Hallo, ik loop al heel wat jaren met een serieus psychisch probleem rond. Als ik het aan iemand vertel, of het nou online is of niet, snapt diegene het simpelweg niet of diegene geeft mijn autisme de schuld. Ik moet duidelijk dat dit probleem helemaal NIKS met mijn autisme te maken heeft. Dat weet ik gewoon, want van alle autisten die ik ken hebben zij dit probleem niet. Dus stop alstublieft mijn autisme de schuld te geven.
Hoe dan ook, ik heb een psychisch probleem waarvan ik nu meteen een diagnose wil hebben. Ik ben het zo enorm zat met dit probleem rond te moeten lopen, dat ik er slapeloze nachten van kan krijgen. Ik wil dat dit probleem nu genezen wordt, zodat ik er NOOIT meer last van heb.
Mijn psychische probleem is volgens mij een neurologische aandoening waardoor iemand totaal NIET in staat is liefde aan te voelen.
Ik hoop dat u, die dit leest, mijn probleem letterlijk opvat zoals ik het opgeschreven heb, want volgens mij heb ik het alleen maar juist opgeschreven.
Ik wil nu direct genezen worden, want ik kan er niet aan denken dit probleem tot aan mijn dood te moeten hebben.

Jeugd trauma misschien? En dat jij niemand met autisme kent die dat ook heeft betekend niet dat het er niet bij hoort, het is een spectrum, loop je bij een psycholoog al?

Geen liefde voelen kan te maken hebben met een groot tekort aan oxytocine.

Positief is dat dit jou dit bepaald niet onverschillig laat, dat laat zien dat het niet waarschijnlijk is dat het puur komt door bv een onderontwikkeling in het brein. Want dan zou het je ook niet uitmaken.

Laag Oxytocine kan dit veroorzaken. Zoek maar op.

Ik denk dat je er sowieso goed aan doet hulp van een psycholoog of psychiater te zoeken om dit te bespreken. Wat mij in je tekst alleen al op valt is het aantal keren dat je "Ik wil" en "Ik wil nu!" schrijft.

Je geeft aan een probleem te hebben wat je graag opgelost zou willen zien. Maar dat zoiets "nu meteen" opgelost kan worden,is natuurlijk volslagen onrealistisch.

Ongeacht met wat voor therapie je zou beginnen,zal het tijd nodig hebben. Misschien wel heel veel tijd. En zolang jij dat niet in ziet (of misschien in kunt  zien door je autisme) ,zal er waarschijnlijk ook geen enkele therapie helpen,omdat je je er tegen afzet als het niet meteen werkt.

Jezelf proberen open te stellen voor een misschien wel lange weg naar verbetering is denk ik de eerste stap. Ipv dingen per diect verwachten of willen. Daar zou ik om te beginnen hulp bij zoeken

Op de eerste plaats kun je hier geen diagnose krijgen en al helemaal niet "meteen". Als je denkt een neurologisch probleem te hebben moet je naar een neuroloog gaan.
Je verhaal staat vol met:
Ik moet
Ik wil
Ik zal
En dat alles op stel en sprong. En dat heeft toch wel duidelijk met je autisme te maken.
Dus mijn advies: Ga naar een neuroloog als je denkt een neurologisch probleem te hebben. Waar ik overigens aan twijfel. Ik denk eerder dat het een psychisch probleem is waar je last van hebt. En dan is een psycholoog aangewezen

'Soms heeft iemand met autisme wel een bepaald gevoel, maar komt er geen feedback vanuit de hersenen. Omdat de hersenen alle energie besteden aan het verwerken van andere informatie en overladen zijn, is de persoon zich op dat moment niet bewust van zijn gevoel'

Ik weet niet of jullie mijn problematiek wel echt kunnen begrijpen? Ik ben gewoon totaal niet in staat van iemand anders te houden of zich verdrietig te voelen als een goede, geliefde kennis van mij is overleden. Ik hoop dat jullie dat gewoon serieus nemen en niet met drogredenen het proberen tegen te spreken.

Het wordt zeker serieus genomen en wat je eraan zou kunnen doen was ook gegeven. Je hebt de hulp van een psycholoog of een psychiater nodig.

Ik spreek je niet tegen. Het kan.

Wat wil je nu?

Iets dat misschien helpt?
Of ermee leren leven?
Of?

Alias en John:
Het beste advies wat ik tot nu toe gekregen heb, is om met dit probleem naar een neuroloog te gaan. Ik ga aankomende woensdag naar de huisarts toe, dus dan hoop ik via haar (of hem) een doorverwijzing te kunnen krijgen.
Ik hoor nog wel graag meer adviezen.

Wat zei de huisarts?

Wiki:

Een hoog oxytocinegehalte wordt geassocieerd met een gevoel van vertrouwen en verbondenheid.

Oxytocine wordt door iedereen (normaal gesproken) aangemaakt bij positief onderling contact, zoals bij aankijken, aanraken, knuffelen en vrijen.

Het wordt tijdens sociale interactie en seksuele activiteit vrijgemaakt uit de hypothalamus (in de magnocellulaire neurosecretoire cellen van de nuclei supraopticus en paraventricularis) en wordt opgevangen in het emotionele centrum van de hersenen.

Bij mensen met autisme wordt een lagere hoeveelheid oxytocine aangetroffen, wat suggereert dat dit hormoon het onderkennen en begrijpen van sociale codes bevordert. Behandeling met oxytocine blijkt autistische personen socialer te maken ten opzichte van autistische personen die met een placebo werden behandeld. Afwijkingen in het gen dat codeert voor de oxytocinereceptor zijn in verband gebracht met een verhoogd risico op autisme.

@Ano
De huisarts kon er letterlijk niks mee, dus die verwees mij door naar de psychiater. Mijn psychiater heb ik wat papieren gegeven, waarop dit gehele gesprek, behalve de laatste reacties van Ano & Alias, op afgedrukt staan. Aankomende maandag spreek ik mijn psychiater weer. In de tussentijd heb ik ook wat vragen van hem beantwoord over mijn liefdes probleem. Ik hoop dat mijn psychiater een oplossing voor mij weet te vinden, want ik vind mijn liefdes probleem behoorlijk erg!

@Alias
Ik weet nog niet of een laag oxytocine gehalte verantwoordelijk is voor mijn liefdeprobleem. Misschien is het ook een combinatie tussen een laag oxytocine gehalte en wat anders of zoiets?
Sociale interactie, met seks bezig zijn en aangeraakt worden vind ik serieus echt heel fijn! Volgens mij kan dit betekenen dat mijn autisme niks te maken heeft met mijn liefdes probleem. Het is ook NIET zo dat mijn liefdes probleem veroorzaakt is door een te groot gebrek aan het merken dat er van mij wordt gehouden. Het moet gewoon NIET waar zijn dat als je nog nooit tot in jouw volwassenheid het gevoel van dat er van jou wordt gehouden had gekregen, je dan geen liefde aan kunt voelen. Een mens hoort toch op zijn minst liefde aan te kunnen voelen? Of zie ik het helemaal verkeerd?

Ik wil in ieder geval liefde kunnen gaan aanvoelen, waardoor ik serieus van mensen kan gaan houden.

Wat bedoel je precies met liefde aanvoelen? Dat je aanvoelt wat iemand voor jou voelt? Of dat je wat voelt voor een ander.

Als je houdt van bv aanraken en sociale intereactie, welk gevoel mis je dan? Dat het gevoel nog dieper gaat ofzoiets? Want als dit fijn is, lijkt het gevoel van verbondenheid wel te 'werken'.

Of kan het zo zijn dat je het fijne daarvan alleen voelt als het contact er is, en dat het gevoel weer weg is als de persoon ook weg is?

Of is het zo dat de mensen waar je geen liefde voor voelt eigenlijk ook wat ergernis of teleurstelling oproepen die je dan wegdrukt? Gevoelens die je wegdrukt, kunnen bv ook liefde wegdrukken.

Het is nog even onderzoeken, goed dat je hulp krijgt.

@Alias
Jij, mijn psychiater en alle andere mensen willen maar nooit de ernst van mijn probleem in zien:
Met liefde aanvoelen bedoel ik dat ik wat voel voor een ander.
Ik hou ervan aangeraakt te worden, maar toch kan bijvoorbeeld de dood van mijn moeder mij helemaal niks boeien. Dat heeft ook niks te maken het weg stoppen van gevoelens en dus liefde, alsook NIET met slechte ervaringen of een te slechte opvoeding.

En nee, ik krijg nog steeds geen hulp, want mijn psychiater en begeleiders hebben ondanks hun universitaire opleiding, geen enkele besef hoe ernstig mijn probleem wel niet is?

Ik moet serieus van iemand anders hulp krijgen. Ik moet alleen nog uitzoeken wat voor iemand, want een psychiater kan sowieso niks met mijn probleem.