Zo'n zes weken geleden heb ik me voor het eerst gesneden. (Met een naald).
Ik heb toen ongeveer een week later een brief aan mijn ouders geschreven waarin ik alles heb uitgelegd. Ik vond het heel erg eng om te doen, maar omdat het zomer was en ik elke dag een vest aan had, vond ik het teveel opvallen om maar steeds een vest aan te houden. Mijn vader reageerde een beetje ongemakkelijk. Hij stond er maar een beetje bij van wat moet ik nou doen. Mijn moeder kwam naast me zitten. Ze legde haar hand om mijn sneetjes. Ik begon ook meteen te huilen toen ze boven kwamen. We hadden afgesproken dat als ik ooit weer de nijging zou krijgen, dat ik dat dan tegen hen zou zeggen. Dat heb ik niet gedaan... Ik snij mezelf nu nog steeds, maar dan in mijn heup zodat niemand het ziet. Ik vind het erg en wil nu graag stoppen, maar dat lukt me nog niet. Ik ben bijna zestien en ben van plan om dan een afspraak te maken met de huisarts. Maar we kennen de huisarts heel goed en mijn ouders ook. Ik ben bang dat mijn ouders er achter komen als ik bij de huisarts ben geweest. En misschien elke week naar de psychologe moet. Ik ben bang als ik het nu weer tegen hen vertel, dat ze me niet meer durven te vertrouwen, omdat ik zegmaar een belofte heb gebroken. En dat vind ik al erg op zich. Ook ben ik bang dat ik niet meer zo vaak alleen boven op mijn kamer mag zitten, wat ik juist zo fijn vind. Ook denk ik dat ik niet meer zoveel op sociale media mag zitten. Ik heb online vrienden en praat er tegen. Dat vind ik erg leuk om te doen. Ik luister graag naar rustige, zielige liedjes. Ik weet niet waarom, maar dat vind ik gewoon mooi. Heeft iemand misschien tips voor mij om te kunnen stoppen met snijden, zonder dat mijn ouders er iets van mee krijgen. Zonder dat zij het merken?
De laatste tijd ben ik niet meer vrolijk. Ik weet zelfs niet meer wat mij vrolijk of blij maakt. Ik zie zegmaar alles door een zwart gordijn heen. Is dit depressie? Ik heb verschillende tests op internet gemaakt, en allemaal zeggen ze dat ik depressief ben. Ook verschillende mensen zeggen dat tegen mij. Ik heb een te traag werkende schildklier doordat ik groeihormoon gebruik en daardoor kan je je ook minder goed in je vel voelen. Veel mensen krijgen eerst te horen dat ze depressie hebben, terwijl je eigenlijk een te traag werkende schildklier heb. Nou mag ik half oktober stoppen met groeihormoon en dan gaan we ook de schildklier tabletjes afbouwen. Ik hoop dat ik me daarna beter voel. Maar ik weet niet wat ik tot dan moet doen. School is nu net twee weken begonnen, en het is heel erg druk met huiswerk en zo. Ik heb niet echt vriendin op school. Wel op mijn sportclubje. Ik denk dat ik een beetje gestrest ben met school en dergelijke. Mijn ouders zijn ook druk omdat we een huis aan het bouwen zijn. Door al deze dingen weet ik gewoon niet meer wat ik moet doen. Wel of niet zeggen? En wanneer? Hoe? Ik heb geen reden om mezelf te snijden. Tenminste ik weet die reden niet. Ik hoop dat iemand me kan helpen om mijn angsten weg te halen en me te helpen met mezelf te snijden.
Alvast bedankt!