Hoi,
ik ben nu ongeveer 2 jaar geleden van mijn paard gevallen en daarna is mijn paard op mijn scheenbeen gaan staan.
Destijds deed het wel pijn, maar het was ponykamp dus als je nog kan rijden, ga je gewoon verder.
Het is echter steeds erger geworden, de zwelling is niet weggegaan en een stuk is gevoelloos/ bijna gevoelloos.
Hiervoor ben ik naar een arts gegaan, eerst hebben ze een echo laten maken. Hierop was een verdacht bultje te zien. Ook meteen röntgenfoto's gemaakt voor de zekerheid en hier was niets op te zien. Een paar weken later hebben ze een MRI scan gemaakt. Hierop was echter niet het bultje te zien die wel op de echo te zien was. Daardoor kunnen ze nu geen operatie doen, wat al wel als optie was besproken.
De behandelend arts heeft om te plaats van de oorzaak te bepalen, mij afgelopen woensdag een injectie gegeven met een verdoving en ontstekingsremmer.
Hierbij zij hij dat dit direct verlichting zou geven tegen de tijd dat ik het ziekenhuis uit zou lopen. Dit gebeurde echter niet en het is alleen maar erger geworden. Eerst deed het wel pijn, maar ging het wel. Daarna werd mijn binnenkant van mijn voet blauw en pijnlijk en daarna kreeg ik constant pijn. Ondertussen weet ik het echt even niet meer. Ik kan ook niet meer normaal slapen want het geeft echt pijn.
Is dit normaal? Wat kan ik ertegen doen? Had ik rust moeten nemen? Wat kan de oorzaak zijn?
groetjes,
Sanne

Ik denk dat je morgen het beste even contact op kunt nemen met de behandelend arts

update:
Hoi,
Ik er zit nu 1,5 week tussen dit bericht en de injectie.
Ik heb er nog steeds meer last van dan dat ik voor de injectie had en ook al zat er op mijn been, voor de injectie ook al een harde bult. Deze is nu nog erger geworden, ik heb er soms een uur geen last van en op andere momenten constant. Ik merk wel dat hoe meer ik doe, des te erger het wordt. De heftigste pijn is afgenomen, maar het is nog steeds pijnlijk.
Ik ga woensdag naar het ziekenhuis om de behandelend arts te spreken.

Groetjes,
Sanne

Ik trouwens nog een vraagje over de MRI scan.

Ze zagen namelijk een (wazig) bultje op de echo, maar konden deze op de MRI niet terug vinden. Terwijl we wel weten waar ik pijn heb en je kan heel duidelijk een bultje voelen.

Hoe kan dit dat je deze dan niet kan zien op de MRI?

Kan het bijvoorbeeld dat de 'verwonding' op een andere plek zit, maar dat deze de pijn in mijn scheenbeen wél veroorzaakt. Dus dat het bijvoorbeeld hoger zit.

die vraag kan ik zo helaas niet beantwoorden

Hoi,
Ben ik weer...
Alweer een update.
Ben afgelopen woensdag (op dit moment gister) weer bij de behandelend arts geweest.
De heftige reactie van de injectie komt doordat de arts deze waarschijnlijk (perongeluk) in een bloedvat heeft gespoten, hierdoor werd deze plek dikker en kwam er nog meer druk op de pijnlijke plek.
Hij heeft verteld dat ik nu eerst een gesprek heb met een neuroloog, deze kan dan aangeven of hij deze klachten vind passen bij het idee van wat het is van mijn behandelend arts. Als deze dit niet vind, kan ik nog doorgestuurd worden naar een kliniek waar ze gespecialiseerd zijn in zenuwen.
Als deze het ook niet in het 'plaatje' vind passen, dan is het waarschijnlijk een chronische pijn.
Ik vind het best lastig dat de arts heeft gezegt dat ik er de aankomende maanden waarschijnlijk nog niet vanaf ben.
Het voelt raar dat de artsen het niet kunnen vinden. Ik ga me steeds meer afvragen of ik gek aan het worden ben... zit het in mijn hoofd... ik ben er ondertussen dag en nacht meebezig. Overdag denk ik erover na, breek ik mijn hersenen ongeveer over vragen zoals 'hoe kan dit, waarom zien ze het niet, is er dan toch niks aan de hand, kan het ergens anders zitten'. 's nachts lig ik wakker van de pijn, omdat ik hem perongeluk heb aangeraakt, of teveel heb gesport.

Hebben meer last van het probleem dat je steeds onzekerder word?
En kan het überhaupt dat de MRI iets niet ziet wat er wel is?

Hoi,

Heel vervelend dat er niet zo 1,2,3 een oplossing voor jou probleem gevonden kan worden!!
Maar dat betekent niet dat het er niet is of tussen je oren zit hoor.
Maar wat je dus vooral niet moet doen,is er dag en nacht mee bezig zijn en over nadenken.
Want dan kun je de pijn wel steeds erger gaan beleven,omdat je er steeds alerter op wordt en steeds bewuster van wordt.
Je hersenen worden dan als het ware er steeds meer door getriggerd en maken van een pijnscore van 5 een 10,omdat je er zo mee bezig bent.
Chronische pijn is heel vervelend, maar je moet het toch proberen om het een plekje in je leven te geven,omdat helaas toch bij je leven is gaan horen.
Dat klinkt misschien heel makkelijk gezegd,maar het is uiteindelijk toch makkelijker om met je pijn "samen te werken" ,dan er contact tegen te vechten.
Uit ervaring weet ik dat je er heel wanhopig en onzeker van kunt worden,dat het je op kan vreten omdat je én pijn hebt én in je hoofd geen rust hebt,dat is normaal in zo'n situatie.
Mocht nu uit alle onderzoeken idd komen dat het om een chronische klacht gaat,zou ik je aan willen raden naar een Pijnpoli te gaan.
Omdat je daar,naast het zoeken naar de beste manier van pijn medicatie/pijnbestrijding,ook een stuk mentale begeleiding krijgt in het omgaan met je pijnklachten en het verwerken van de impact die het op je leven heeft.
Probeer er niet steeds mee bezig te zijn in de zin van hoe of wat. Want daar win je toch niks mee,het maakt het alleen maar nog zwaarder.
Voor sommige klachten kunnen ze helaas geen definitieve oplossing vinden of aantonen waar het vandaan komt,laat de artsen daar hun hoofd maar over breken.
Probeer zelf je energie te gebruiken om de dingen te doen die je nog wel kunt en daar van te genieten.
Als je nadruk legt op de goede en leuke dingen in je leven,kun je ook beter omgaan met tegenslagen.

Heel veel sterkte,groetjes Suzan

Beste Suzan,
Heel erg bedankt voor de tips. Ik merk dat hoe meer ik erover praat/ chat, hoe meer rust ik kan vinden in mijn hoofd. Ik heb er afgelopen dagen, steeds iets meer rust in gevonden. Het was vooral de schok dat het niet gevonden wordt en dat ik er voorlopig nog niet vanaf ben(als ik er ooit vanaf kom).
Ik ben er nu alleen heel erg mee bezig als ik pijnprikkels krijg. Als ik net wakker ben 'vergeet' ik dat het er zit, omdat ik dan nog niet heb gesport. Maar als ik dan 10 km heb gefietst, dan komt de pijn ineens(ik moet dan nog 12,5 km fietsen). Vooral op zulke momenten als ik niet veel anders te doen heb, ga ik erover malen. Ik heb vaak het gevoel dat mensen vinden dat ik me aanstel, aangezien ik soms de druk van een sok, ik bedoel EEN SOK... niet kan verdragen.
Ik ben best wel sportief(45 tot 55 km per dag fietsen, 10 km lopen, paardrijden/ aan de hand werken, van dinsdag tot zaterdag elke dag na school werken), dus aan het eind van de dag maakt het niet uit wat mijn been raakt of doet. Dan gaat het vaak niet goed, maar ik heb wel plezier in al het sporten. Dus dan neem je er de pijn maar bij...

Ik snap heel goed dat je er mee bezig bent op het moment dat de pijn erger wordt.
Wat ik nu ga zeggen,zal misschien niet zijn wat je zou willen horen,maar ik ga het toch doen.
In mijn vorige berichtje noemde ik al dat je misschien toch de pijn in je leven zult moeten inpassen.
Nu ben je heel erg actief en daar verergert de pijn door.
Misschien zou je toch, hoe graag je ook sport,je activiteiten iets kunnen proberen te verminderen of anders in te delen.
Zodat je de dingen die je doet,misschien met minder pijn kunt doen.
Probeer jezelf wat meer rust te geven,tijd om te herstellen.
Nogmaals, ik snap dat dit simpel klinkt hoor! Maar ik heb dit zelf ook moeten leren en weet dat het uiteindelijk toch voldoening gaat geven.
Ik werkte gemiddeld 48 uur in de week, dierverzorging, zwaar lichamelijk werk,reed dagelijks in elk geval 2 paarden, gaf een aantal uur les en fitnesste een aantal keer in de week.
Tot ik rugklachten kreeg.
Toen heb ik ook geprobeerd overal mee door te gaan, en daardoor ook de overduidelijke grenzen van mijn lichaam genegeerd. Met als gevolg dat mijn lichamelijke klachten steeds erger werden,waardoor ik er bijvoorbeeld er tegen op ging zien om mijn paarden te "moeten" doen,omdat het gewoon voor teveel pijn zorgde en dat bij elkaar maakte het in mijn hoofd nog onrustiger.
Ik ben toen doorgegaan tot het echt niet meer ging,lichamelijk en geestelijk kapot.
Uiteindelijk geopereerd en ik bleek blijvende schade aan mijn rug te hebben,waardoor ik een heel stuk van mijn leven om moest gooien.
Dit was heel moeilijk,ik heb toen via de Pijnpoli en later via mijn huisarts gesprekken met psychologen gehad,om het te verwerken en er mee om te kunnen gaan.
Maar uiteindelijk gaf het wel een stukje rust om niet alles te moeten van mezelf.
Omdat uiteindelijk de dingen die je wel op een dag doet,leuker en makkelijker gaan.
Dus niet net als vroeger paardrijden én hardlopen,zoals vroeger,maar één van beide. Weer lekker mn paard trainen en dan zelf op zijn vrije dag naar de sportschool om even lekker te trainen,op die manier was beide leuk en fysiek haalbaar.
Probeer voor je zelf een balans te zoeken waar jou lichaam het net wat makkelijker mee heeft.
En dan zul je aan het eind van de dag nog pijn hebben,maar probeer niet steeds door je grens heen te gaan. Je pijn moet een niveau houden,dat de dingen die je doet,nog goed te doen zijn en je ook daarna het nog kunt volhouden.
En dat betekent bij jou zeer waarschijnlijk ook dat je keuzes in je activiteiten moet maken,of dingen op een lager pitje moet gaan doen,hoe ontzettend balen dat ook is.
Maar je moet ook een beetje zuinig op je lichaam zijn en dan mag je best wat minder van jezelf vragen.
En wat je zegt over onbegrip van je omgeving, snap ik ook!
Probeer je daar niet te veel van aan te trekken,die mensen leven niet dagelijks met jou pijn. Maar ga in elk geval niet door jou grens heen omdat je anders misschien commentaar van anderen krijgt!
Ik heb dit gedaan en had schade aan mijn lichaam kunnen voorkomen als ik eerder een stap terug had gedaan,trap niet ook in die valkuil....

Suzan,
De tips die je geeft zijn echt heel erg fijn.
Ik zit alleen een beetje in 2 strijd.
Aan de ene kant heb ik ook de neiging om minder te gaan sporten en ect. Maar aan de andere kant zegt mijn arts dat ik juist moet blijven sporten. Ik heb hem al eerder verteld dat ik sowieso 45 km per dag fiest en 10 km loop. Maar dat ik niet meer zoveel rijd door de pijn en ook niet meer hardloop.
Hij zegt dan dat ik dit eigenlijk wel moet doen... Het zal de blessuren (waarschijnlijk) niet erger maken (zegt de arts) en het kan dat hoe minder je gaat sporten, hoe erger het wordt.

MAAR waar ligt de grens dan, hoever kan ik gaan?
Ik vind dit erg moeilijk omdat hij eigenlijk zegt van 'Ja doe alles maar gewoon' en wat moet ik dan met de pijn.
Vaak doet het tijdens de activiteiten niet meteen heeeeeel veel pijn, dus kan ik gewoon door. Maar dan krijg ik er 's avonds en de volgende dag wel heel veel last van.
Het is zo moeilijk in te schatten wat ik wel en niet kan doen....

Groetjes,
Sanne

Hey,

Als ik jou was, zou ik een beetje gaan spelen met wat je wel en niet kunt doen.
Probeer voor jezelf eens een weekje of twee je activiteiten wat anders te plannen en/of iets te verminderen en kijk hoe dat voelt.
Daarvanuit kun je kijken of je nog verder kunt schuiven met dingen en of je nog iets aan je schema kunt toevoegen of even weg laten.

Want het zal je blessure misschien niet verergeren,het beïnvloedt wel je kwaliteit van leven. En dat is ook belangrijk.
Het is iets waar je een beetje je weg in moet gaan zoeken.
En dat zal best een beetje zoeken zijn,maar wel de moeite waard om te proberen.

Ik heb dat toen ook moeten leren. Soms gaat dat heel goed en soms loop je even keihard met je kop tegen de muur.....
Maar ook daar leer je weer van. En als je dan uiteindelijk een ritme hebt gevonden waarin je de pijn min of meer beheersen kunt, lukt het ook om langzaam nog verder wat uit te bouwen. Zolang je maar steeds je grenzen bewaakt en op tijd je rust neemt. Als je dat niet doet,blijf je steeds overbelasten en gaat je belastbaarheid juist achteruit.

Hoi Suzan,
Heb gemerkt dat het eigenlijk heel erg goed ging afgelopen week. Dus besloot om eens een stukje te gaan hardlopen (op de loopband, want dan is er toch nog iets minder kans dat ik meteen door mijn enkel ga of struikel) dit ging zo veel beter dan verwacht. Ik heb me voor de blessure echt heel erg druk gemaakt over dat ik na 2 minuten hardlopen, op een rustig tempo, helemaal kapot was en geen adem meer kon krijgen.
Nu kon ik gewoon rustig 16 minuten aan een stuk door rennen, terwijl mijn ademhaling nagenoeg hetzelfde bleef als met gewoon lopen.
Was dus super trots, had ook alleen in het begin een beetje pijn. Maar had toen zoiets van 'oh ik ren wel door de pijn heen'. En dat deed ik dan ook. Na het rennen wel wat meer pijn.
Maar vandaag(een dag later) is het oorlog, ik heb vandaag de hele dag gewerkt (vanochtend buiten en daarna binnen)
Ik heb er nu écht heel veel pijn aan. En dan ben ik toch zo van, en nu?
Want als je de grenzen niet voelt tijdens het rennen, hoe moet je dan weten dat je je grens bereikt?
Het zit me nu echt even in de weg...

Hoi,

Dat is dus precies dat stukje grenzen bewaken wat ik bedoelde......
Je ging proberen of je kon rennen omdat je bang was na 2 minuten buiten adem te zijn.
Om te beginnen,ligt jou grens in je been,niet in je ademhaling.
De volgende keer zou je kunnen denken "hoe zou mijn been voelen na 2 minuten rennen?".
En het dan,mits dat goed gaat,ook bij 2 minuten rennen houden.
Je schrijft dat je door de pijn heen bent gerend, dan heb je toch wel grens gevoeld. Alleen heb je die genegeerd,omdat de pijn niet erg genoeg was op dat moment.
En daar loop je de volgende dag tegen aan.

Zelf revalideer ik op dit moment van een behoorlijke enkelblessure.
Daarvoor moet ik met mijn fysio en ook thuis, oefeningen
doen,voor ik mn voet weer kan gaan belasten.
Hij stelt als regel dat tijdens het oefenen het cijfer van de pijn niet hoger dan een 4,5 mag worden.
Want dan blijft het de volgende dag ook leefbaar,dan mag ik eigenlijk niet boven een 6,5 uitkomen.
En als ik echt op die 6,5 zit,of erover,moet ik die dag meer rust nemen.
De belasting moet in balans zijn met de belastbaarheid.
En ik ga echt wel eens een keer verder dan die 4,5 hoor,omdat ik een bepaald doel graag wil halen.
Maar als ik dat de volgende dag dan gepresenteerd krijg,weet ik wel dat ik het voorlopig niet weer doe!

Dat is wat jij ook voor jezelf zou moeten proberen,dat evenwicht te zoeken.
Begin eens met heel rustig een paar minuten hardlopen,binnen de pijngrens.
En die grens is dan niet het moment dat het niet meer gaat,maar wanneer de pijn iets opbouwt ten opzichte van voor je ging rennen. Dus gaf je de pijn voor die tijd een 3,mag hij niet boven een 4 uit gaan komen.
Gaat dat goed,stop dan en wacht de reactie van je been af.
Valt dat mee,herhaal je na een paar dagen datzelfde aantal minuten.
Dit moet echt een aantal weken achter elkaar goed gaan,voor je er aan aantal minuten aan toe voegt.
Revalidatie is vaak een hele lange adem en steekt heel precies in elkaar,je breekt sneller wat af dan dat je het opbouwt.....

Misschien zou het verstandig zijn om met hulp van een fysio weer op te gaan bouwen. Die kan je helpen met een verantwoord opbouwschema en indien nodig op de rem trappen.
Mijn fysio zegt wel eens, dat als mijn paard een blessure heeft,ik minutieus de aanwijzingen van de dierenarts en fysio opvolg en hem alle tijd van de wereld geef om te herstellen, terwijl ik zelf altijd veel te snel en te veel wil.
Herkenbaar misschien?😉😅

Hoi,

ja zeker herkenbaar... (oeps)
Ik ben bij het sporten vaak zo van 'de pijn is nog zo verschrikkelijk minuscule, het is echt nog niet erg genoeg om te zeggen dat ik nu al stop'. Achteraf krijg je hier dan natuurlijk verschrikkelijk veel spijt van. Want had ik maar... maar ja als hadden komt is hebben te laat.
Het stomme is dat ik die fout keer op keer maak. want 'de pijn is bijna niet voelbaar': vertaling je bent morgen de klos.

Het is zo verschrikkelijk stom dat je het gevoel hebt dat je niks meer kan, het gaat zoooooo sloom. Ik wil alles weer en dat is dan ook het probleem, ik zit continu achter mezelf aan met 'Sanne je wordt te dik, Sanne straks zegt iemand iets over je conditie, Sanne mensen vinden je lui, Sanne als je niet NU METEEN het rennen weer oppakt heb je in de lente een DIKKE VETTE ÉÉN op je rapport omdat je met bewegingsonderwijs de duurloop niet goed doet... EN NEE SANNE EEN VIJFENEENHALF IS NIET GENOEG.'
Dit is ook een stukje onzekerheid (Nou ja zeg maar liever die stomme stem die mijn hele leven al bepaald) .

Sowieso stoppen vind ik niet leuk, want het voelt voor mij alsof ik faal en opgeef. Maar doordat die stomme 'stem' het de hele tijd heeft over te dik worden en meningen van andere, raak ik verschrikkelijk in paniek. Dan heb ik zoiets: Ja als ik deze pijn uitleg aan de dokter dan zal hij wel zeggen dat ik me aanstel... dus ik ga gewoon door. En vaak verdwijnt de pijn dan ook.

De pijn is tegenwoordig niet altijd aanwezig, waardoor ik het gevoel krijg dat ik me gewoon aanstel. En als de pijn er wel is dan vraag ik me af of hij wel echt zo erg is als dat ik hem voel. Ik ben er niet continu mee bezig, want vind sporten veel te leuk en anders zou ik bijna niks meer kunnen. Want zodra er kou op mijn been komt zegt mijn zenuw 'AAAAAAAAA HELP ER IS IETS FOUT. JE GAAT JE VERWONDEN. DIT IS GEVAARLIJK. SOS. FOUTE BOEL'. Ik negeer het maar gewoon, maar ja dan heb je de volgende dag wel de gevolgen van dat negeren...

Terwijl als mijn paard ook maar even niet goed loopt of raar doet, gaan al mijn alarmbellen af...
Als ze aangeeft dat ze ergens pijn heeft, hoe kort ook, ga ik toch nog voelen of er geen warme plekken zijn, bultjes zitten, of ect.
Als ze laten zien dat ze niet goed kunnen kauwen of niet zo goed lopen bellen we toch meteen de dierenarts of hoefsmid. Maar voor mezelf vind ik dat zo moeilijk.

Hey,

Ik snap dat het heel lastig is hoor,het is echt iets wat je jezelf aan moet leren,om toch rekening met jezelf te houden.
Daar heb je uiteindelijk als je naar een langere periode kijkt,meer aan dan een paar dagen volle bak en daarna de rest van de week afzien.
Voor je conditie is het trouwens ook beter om constant op een wat lager pitje door te trainen, dan na een paar keer op "normaal" niveau, verplicht rust te moeten nemen omdat je jezelf steeds weer overbelast.
En dan is eerder stoppen niet opgeven,maar een verstandige keuze maken.
Je zou je paard ook niet na een blessure gelijk een zware training geven,maar ook rustig op gaan bouwen. Dan is na het loswerken ook geen opgeven,maar verstandig trainen.

Bij je opleiding kun je misschien aangeven dat je op dit moment een blessure hebt,waarvoor je onder behandeling bent en het even afwachten is hoe dat verder gaat.
En wat andere mensen zeggen,is niet bekangrijk! Zij voelen jou pijn niet als je teveel gedaan hebt.

Je moet proberen voor jezelf een balans vinden in het stukje pijn wat je kunt negeren zonder daar de volgende dag spijt van te hebben. En dat is echt zoeken,ik weet er alles van....

Mijn fysio heeft wel eens gezegd dat als ik net zo zorgvuldig met mijzelf om zou gaan,als ik met mn paarden die, zijn werk een stuk makkelijker zou zijn.
Misschien heeft hij wel gelijk en moeten we ook wat zuiniger op ons zelf zijn😉