Tijdens de afbouw ook aan automutilatie gedaan. En ik voel als er niks gebeurd dit dadelijk weer opspelen gaat.

Ik weet natuurlijk niet welke dwanghandeling, maar de vraag is of je er afstand van moet nemen en of je  er anders ( meer gecontroleerd) mee om moet leren gaan in eerste instantie.

Klopt. Ik moet er ook mee leren omgaan. Mezelf realiseren dat het er is, en dat het puur een dwang is, daarmee heb ik al een hoop gewonnen.

Weer een week verder. Ik moet zeggen, ik mag niet klagen. Dit doe ik dan ook niet. Het enige wat ik nog opmerk, is dat gebeurtenissen die zijn gebeurd, wat sneller vervagen in het hoofd. Verder, ik geniet van iedere dag. Of dingen die er zijn op de dag. Ben erg dankbaar voor het leven. Voorheen schoot ik hierin door, dit gebeurd nu niet. Het gaat om geluksmomenten, verder is het leren content te zijn.

Klinkt goed in ieder geval

Huilen om de afgelopen tijd.... Gaat niet meer.

Intense momenten van de afgelopen tijd zijn afgezwakt.

Realiteit is een feit.

Erg vreemd, voel me een beetje leeg. Geen voortdurende knoop meer in mijn maag.

Geen drukkende gevoelens meer. Geen drukke gedachtes. Het is erg wennen. De zon blijft maar schijnen. Dat vind ik een mooi gegeven. Misschien verklaren mensen me voor gek. Maar mijn leven is opnieuw begonnen.

Kijk, dat was nou juist het doel van de exercitie.

Vooral als ik alleen ben, ervaar ik nog steeds moeite met omgang van spanning. Gelukkig lukt het me iedere keer toch wel, maar vraag me wel af wanneer dit weer makkelijker wordt. Het is denk ik een kwestie van bewustwording. Dit merkte ik vanochtend voor het eerst. Ik was gespannen, ging rustig liggen, en voelde de spanning vrijwel plotseling uit mijn hoofd verdwijnen. De momenten dat ik me goed voel worden wel langer. Daarbij worden lichtflitsen ook steeds minder. Mijn knoop blijft uit de maag en heb geen brandend maagzuur meer.

Klinkt toch allemaal goed ! Geleidelijk aan gaat het steeds beter...

Ik hoop dat er nog vooruitgang in zit

Uit je berichten blijkt van wel....langzaam...maar zeker.

Leventje draait. Maar o wat voel ik me alleen. Dat wel hoor.

Zelfmoord gedachtes blijven. Worden ook niet echt minder. Van nature ben ik een mens dat erg op zichzelf is. Nog nooit een echte relatie op gebouwd heeft. Velen zeggen tegen me: je wil te snel. Dat klopt. Maar het kloterige van alles is: met efexor lukte dit wel. Ik stond open. Nu... Of tijdens de afbouw weer totaal alleen komen te staan. De enige die in me geloofde tijdens de afkick zei... Wederom.. Je wil te snel. Daar sta je dan. Afgekickt en wel. Het leven gaat door. Maar of dat nou zo  leuk is.?

Ik denk dat je contacten zult moeten gaan herstellen of nieuwe contacten leggen.

Je zult sommige gedachten moeten doorbreken...

Dat was toen, dit is nu. Nu ben ik er weer, dus ben ik er ook weer bij.