Mijn dochter van 14 meet 1m61, en weegt momenteel amper 32 kg. Uiteraard véél te weinig. Wij hebben al alle mogelijke medische testen laten uitvoeren (bloed, stoelgang, op ziekte van Crohn, kanker, noem maar op), maar alles blijkt "normaal". Psychologisch mankeert ze niks; zeker geen anorexia. En toch is ze op 3 maanden tijd enorm vermagerd. Momenteel zit ze op een dieet van rijkelijk extra caloriën: extra suikers, bananen, bijvoeding, etc. En nog komt er niks bij. Wij worden stilaan radeloos. Wie kan ons helpen?

Ze is door een psychiater/psycholoog gezien?

Mijn echtgenote is psychologe. Het kind zit er zelf geweldig mee, met dat afvallen. Geloof me, psychologische problemen liggen hier niet aan de bron.

Ik ken je dochter niet en jullie gezin ook niet. Ik wil ook niemand schofferen, maar er zijn wel een aantal zaken die op anorexia zouden kunnen wijzen. Het plotselinge snelle gewichtsverlies en het feit dat artsen geen aandoeningen vinden die het kunnen verklaren.

Je vrouw is psycholoog. Dat kan een voordeel zijn maar ook een nadeel. En daarmee doe ik niets af aan de kundigheid en kennis van je vrouw, maar het is als met een spiegel:

Wie te kort op de spiegel staat ziet niks, pas met afstand kun je dingen zien. Emotionele betrokkenheid vertroebelt het beeld.

De meeste ouders herkennen dit soort problemen niet bij hun kinderen. Daarbij komt, dat anorexiapatiënten, waardige oscar-acteurs zijn. Het is zelfs voor een klinisch psycholoog, een hele opgave om door de façade en de acteerkunst van mensen met anorexia heen te prikken.

Even los van het feit, of er sprake is van anorexia, zou ik toch adviseren om een psychiater hiernaar te laten kijken, al is het dan maar om het zeker te kunnen uitsluiten.

Er zijn een aantal testen en onderzoeken gedaan die geen resultaat opleverden. ook het dieet, dat oraal wordt ingenomen heeft geen effect. Is er met artsen over gesproken om je dochter eventueel op te nemen en voeding op een andere manier toe te dienen om te kijken of dat resultaat heeft? Ze heeft wel een kritische grens bereikt met haar gewicht. Zijn jullie in een academisch ziekenhuis geweest?

 

Ja, wij zijn in een universitair ziekenhuis geweest. Zij eet momenteel evenveel als ik in grammen, en zelfs meer in caloriën. De volgende stap is inderdaad opname in het ziekenhuis.

Het is dan toch bijzonder vreemd, dat ze niet aankomt in gewicht en de artsen niets kunnen vinden. Vooral omdat het zo plotseling is ontstaan. Ze heeft nu een ander dieet. Hoe lang heeft ze dat nu en hoe is de ontlasting? Heeft ze veel last van diarree?

Nu ongeveer 1 week op nieuw dieet, voorlopig blijft gewicht nog gewoon constant. Ze heeft allesbehalve diarree; ontlasting is moeilijk, en laag in frequentie.

Dat is dan toch hoogst merkwaardig.

Met alles wat ze eet en drinkt, ( meer dan jijzelf gaf je eerder aan) moeilijke en laag frequente ontlasting, moet het gewicht stijgen. Het voedsel dat ze inneemt en dus niet uitpoept als ontlasting, moet toch ergens blijven. Haar darmen raken vol, er ontstaat obstipatie en dan zou het gewicht toch echt moeten stijgen. Zeker met het gewicht dat ze nu heeft. Met een uitgegroeide lintworm zou dat misschien kunnen, maar dat is uitgesloten door ontlastingsonderzoek.

Gaat je dochter wel nog naar school?

Doet ze nog wat aan sport?

Gaat ze kort na de maaltijd naar toilet?

Drinkt ze veel water?

Het kon mijn verhaal wel zijn. Bij mij begon dat toen ik 13 jaar was.

Helaas was het bij mij wel anorexia. Ik kon de druk van de nieuwe school niet aan en vond dat ik aan het ideaalbeeld moest voldoen dat de media met name fotomodellen míj voorschotelden. Eerst was het maar een beetje afvallen. Maar dat sloeg al heel snel door... toen ik uiteindelijk opgenomen moest worden in het ziekenhuis bleek tot ieders verrassing dat ik met sondevoeding wel bij kwam. Niet zo raar natuurlijk. Na het eten braakte ik het gewoon weer uit. Eten dat ik mee naar school nam, at ik niet. Ik gaf het weg of gooide het weg. Ik deed er alles aan om iedereen te overtuigen dat ik toch zo mijn best deed. En dat is me 1 jaar lang gelukt. Iedereen trapte erin. Het infuus maakte daar een einde aan. Mijn ouders hebben toen in de browsergeschiedenis van de pc en de telefoon  links gevonden naar pro ana sites. Daar kun je alle info vinden hoe je het het beste kunt verbergen. Ik ben nu 16 en worstel er nog wel eens mee, maar ben blij dat het uiteindelijk uit is gekomen. Ik had dringend hulp nodig. Dit had me mijn leven kunnen kosten.

Ik hoop dat er voor jullie dochter wat ook de oorzaak zou mogen zijn, snel een oplossing komt.

Met de snelle suikers zou ik maar matig zijn en de geraffineerde suikers beter vermijden. Die suikers kunnen nogal ontregelend werken op je hormonen. Bij dunne mensen kunnen die suikers helemaal averechts werken, in de zin dat sommige mensen er juist door afvallen. Beter zorgen voor volwaardige voeding met complexe koolhydraten, voldoende eiwitten, vetten en vezels. Stapels brood zetten bijvoorbeeld geen zoden aan de dijk. Beter iets van een omeletje, maaltijdsalade, stukje kip etc met kleinere hoeveelheid brood. Voor de stoelgang zijn oplosbare vezels ook belangrijk. Zoals psyllium en inuline. Inuline helpt ook de bloedsuikerspiegel stabiel te houden.

Misschien wat extra's in de vorm van voedingssupplementen. Dunne mensen zijn vaak wat zenuwentypjes en dan kan je zenuwstelsel wel wat ondersteuning gebruiken. Denk aan stoffen als magnesium, vitamine B, C en D en omega 3. Misschien bepaalde aminozuren, misschien nog andere stoffen.

En natuurlijk aandacht besteden aan de emotionele achtergronden. Wat knaagt er aan haar? Misschien spelen er dingen bij jullie thuis, voelt ze zich niet begrepen. Toen ik zelf een eetstoornis had moest ik 's middags verplicht rusten. Dat kan wel schelen.

Ze gaat zeker naar school. Haar resultaten zijn trouwens prima. Ze doet 2x per week sport in clubverband. Drinken doet ze naar mijn zin niet voldoende, maar al bij al ook niet extreem weinig.

En ze wil (volgens ons dan toch) echt wel aankomen. Ze huilt tranen met tuiten als ze niks is bijgekomen. Ze wil niet dat mensen haar zo mager zien, want ze vindt zichzelf lelijk (in de magere vorm dan).

Ze zou toch eigenlijk even moeten stoppen met sporten. Ze verbrand daar toch te veel calorieen mee die ze nu hel hard nodig heeft.
Heel erg frustrerend als alles geen resultaat heeft. Ik denk dat de opname toch noodzakelijk is.