helemaal goed !!!!

Heel langzaam komt het besef.... Dat ik trots mag zijn... Betekend dat het gevoel weer terug is.. Want versta me goed, hoe kun je jezelf trots voelen als je gevoel is onderdrukt.... Het is echt een hele lange weg geweest...

Na ruim twee weken.... Toch merk ik dat mijn lichaam zijn uiterste best nog moet doen om een nieuw evenwicht te bereiken. De stemming lijkt een stuk stabieler, echter lichamelijk is er sinds vanmiddag wel het een en ander veranderd. Hyperventilatie aanvalletjes, ineens heftige duizeligheid (minuut), en toch af en toe nog een depri gevoel; ineens en heel heftig. Het gekke is, dat als ik dan even op bed ga liggen, en mijn ogen sluit, dan komen symptomen in het hoofd opspelen; denk aan geluid dat klinkt alsof het in een trechter zit, elektrische schoksensaties (5 sec); in hoofd en bovenlijf, gepaard gaande met een elektrisch 'geluid' in het hoofd. Nadat zich dit 1 of 2 keer heeft herhaald, lijkt het alsof er een soort van knop omgaat in het hoofd, waarmee mijn stemming een lichte boost krijgt. Hierna wil ik ook uit mijn bed gaan, en voel me minder depri.

Ik denk zelf, dat op het moment dat ik teveel aan het piekeren ben over bepaalde zaken, mijn lichaam meer tegensputtert dan voorheen. Spanning bouwt zich sneller op en uit zich in deze vreemde verschijnselen. Nooit eerder gehad.

Het piekeren kan hyperventilatie uitlokken.

Je moet er rekening mee houden, dat je lichaam toch echt nog even nodig heeft om te ontwennen...

Ik heb inderdaad gemerkt, dat als ik mezelf maar aan iet of wat van spanning blootstel, ik deze klachten krijg.

En ja. Vandaag liep ik door mijn straat, het is een lange straat. Ik denk dat ik onderweg heel wat man ben tegengekomen of aangetrokken en er een praatje mee maakte. Ook mensen die ik in geen tijden had gezien. Het was echt leuk. Dat alles in een tijdsbestek van nog geen uurtje. Geniet van de eenvoud.

Ontwikkeling verschijnt, daar waar eenvoud verblijft.

In de tijd dat het echt 'goed' ging met me, was dit zo waar mijn lijfspreuk geworden.

Mooi gesproken.

Bijna vier weken na de laatste korrel, voel me bijna weer als vanouds.

En uhm... Heel vreemd hoor... Maar ik maak me ook steeds minder druk. Met de Venla bleef ik juist angstiger en meer piekeren dan zonder.

Vasthouden !!!!!

Komt wel goed, ik heb een hoop geleerd.

Langzaam, heel langzaam, voel ik mezelf in een donker gat glijden. Dwanggedachten die niet stoppen. Zo heftig dat ze me zelfs een beetje overnemen. Als ik alleen ben kan ik alleen maar huilen.

Huilen om wat is gebeurd, huilen om wat ik heb gedaan. Huilen om dat ik dingen alleen tot een mislukking kan laten lijden. Had ik nou dit, had ik nou dit, had ik nou dit. Vandaag gooide ik zeer ongecontroleerd een glas kapot. Weer schrok ik van mezelf.

Bergafwaarts. Ondertussen ben ik heel moe van het vechten. De vermoeidheid zorgt echter voor meer dwanggedachten in plaats van minder. Een neerwaardse spiraal dus. Begin zelfs te verlangen naar de verdoving......

 

Er zullen best nog wel eens van die momenten voorbij komen. Probeer dan ook niet te denken aan wat er is geweest, maar wat er nu is en dat wat voor je ligt. Een ander leven....

Moeilijk. Ik zit namelijk verweven in een dwang handeling waar ik maar moeilijk afstand van kan nemen. Sterker nog, ik raak in paniek op het moment als ik het niet doe. Ik herken het bij mezelf, ook voor de tijd dat ik AD gebruikt had, maar dan was het wel minder hardnekkig. Ik vind het akelig. Maar iedere keer verzand mij hoofd weer naar dat ene, en dan moet ik weer... om vervolgens weer over een kookpunt te komen, emotioneel te zijn. Het blijft zich herhalen....