Hoi,

Vooraf: Ik weet niet of dit bij het goede onderwerp staat.

Ik ben een meisje van 20 jaar en woon samen met mijn moeder van 57 en (sinds maandag) 19-jarige broertje. Mijn vader is 14 jaar geleden overleden aan melanomen (huidkanker), ik was toen 6 en mijn broertje 4. Ik heb nooit een goede band gehad met mijn broertje, vaak hadden we ruzie en vooral in de puberteit ging het bijna elke dag mis. Echter zijn we nu allebei uit de puberteit en heb ik het idee dat het nog niks beter gaat. Mijn broertje is in principe elke dag weg als het kan, alleen met het eten en slapen is hij thuis. Hij gaat dan overdag naar school en meteen na het avondeten gaat hij weg om koffie te drinken bij vrienden en komt dan rond 10 uur thuis en gaat dan meteen naar bed. Maar als hij dan wel een avond thuis is word ik helemaal gek van hem. Hij wordt boos om de kleinste dingen. Een paar voorbeelden:

• 's Avonds kijk ik televisie en dan zit hij ook op de bank met zijn mobiel te Facebooken enzo. Wat hij dan doet is harde muziek of geluid van filmpjes opzetten terwijl ik tv kijk. Ik vraag hem dan netjes: 'wil je misschien oordopjes indoen?', maar zodra ik dit heb gevraagd barst de bom en wordt hij enorm boos over dat hij nooit iets mag kijken en nooit geluid mag maken enzovoort, hij begint echt te schreeuwen.
• Momenteel moet hij voor school iets regelen omdat hij van opleiding is verandert en dus lesgeld terug kan krijgen, mijn moeder vraagt hem al 2 weken lang of hij dat wil doen maar telkens zegt hij: ja doe ik zo. Daar gaat uiteraard tijd overheen en uiteindelijk heeft ie het nog steeds niet gedaan. Vanavond was het zover dat mijn moeder hem dwong om dat formulier in te vullen, had ze beter niet kunnen doen want mijn broertje barstte weer uit elkaar van woede en begon te schreeuwen, te gooien met pennen, smeet deuren dicht enz.
• 's Avonds na het avondeten help ik mijn moeder altijd met afwassen omdat onze afwasmachine al een lange tijd kapot is. Als mijn moeder dan vraagt of mijn broertje even een pot mayonaise ofzo in de koelkast wil zetten zegt hij ook weer: ja, doe ik zo. Dan zegt mijn moeder: nee, dat doe je nu. En ook dan wordt hij weer woedend en begint hij weer te schreeuwen.

Dit soort dingen gebeuren tegenwoordig dagelijks en ik ben er echt helemaal klaar mee. Ik heb al zovaak aan mijn moeder gevraagd of ze alsjeblieft met hem naar de dokter wil gaan. M'n moeder wordt boos op me als ik dit vraag en zegt dat het zijn eigen verantwoordelijkheid is. Als ik dan zeg dat het mij ook enorm hindert en er veel last van hebt reageert ze niet meer op me omdat ze dan ook boos is. Ze ziet het gewoon niet in ofzo of ze wil het niet inzien.

Ik vind het echt zielig voor mijn moeder maar ook merk ik zelf dat het me enorm hindert en ik er echt veel last van begin te krijgen. Elke keer als er weer zo'n 'woedeaanval' van mn broertje is krijg ik tranen in mn ogen en vraag ik me af of dit bij andere gezinnen ook zo gaat of dat dit gewoon echt niet normaal is. Soms begin ik gewoon aan mezelf te twijfelen omdat m'n moeder er ook gewoon niks op uit doet??

Normaal is het in ieder geval niet. Maar je moeder kan niet met je broer naar de dokter gaan. Hij is 19....dat zou die toch echt zelf moeten doen. Het gedrag dat hij vertoont, kan door ahdd worden veroorzaakt, maar lijkt ook heel veel op iemand die drugs gebruikt.

Tandor, bedankt voor je reactie. Ik weet echter (bijna 100 procent) zeker dat hij geen drugs gebruikt. Hier is hij geen type voor.

Hoe kan ik ervoor zorgen dat hij naar een dokter gaat? Hij gaat sowieso niet uit zichzelf en met hem valt toch niet te praten. Plus mijn moeder wil ook niet meewerken. Ik ben er echt helemaal klaar mee.

Dan kun je er helaas niks aan doen... Hij zal toch zelf voor hulp moeten gaan