Lieve allemaal,
Ik zit een beetje met een dilemma. Sinds een halfjaartje ben ik zo nu en dan wat aan het daten met een jongen en krijg steeds meer het gevoel dat hij een neiging tot hypochondrie heeft. Ik twijfel regelmatig hoe ik hier op moet reageren. Om heel eerlijk te zijn krijg ik op dit moment een beetje een punthoofd van z'n geklaag en vind dat hij zichzelf eens een schop onder z'n hol moet geven en niet zo moet zeuren.
Hij is regelmatig (eerder regel dan uitzondering) erg moe en voelt zich niet goed om leuke dingen te ondernemen. Sowieso mijdt hij drukke (publieke) omgevingen of sociale evenementen. Hij heeft naar eigen zeggen minder interesse in anderen en irriteert zich snel aan situaties (meer dan gebruikelijk). Daarbij geeft hij wel aan dat hij het erg fijn vindt om bij mij te zijn en daar wordt hij naar eigen zeggen erg rustig en kalm van.
Een paar dagen nadat ik hem vertelde over de burn out die ik een paar jaar geleden had was hij er van overtuigd dat hij dat ook had.
Daarnaast heeft hij al lange periode (ruim een jaar) last van zijn maag (vaak overgeven, kramp, misselijk). Overtuigd van een maagzweer/tumor is hij enkele keren naar de huisarts geweest die medicijnen heeft voorgeschreven die hij zo nu en dan inneemt (niet structureel). Een volgende stap die de huisarts voorstelde was een gastroscopie, maar daar is hij als de dood voor (bang voor alles wat met ziekenhuizen en naalden en ziek zijn te maken heeft) en stelt dit dan ook heel erg uit. Heb aangeboden evt met hem mee te gaan (hij zegt dat dat hem kalmeert, maar onderneemt nog geen actie)
Verder is hij over het algemeen snel 'ziek'. Vaak verkouden, veel onduidelijke pijntjes of vermoeid.
Een poosje geleden had ik een migraine aanval en nu belde hij me een paar dagen geleden ook ineens op met de angst migraine te hebben (hij heeft er nog nooit eerder last van gehad). Ik heb hem gerust gesteld en uitgelegd (uit eigen ervaring) wat hij kon doen om het te verminderen. Die dag is hij ook langs de huisarts geweest en heeft medicijnen meegekregen tegen misselijkheid en migraine. Nu appt hij ook ineens weer dat 'hij bang is dat hij weer die migraine krijgt' want hij 'zag weer een beetje sterretjes'.
De laatste tijd is hij wel erg druk met z'n werk (op zijn manier) dus mogelijk dat stress een trigger is. Emotioneel is hij naar mijn mening soms erg onvolwassen. Erg kinderlijk en onzelfstandig. Soms heb ik het idee dat deze manier van aandacht vragen ook wel eens deel kan zijn van een soort verlatingsangst, maar hij kan zich ook niet binden... Al en al drijft het mij eigenlijk alleen maar meer en meer weg.
Wie heeft er tips over hoe ik hiermee om moet gaan??
Gr A.
Waren er maar goede en gouden tips voor dergelijke situaties.
Hij zou naar een psycholoog kunnen gaan....maar dat was het dan ook.
Voor jou: bedenk goed of je een dergelijke relatie wilt, als hij geen hulp gaat zoeken.
Tsja, dat gaat hem denk ik niet echt worden. Dan moet hij wel zelf die stap maken.
Ik denk dat ik mijn keuze al gemaakt heb. Dankje voor de reactie