogingen zien slagen.Dus wat jij zegt,klopt niet helemaal.Je zegt dat je het zelf ook van plan bent,dus je doet precies hetzelfd en dat vind ik erg dubbel.Ik hoop,dat Sam echt iemand in zijn omgeving vind die hem kan/wil helpen en ik hoop ook,dat zij zich hier weer meld.Ik wil haar erg graag helpen,maar van hieruit is dat denk ik moeilijk.Ik kan nog welk een tijd doorgaan,maar ik wacht nu op Sam

Anoniem, Ik snap jouw kant van het verhaal heel goed! De maatschappij en de wereld in het algemeen valt veel te verwijten, heel erg veel. Toch geloof ik er vast in dat er mensen op deze aarde zijn die het goede proberen te doen. Mensen die werkelijk om andere geven, los van hoe ze eruit zien of hoe ze zijn. Niet alle mensen zijn slecht hoewel de meerderheid niet het beste met je voor lijkt te hebben. Bovendien zijn er meer mensen met wie je kan praten, dit hoeft niet per definitie een psycholoog/psychiater te zijn. Er zijn mensen die naar jouw verhaal willen luisteren, zonder daar werkelijk voor gestudeerd te hebben.

Elke dag dat je wakker wordt, is je gegeven. Ieder levend mens op deze aarde heeft vandaag een nieuwe dag gekregen ongeacht hoe goed of slecht het met hem of haar gaat. Dat moet ook een geruststelling zijn. Het leven hoef je niet te verdienen, iedereen heeft er recht op. Iedereen mag het op zijn manier invullen. Want dit leven is niet zomaar aan ons gegeven!

Wow, deze reacties had ik niet verwacht, maar ik wilde vooral aandacht wekken voor de situatie van Sam, niet die van mezelf. Ik ga dus ook helemaal niets over mezelf vertellen en volgens mij wil Sam dat ook niet. Sam wil gewoon weten met welke medicijnen je er gemakkelijk een einde aan kunt maken. Mijn antwoord, vrijwel aan het begin van deze thread was dat zoiets heel erg moeilijk te doen is. En aangezien euthenasie een omstreden onderwerp is en nooit wordt toegepast op jonge mensen heb ik Sam maar doorverwezen naar de NVVE, waar ze die informatie wel geven, maar met die informatie wordt het voor Sam nog moeilijk het toe te passen.
Het is gewoon fokking moeilijk zelfmoord te plegen zonder pijn te lijden en zonder andere mensen daarbij te schaden. Waarom hebben we de pil van Drion niet gewoon? Is dat door al die geloofsgekkies die onze maatschappij besturen?

@Anoniem: het maakt niet uit of je familie hebt. Die komen toch altijd met het verhaal dat ze van je houden en je niet kwijt willen. Sociale omgeving wil zeggen dat ze je probleem erkennen, niet dat ze het oplossen.

@Job: Elke dag dat je wakker wordt is je gegeven? Elke dag dat je niet wakker wordt ook hoor. Het leven is volgens jouw schrijven een geruststelling dat je de volgende dag weer haalt. Nou, dan draag ik liever niet bij aan de overbevolking.

Het leven is ons niet gegeven, het wordt ons opgedrongen, bij geboorte.

Het leven is je wél gegeven en wel door je ouders. Zij konden toen niet weten,dat jij nu zo denkt en hun eigenlijk krenkt.Zij waren blij met hun zoon en nu neem je het hen kwalijk,dat je geboren bent.Als je het zo moeilijk hebt en dit leven voor jou opgedrongen voelt,waarom ben je dan niet eerder uit dit leven gestapt.Natuurlijk hebben we niet zelf voor dit leven gekozen,maar je kunt het niemand kwalijk nemen.Mag ik trouwens vragen,wie jij bent,die alles zo goed weet en die iemand doorstuurt naar de NVVE ? Sorry,dit moest ik even kwijt.

goedemorgen

 

ik ben een 27 jarige man en heb sinds mijn 8ste diabetis melletius ik heb het nu dus 19 jaar al, ik ben een echte sporter(doe aan vechtsport/kickboksen ji jitsu etc.) hardlopen, conditietrainingen, padstraining, fitnessen , 3 a 4x per week vrij intensief allemaal. tot ik sinds de laatste jaren merk dat mijn rechterbeen wat slaapt, ik verminderd power genereer en conditioneel hard en zwaar adem geen kracht heb om te stoten slaan en mijn beenspieren opgeven en ik mijn normale tempo totaal niet meer volhou. naast deze vreemde verschijnselen hoest heel hard en hevig en achter elkaar, zovaak dat mijn keel pijn doet, in de ochtend loopt mijn neus zonder dat ik verkouden of iets ben, mijn ogen tranen als mijn suiker omhoog gaat en als mijn suiker schommelt nies ik 10x achter elkaar waarbij ik mijn zenuw in mijn bovenbeen voel, sprinten lukt niet meer want dan voel ik last van benen en vingers en het strekken lukt ook niet meer, als fanatiek sporter raken deze opstapeling aan klachten mijn zwaar wetende dat alle test in het ziekenhuis geen negatieve resultaten hebben opgeleverd in tegendeel zelfs alles werkt perfect al de vitale organen etc heb een hartfilm zelfs laten maken, ogen laten controleren voeten alles werkte perfect statistisch gezien , deze klachten kunnen zij dus niet thuis brengen, het belemmerd mij desalniettemin gezien ik er bijna zeker van ben dat het neuropathie is of een vorm ervan en dit ongeneeslijk is , diabetes heeft mijn leven kapot gemaakt en heb mijn dromen nooit waar kunnen maken mede door toedoen van deze rot ziekte, depressies, suiciale gedachtes, stress heb het allemaal op regelmatige basis gehad en weet het allemaal.niet meer, ik ga vader worden en leef voor mijn gezin en familie en heb een hobby alleen en dat is sporten en trainen en als ik zelfs dat niet meer kan dan weet ik het gewoon niet meer ik heb heel veel meegemaakt in mijn korte tijd op deze aarde maar wilde jullie visie of kijk weten en advies krijgen wat ik kan doen ald neuropathie of iets dergelijks wordt vastgesteld want de depressies en stress liggen alweer op de loer als ik alles lees op internet in combinatie met mijn klachten

Mocht er neuropathie worden vastgesteld, dan zijn daar wel behandelingen voor. Maar het allerbelangrijkste is een goede glucoseregulatie. Google eens op: Diabetes Neuropathie

Opgeven is inderdaad geen optie. Al kan ik het maar al te goed begrijpen dat mensen op een punt komen dat ze het overzicht totaal kwijt raken en blijven 'hangen' in het verleden. Ik denk dat ik dit erg goed herken.

Doordat ik in het verleden bleef hangen, geloof mij; ieder mens heeft bagage, werd ik op den duur ook suïcidaal. Ik begrijp dus hetgeen van Sam heel goed. Maar ik denk ook dat je op een 'keerpunt' staat in je leven. Ga eens kiezen voor jezelf. Ooit stil gestaan bij hoe mooi de natuur eigenlijk is? Hoe lekker een kopje koffie smaakt. Ooit naar een vogeltje geluisterd en gehoord hoe mooi hij echt zong? Eigenlijk zijn dit allemaal cadeautjes. Cadeautjes die het leven dragelijk; of versta mooi zouden mogen maken.

Eenieder heeft zijn eigen bagage. Of beter gezegd; ieder huisje heeft zijn kruisje... Maar ohhhh; wat was het eten vanavond toch weer lekker. Daar gaat het om.

Succes.