Beste allemaal,

Ik ben een 24 jarige meid die sinds een jaar weer naar school gaat.
Toen ik 22 was, werd ik werkloos en had ik ook geen school. Ik zat (en zit) in de schulden en kon mij daarom niets veroorloven. Dat jaar besloten mijn ouders ook te scheiden. Dit bracht mij in een donkere periode in mijn leven. Echter ben ik toen wel weer met mijn toenmalige exvriend een relatie aangegaan. Ik woonde met mijn moeder en zus samen toen mijn vader weg was gegaan. Zodra dan de laatste persoon de deur achter zich dicht trok om te gaan werken e.d. en ik alleen thuis was, begon het huilen. Ik huilde aan een stuk door en kon niet uitleggen waarom. Ook begon ik te hyperventileren en voelde ik mij zo eenzaam en machteloos.

Na een aantal keren naar therapiesessies te zijn geweest, ben ik er toch weer boven op gekomen. Ik heb nooit medicijnen geslikt voor mijn depressiviteit. Echter ben ik och vroegtijdig gestopt met de therapie. Ik voelde mij er niet op mijn gemak en merkte ook dat zij dachten dat mijn depressiviteit kwam door het gebrek aan dagbesteding. Ik was het daar niet helemaal mee oneens, maar ik wist dat dat niet de grootste oorzaak van mijn klachten was. Ik was ook gestopt omdat ik mij al wat beter voelde dan eerst. Naar mate de tijd verstreek ging het steeds beter en kon ik op een gegeven moment weer alleen zijn.

De relatie tussen mij en mijn vriend verloopt niet vlekkeloos. Wij kunnen soms hele heftige ruzies hebben en lopen dingen uit de hand. Ik woon nog bij mijn moeder en hij ook nog bij zijn ouders. Ondanks dat zijn wij allebei gek op elkaar en zijn we nu al meer dan twee jaar weer samen. Wij laten elkaar nooit gaan, wat er ook gebeurd.

Nu ik ook sinds een jaar weer naar school ga heb ik weer een dagbesteding, wat zeker bijdraagt aan mijn betere humeur en gevoel van binnen.

De laatste tijd begint echter het lege gevoel weer zodra ik alleen ben. Ik zit eigenlijk altijd lekker op mijn kamer en daar voel ik me ook gewoon goed, ook als ik alleen ben. Als mijn moeder en/of zus in de woonkamer zijn en ik zit in mijn kamer, in mijn eentje, gaat het dus gewoon goed. Ik voel mij dan niet somber. Maar zodra er niemand thuis is en mijn vriend ook niet bij mij is, voel ik mij weer net als vroeger. Ik begin dan spontaan te huilen en voel mij dan zo eenzaam, alleen en leeg. Ik heb geen flauw benul waar deze gevoelens nou precies vandaan komen.

Ik wil zo graag weer sterk zijn en mij gewoon goed kunnen voelen als ik het rijk voor mij alleen heb. Ik wil mij weer die sterke vrouw voelen, waarvan ik weet dat ik die in me heb, in plaats van een zwak emotioneel wrak.

Kan iemand mij helpen?!

xxxx

Het lijkt er op dat je klachten worden veroorzaakt door een soort verlatingsangst. Je relatie eindigde, je vader verliet het huis en je eigen situatie was ook al niet al te florisant. Je voelt je eenzaam, machteloos en in de steek gelaten. Op het moment dat er nog iemand in huis is gaat dat nog wel maar verandert als iedereen het huis heeft verlaten. Ook de relatie met je vriend heeft zo'n onstabiele factor. Soms heftige ruzies die uit de hand kunnen lopen. Je schrijft : we laten elkaar niet gaan. Maar in je onderbewustzijn speelt ook hier de verlatingsangst toch een rol.
Je zou eigenlijk terug in therapie moeten. Dan wel bij een andere therapeut.

Hartelijk dank voor je reactie! hoe je het zo stelt, klinkt het erg logisch inderdaad. is er buiten therapie ook een andere manier om hier mee om te gaan/overheen te komen?

Je zou natuurlijk ook zelf kunnen proberen de angst onder controle te krijgen.

Lees de columns over angst die ik heb geschreven en probeer het uit.
Als je problemen echter blijven aanhouden is een therapeut toch de aangewezen weg.

http://www.dokter.nl/nieuws-items/columns/angst

[color=#0088ff]Heeft u behoefte aan een persoonlijk gesprek om uw hart te luchten of zou u graag met een vertrouwenspersoon/professional over uw problemen willen praten ? Bel dan met een vertrouwenspersoon van Dokter.nl[/color]

Lees meer op:
http://www.dokter.nl/persoonlijk-gesprek