Ik ben 27 jaar oud, woon bij mijn ouders en heb sinds meer dan een jaar een relatie met een man die 3 jaar ouder is dan ik. Vanaf het begin van onze relatie staan mijn ouders niet achter onze relatie. Ze vinden mijn vriend niet de juiste persoon voor mij. Hij heeft een totaal andere baan dan ik heb en heeft onregelmatige werktijden met een eigen bedrijf. Hij is regelmatig 's avonds en in de weekenden aan het werk, terwijl ik dan met een kantoorbaan vaak vrij ben. Mijn ouders zien dit niet zitten en daarnaast vinden ze mijn vriend geen open persoon en zeggen ze niet normaal met hem te kunnen praten.
Tussen mij en mijn vriend gaat het vanaf het begin goed. We kunnen goed met elkaar praten over van alles en er zijn geen taboes in onze gesprekken. Kortom we voelen ons allebei compleet op ons gemak en goed bij elkaar. Er zijn natuurlijk weleens irritaties tussen ons, maar die gaan vaak over onze beide banen en de drukte die dit met zich meebrengt.
Twee maanden geleden is er door de hoogopgelopen spanningen ruzie ontstaan tussen mijn ouders en vriend en sindsdien mag hij niet meer bij mij thuis komen. Dit is een hele vervelende situatie. Mijn ouders vonden dat ik de relatie moest verbreken en partij voor hen moest trekken. Ik heb de relatie niet verbroken. Mijn vrienden mogen mijn vriend allemaal graag en begrijpen niet waarom mijn ouders al vanaf het begin een andere mening hebben.
Nu is dus de situatie zo dat mijn vriend en ik elkaar heel weinig zien. Uitsluitend op zaterdag en vrijdagavond. We hebben het daar allebei moeilijk mee, maar mijn ouders lijken die ene dag in de week nog teveel te vinden, want ze zijn als ik bij hem ben geweest heel kortaf terwijl het de hele week tussen ons goed gaat.
Ik weet in het geheel niet hoe we uit deze nare situatie kunnen geraken. Mijn vriend voelt zich er slecht bij en ik ook. We willen gewoon alles goed hebben. Mijn ouders blijven dezelfde mening toegedaan en willen mijn vriend niet meer zien.
Er vanuitgaande dat ouders in principe het beste voor een kind willen, denk ik dat ouders zich niet moeten bemoeien met de relatie van meerderjarige kinderen. Jij moet gelukkig met je partner zijn/worden en niet de ouders.
Misschien moet je er eens over nadenken om op eigen benen (eigen woonruimte ) te gaan staan.
Om te beginnen inderdaad is het misschien wel de juiste keuze om een plek voor jezelf te vinden. Vind het zoizo knap dat mensen het zo lang bij hun ouders uithouden. Ben nu zelf 21 en woon al een jaar op mezelf. Je kan doen, gaan en staan waar je zelf wilt. Ook met wie je op date gaat of wie je vriendje is.
Voor mij is de mening van mijn ouders altijd heel erg belangrijk en heb daardoor ook verbroken met mijn vriend. Achteraf is dat beter geweest, maar daardoor is de relatie wel anders gelopen op het moment dat ze hem wel hadden gemogen.
Ga gewoon een goed gesprek aan met je ouders en onderzoek wat de rede is dat ze vinden dat hij niet goed bij jou past. Als je 27 bent ken je je zelf natuurlijk best wel goed en je ouders ook wel, maar jij weet denk ik ondertussen wel wat het beste voor je is, maar het kan ook zijn dat je ouders misschien iets anders zien wat jij niet ziet.
Misschien zien ze wel dat dit juist de persoon is waar jij je leven mee gaat delen en zien ze dat als een bedreiging omdat ze hun kleine kindje niet willen delen met een ander.
Ik denk dat het daarom belangrijk is dat je eerst op jezelf woont en eerst op die manier afstand kan doen van je ouders zonder dat ze jou vriend daar verantwoordelijk voor houden, want dat zou natuurlijk oneerlijk en niet terecht zijn. Geef ze een andere rede om je te missen.