Beste John, (ik zeg John omdat ik je overal op dit forum tegenkom 🙂 )

 

Ik lees al een tijdje mee op dit forum als ik ergens mee zit. Om meteen met de deur in huis te vallen wil ik je (hopelijk) kort uitleggen wat er aan de hand is.

 

Ik ben rond 2011/12 behandeld voor een angststoornis. Tijdens die behandeling is gebleken dat ik ptss heb. In dat zelfde jaar bleek tijdens een onschuldig bezoekje aan de gyn. dat ik een voorstadium van baarmoederhalskanker had. Ik ben binnen anderhalve maand geopeerd. De cellen waren niet kwaadaardig bleek achteraf. Een korte periode van angst en onzekerheid kon ik afsluiten. De behandeling bij de psycholoog sloeg ook aan en het ging een hele tijd goed met me, langzaam gingen we afbouwen. Ondertussen was ik zwanger van mijn oudste dochter. De zwangerschap ging goed, de eerste maanden na de bevalling waren mentaal zwaar maar alles ging toch perfect. Ik had vertrouwen in mezelf, mijn gezondheid. Tot mijn tweede zwangerschap in 2016. Toen begon ik weer lichtjes angstaanvallen te krijgen maar ik kon ze heel goed de nek omdraaien. Na de bevalling was het op en af maar het ging nog steeds goed, tot mijn dochter 4 maanden oud was. Toen raakte ik weer wekenlang verzeild in mijn angsten, een x wakker geschrokken uit mijn slaap omdat ik dacht dat ik dood was ofzo. Na een lange vakantie voelde ik me weer helemaal goed, maar de angsten en paniekaanvallen kwamen af en toe nog steeds opduiken.

 

2 jaar terug kreeg ik lichamelijke klachten, ik verwijtte het aan de zorg voor 2 kleine meiden. Bovendien moest ik de jongste constant dragen. Ik kreeg trekjes van een hypochonder, wat mijn huisarts af en toe ook wel eens soort van bevestigde.  Na een bloedonderzoek bleek ik zwarte vitD tekort te hebben en dat werd aangevuld met tabletten dagelijk 800iE. Ik moet toegeven dat 2 het best zwaar was met 2 kleintjes, ik had af en toe stemmingswisselingen, voelde me wel eens heel rot zonder reden maar ik bleef gelukkig, actief en leuk in mijn gezin. Tot vorig jaar 1 april..

 

Tijdens een leuk uitstapje met de meiden kreeg ik een telefoontje van mijn nichtje. Mijn broer lag met een beroerte in het ziekenhuis in Belgie. Kids bij oma gedropt en geraced naar Belgie. Mijn broer leeft, godzijdank! Maar onze levens stonden op zn kop. Ik heb 2 weken voor zijn 3 kinderen gezorgd bij ons thuis terwijl mijn schoonzus in Belgie verbleef bij mijn broer. Op dag 4 van de beroerte is hij met spoed geopereerd omdat het steeds slechter ging. (Ondertussen is de bloeding nooit gestopt, hij raakte bijna in coma) Hij kwam de volgende dag bij, spreken kon hij niet meer. Zijn rechterkant was totaal uitgevallen. Op 15 april konden we hem per ambulance laten overbrengen naar Nederland. Na een paar weken ziekenhuis hier is hij naar een revalidatiecentrum gegaan.

 

Sinds juli is hij gelukkig weer thuis. Hij is sterk en wij geloven allemaal dat hij er langzaam steeds meer bovenop zal komen. Inmiddels kunnen we bijna alles verstaan wat hij zegt. Maar met mij gaat het sindsdien steeds slechter. De eerste weken liep ik rond als levende lijk. De angst dat hij elk moment weg kon gaan bij ons, de zorgen om zijn gezin en hun toekomst. Dit heeft allemaal maanden geduurd. Elk bezoek aan hem voelde ik me keer op keer opnieuw kapot gaan van binnen. Ik kon het zo niet aan om hem zo te zien.

 

Op dag 4 van zijn ziekte kwam ik erachter dat ik weer zwanger was. Ik dacht aan abortus maar mijn partner was super blij. Ik besloot niets te zeggen en hoopte dat deze baby weer heel veel moois met zich zou meebrengen na alles wat we toen meemaakten. In diezelfde week kreeg ik lst van mijn rechterborst. Eigenlijk had ik dat al maanden en schoof t steeds af op t stoppen met bv. Echter toen ik steeds meer pijn ging voelen bij aanraking begon ik me zorgen te maken. In no time had ik de diagnose borstkanker al gelegd. Huisarts bezocht, die stuurde me na handcontrole door voor een echo (ivm zwangerschap kon niks anders) wat bij mij meer zorgen baarde. Ik heb 4 dagen dag en nacht zitten shaken van de zenuwen. En dat met 5 kinderen in huis die ik 1 voor 1 gelukkig en tevreden probeerde te houden. Echo was goed, er is zoveel tijd aan besteed en de dame die de echo deed gaf me zoveel geruststelling dat ik weer helemaal gelukkig de deur uitging daar. Toch bleef het altijd aan me knagen en het werd alsmaar erger. Bij elk pijntje waar dan ook in mijn lichaam dacht ik aan kanker. Ik heb zelfs gedacht dat ik een hartaanval zou krijgen vanwege de kloppingen die ik steeds voelde. Of aan een aneurysma. Steeds kon ik mezelf er toch van overtuigen dat het gewoon hypochondrie was en ik wel beter wist.

 

Afgelopen november bevallen van een gezond jongetje, we waren helemaal compleet en oh wat was ik gelukkig met mijn gezin. Ik had geen last van mijn angsten. In februari had mijn oudste steeds kleine kwaaltjes. Groeipijn, bloedneus door t koude weer als ze op schoolplein speelde. Ze kwam een x thuis van school met de mededeling dat ze zich soms ziek voelde tijdens t spelen. Alle alarmbellen gingen bij mij af. Huisarts gebeld en afsp gekregen voor 3 dagen later. Echter kon ik de hele nacht niet slapen, ze had die avond bloedend tandvlees met poetsen, ging s nachts zweten. Ik heb haar de volgende dag op school afgezet en ben naar de huisarts gereden. Shakend heb ik de assistente uitgelegd dat ik echt geen 3 dagen kon wachten en aan leukemie dacht. We mochten dezelfde middag komen. Ze is van top tot teen bekeken maar de arts kon niets verdachts vinden. Haar klachten verdwenen als sneeuw voor de zon. Na een paar dagen heb ik ook de schrik van me afgegooid en kon ik weer verder. Eind maart trof ik haar 2x in 10 dagen aan op haar bed zittend en snakkend naar adem ofzo. Ze leek te stikken, maar de geluiden en bewegingen leken meer op kokhalzen. Ik hoef denk ik niet meer uit te leggen hoe het toen met mij ging. Om de kwartier stond ik bij haar bed. Babyfoon overal in huis bij me als ze sliep. Huisarts kon er niets van maken. Nachtmerries misschien zei ze. Mijn partner dacht dat ook sterk, hij had het vroeger ook zei hij. Het duurde een paar weken maar ik kon dit ook weer langzaam loslaten. Ik heb toen voor de zekerheid haar beddengoed vervangen met katoenen dekbed, nieuwe vloerkleed, knuffel weg uit bed s nachts enz. Het is bij die 2 keer gebleven, misschien was het een allergische reactie op een bepaalde stof of iets.

 

En nu zit ik weer met mezelf! Vorige week weer huisarts gebeld met de vraag of ik naar een KNO arts mocht gaan. Hij heeft de verwijsbrief doorgestuurd naar het ziekenhuis en 21 mei kan ik er terecht. Afgelopen vrijdagavond niesbuien, verstopte neus. Toen dat zaterdagochtend doorging met een opgezette ooglid erbij heb ik de huisartsenpost gebeld met de vraag of het misschien hooikoorts was. Klonk volgens haar sterk als hooikoorts en ik kreeg tabletjes en oogdruppels voorgeschreven. De tabletten bleken idd te helpen na een aantal uur. Maar ik heb sindsdien keelpijn wat nu wel minder is maar die ik toch voel steken, overigens niet met slikken! Ik ben in de afgelopen maanden 2 of 3 keer bij de huisarts geweest met 1x pruttelend oor en pijn af en toe in mijn oor. Hij verwijt het aan bruxisme dus verwees me door naar kaak fysio. Bij de tandarts was ik hier al een aantal jaren mee bekend. Vooral de laatste weken is de druk op mijn kaken enorm, ik heb gespannen halsspieren en een vermoeide tong. Ik ben gisteren met de keelpijn bij de huisarts geweest weer. Een lieve vervangende arts heeft mn keel gevoeld, erin gekeken maar kon niks raars zien. Ik heb astma, dat in combinatie met hooikoorts en verkoudheid kan dit ook allemaal veroorzaken zei ze Ook schildklieR voelde normaal maar om me gerust te mocht ik van haar laten prikken voor mijn schildklier. Morgen heb ik daar de uitslag van.

 

Maar nu zit echt met mijn keelpijn en vermoeide tong. Ik ben natuurlijk weer gaan googlen en ik heb volgens heel veel sites natuurlijk keel of tongkanker. Ik ben hier alweer dagen mee bezig. Steeds opgefokt, steeds op mn tel als ik daar even de tijd voor heb vooral als de kinderen s avonds in bed liggen. Ik heb af en toe een belachelijk drukkend gevoel in mn keel, alsof mn amandelen ofzo in de weg zitten. Ik rook, wat ik sinds gisteren eigenlijk aan het staken ben met als doel om echt te stoppen. Vandaag heb ik helaas van de zenuwen weer naar een sigaret gegrepen. Ik ben zoo zo zo bang dat dit alles met mn keel/oor/tong met kanker te maken heeft. Ik probeer al 2 dagen ademhalings oefeningen te doen. Oefeningen voor mijn kaken en tong. Ik probeer positief te blijven en beloof mezelf rustig te zijn tot 21 mei maar het lukt me niet. De angst voor kanker, de gevolgen, misschien mijn kinderen moeten achterlaten spookt zo intens door mijn hoofd dat ik me bijna nergens anders op kan concentreren. Ik heb wel eens korte steekjes in mijn keel, maar dat komt altijd door t roken dacht ik. Nu met de pijn, mijn oren en vooral mijn tong word ik gek. De kaakfysio, huisarts iedereen zegt dat mn tong zo vermoeid is van het klemmen maar ik kan daar nergens iets over terug vinden. Denk je dat mijn klachten kanker kunnen zijn? Of is het echt de hypochondrie? Ik heb trouwens als een afsp voor een intake bij de psycholoog maar dat is pas in juli!

Los van de astma en de hooikoorts, denk ik niet dat er iets anders aan de hand is. Maar je hebt een hele stressvolle periode achter de rug. Ik denk echt dat het je hypochondrie is die je nu parten speelt.

Bedankt voor je reactie John! Dit is nog niet eens alles, ik heb geprobeerd om het zo kort mogelijk te houden. Maar het klopt, ik heb een heel stress volle periode achter de rug. En juist omdat ik dat heel goed weet probeer ik te relativeren maar het lukt me niet meer. Als het echt de hypochondrie is wil ik hier zo snel mogelijk van af maar ik kan helaas bijna nergens terecht momenteel en moet van de huisarts wachten tot de intake in juli.

 

Denk je dat de vermoeidheid/verkramping in mijn tong kan komen door de spanning en kaakklemmen (ook overdag)? Ik merk wel dat het minder word als ik de oefeningen van de kaak fysio doe maar toch blijf ik het voelen als ik me erop focus.

dat zal beslist door spanningen en kaakklemmen komen.

Heb je hulp nodig bij angst- en paniekaanvallen? Of wil je over je klachten praten? Ook buiten de gewone kantooruren wanneer je er echt behoefte aan hebt?

Stuur een mail aan: [email protected]

Vraag om meer informatie en de voorwaarden

Ik hóóp dan maar dat het daardoor komt en ga mijn uiterste best doen om wat rustiger te worden tot de afspraak bij de KNO arts. Ik laat van me horen!

Hey John,

hier ben ik weer.. Ik heb al 2 dagen geen last gehad van een vermoeide tong maar ik zit nog steeds met een vervelend irriterend, soort van branderig gevoel achterin mn gehemelte. Ditzelfde voel ik ook meer naar mn keel toe. Zoals je al kan raden zijn de zorgen helemaal niet minder geworden nog. Op google vind je alleen maar algemene info over keelkanker maar niets over wat ik voel. Zou dit bij keelkanker kunnen passen?

Het zij angst/stress klachten

Bedankt weer John,

dit begint ook echt dwangmatig te worden. Morgen ga ik de huisarts bellen of ik misschien niet aan de antidepressiva ofzo moet. Ik kom er echt niet meer uit!!! En psychische hulp laat te lang op zich wachten. Oh ik heb ook even geregeld dat ik morgen al bij de kno terecht kan, in een ander ziekenhuis. De zenuwen gieren door mijn lijf, aan de ene kant denk ik ik ga niet laat t gewoon zitten maar aan de andere kant wil ik zooooo graag geruststelling in de hoop dat ik weer even vooruit kan zonder angst als alles goed blijkt te zijn. Ik kan niet geloven dat dit mijn leven zoooo behoorlijk aan het verpesten is!

Ik ben vandaag grotendeels verlost van een verschrikkelijke last waar ik al 10 dagen mee rond loop. Ik ben bij de kno arts geweest en ben grondig onderzocht, eerst door de co assistent en daarna door de arts zelf. Ze hebben goed in mn hals gevoeld,  goed in mn neus/mond gekeken. Daarna kreeg ik een neusendescopie. De arts zei dat hij hiermee tot aan de slokdarm kan zakken. Hij zag gelukkig niets engs en heeft zijn uiterste best gedaan om me gerust te stellen. Al mijn klachten zijn volgens hem ook stress/spanning gerelateerd. Ik heb nadrukkelijk gevraagd of hij echt niets zag in mn keel, nee echt niet was het antwoord. Hij zei dat de klachten heel snel kunnen verdwijnen maar ook een tijdje aan kunnen houden, maar je hoeft niet meer terug te komen was de eind conclussie. Via de huisarts laat ik nu vaart zetten achter de intake bij de psycholoog om zo snel mogelijk een oplossing te vinden voor mijn spanningsklachten.

Dat lijkt me een strak plan