Ik heb een probleem dat al jarenlang meegaat. Ik ben een meisje, 18 jaar en studente aan de hoge school. Ik ben een heel goede studente en heb fantastische vrienden, ben gezond .. Alles wat ik moet hebben maar er is 1 iets dat volledig fout loopt. Ik heb helemaal geen band met mijn ouders en dat is al enkele jaren zo. Ik heb het gevoel dat ik gewoon niet tegen hen kan praten, dat het toch niet interessant is wat ik te vertellen heb. Ik loop thuis ook vaak niet gelukkig, we leven meer naast elkaar dan met elkaar. Alleen met mijn zus kan ik goed overweg en tegen haar kan ik praten en lachen. Mijn ouders gaan er dan maar van uit dat ik er om doe om zo te zijn. Dat ik er zelf zou voor kiezen om mij zo tegenover hen te voelen. Ik voel mij hier gewoon niet thuis. Ik hunker ernaar om zelfstandig te kunnen zijn en alles zelf te kunnen doen maar omdat ik studeer gaat dat natuurlijk niet. Mijn ouders willen dat ik mijn gedrag zo van dag op dag verander wat sowieso onmogelijk is. Ze denken dat alles gaat veranderen door mij financieel niet meer te steunen, door mij zaken af te pakken, mij te blokkeren in mijn dagelijks leven…maar dat heeft alleen maar een averechts effect. En hoe kan ik veranderen als ik zelf niet weet hoe? Daarnaast sukkel ik heel erg met mijn gewicht. Ik ben een mager meisje maar toch ben ik nooit tevreden met hoe ik eruit zie. Ik honger mij uit, voel me te zwaar.. Dit is iets dat constant in mijn hoofd spookt en me zo ongelukkig doet voelen. Het is ook net gedaan met mijn vriendje waarop ik zo verliefd was ..Dat was ook weer iets om te verwerken. Ik heb het hen zelfs niet verteld dat het uit is, ik krijg het niet over mijn lippen. Ze vinden het toch maar grappig dat al mijn relaties op niets uitdraaien en ik zogezegd ‘niemand’ kan houden terwijl ze niet beseffen dat ik altijd degene ben die gekwetst wordt. Ze doen alsof die relaties niets voor mij betekenen terwijl ik er zo van af zie maar dat beseffen ze niet als ze er nog maar eens een grap over maken… Op dit punt weet ik niet meer wat te doen of te denken. Ik kan voor alles de schuld op mij nemen maar daar kom ik geen stap mee verder. Ik weet dat mijn ouders mij graag zien maar de liefdevolle band die er zou moeten zijn, is er gewoonweg niet. Om de rust te bewaren beperk ik de communicatie dan maar en probeer ik er het beste van te maken door me wat terug te trekken. Maar ook hier kunnen mijn ouders niet mee leven. Ik ben op dit moment gewoon radeloos…

Het lijkt erop dat je tussen de regels door even vertelde dat je een eetprobleem hebt. Je bent mager en hongert jezelf uit en bent nog niet tevreden over je gewicht en hoe je er uitziet. Dit is een psychisch probleem. Het is geen wonder dat je je niet begrepen voelt.
Ik raad je dan ook dringend aan om deze problemen met je huisarts te bespreken. Hij/zij kan je doorverwijzen naar een psycholoog. Je hebt met je problemen echt professionele hulp nodig.

Ik ben een meisje van 16 en heb last van bijna precies hetzelfde. In iedergevaal op het gebied wat de band met onze ouders betreft. En wat betreft Tandor zegt ben ik het totaal niet mee eens. Misschien vanwege je gewicht situatie zou je een bezoek aan de dokter kunnen brengen maar een psycholoog gaat niet helpen bij onze familie problemen. Het is daar te ingewikkelt voor (bij mij in ieder geval wel). Niemand zal snappen hoe we ons voelen totdat ze het daadwerkelijk zelf meemaken. Iedereen wil iemand om lief te hebben (normaal gesproken zullen je ouders die iemand zijn).  Het is iets dat we onzettend missen en graag zullen willen hebben. We zullen altijd blijven geloof dat het wel goed komt. Dat is ook wel logisch want dat is wat ons altijd verteld wordt. Maar hoe komt het allemaal goed als er geen actie ondernomen word en eigenlijk alles allemaal hetzelfde blijft totdat je dr zelf iets aan doet. Kies voor jezelf en blijf niet vetrouwen hebben in iets wat al lang verloren is. (Ik bleef ook heel lang vetrouwen hebben in het feit dat alles goed komt tussen mijn familie en ik, dat deze keer we een normaal gezin konden vormen en dat ik mezelf eindelijk thuis kon voelen. Maar ze stelden me telkens weer teleur en dat doet telkens weer opnieuw pijn) En die pijn verdien jij niet, ik niet, niemand niet. Dus kies voor jezelf. Jij bent degene die bepaalt hoe, wat en wie er in je toekomst zullen voorkomen. Werk hard, ik zeg niet dat het makkelijk gaat worden. Maar heb vetrouwen in jezelf en ga voor jezelf. Doe wat het beste is voor jou en niet voor andere. Je hebt al genoeg aan gedacht aan andere en pijn geleden. Het is tijd om te gaan leven. Het is nogmaar net begonnen, we zijn jong en er ligt nog een hele toekomst voor ons waarin nog van alles mogelijk is.

 

Ik hoop dat je hier wat aan heb gehad.

Veel succes en sterkte (je red het wel)

Groetjes van mij 🙂

Als een psycholoog bij jou niet werkt, wil dat niet meteen zeggen dat dat voor iedereen geldt

Ik herken je verhaal en dat van grandius VOLLEDIG, op vlak van de thuissituatie dan. Ik denk hierbij sterk aan narcisme, zou dat bij jullie ook het geval kunnen zijn? Ik ben een jongen 15, dus zoek nog naar de oorzaak maar bij ons (gescheiden ouders trouwens) is er ook totaal geen liefde of warmte, gebrek aan steun of troost, en wat je vertelt herken ik voor de volle 100%.

Je moet inderdaad, dat is een hele goeie raad van Grandius, aan jezelf denken. Als je dit niet doet zal je er alleen maar dieper onder lijden en uiteindelijk zal het je kapot maken. Je eetprobleem kan te maken hebben met die vervelende thuissituatie. Narcisten zijn onveranderlijke mensen en hebben enorm grote gevolgen voor de kinderen. Kies dus voor jezelf en steek je tijd niet meer in zo een ouders, die zuigen u leeg op den duur.

Zoek eens wat op internet, en als je de situatie van narcistische ouders herkent laat je dan niet langer vangen en steek geen energie meer in uw ouders. Zorg dat je omgaat met positieve mensen en ga eventueel proffesionele hulp zoeken die (zeer belangrijk) verstand heeft van het natcisme. Als ze geen verstand hebben van narcisme zullen ze je niet begrijpen en beweren dat jij een probleem hebt in plaats van je ouders.

 

Heel veel succes toegenwenst, en laat iets weten hoe het gaat!

Liam

Ik snap 100% hoe je je voelt. Ik ben een meisje van 15 en zit thuis in dezelfde situatie. Het maakt niet uit wat ik doe, mijn ouders zullen elke dag weer iets vinden om teleurgesteld te zijn in mij. Ook verwachte ze dat ik school boven alles zal zetten zoals mijn moeder vroeger deed, maar zo ben ik helemaal niet. Ze zeggen wel altijd dat ik alles tegen hen kan vertellen en dat ze me graag zien, maar de volgende dag zijn ze kwaad en roepe ze dat ze niet weten waarom ze een kind hebben. Vorig jaar heb ik ook een eetprobleem gehad waardoor ik alleen maar in de avond at omdat ik dan moest van mijn ouders. Ik eet nu wel weer normaal maar toch moeten ze het elke keer weer aanhalen. Ik heb het sinds dit jaar ook moeilijk met het feit dat ik me erg dom voel. Maar volgens mijn ouders is dat mijn eigen fout. Nu zonder ik me ook altijd af van mijn ouders, maar dat vinden ze ook niet goed. Ik heb er een beetje over proberen te praten met mijn vriendin (die zich thuis ook niet goed voelt) maar het blijft zo moeilijk om erover te praten. Vanaf het moment dat ik een stap in mijn huis zet heb ik het gevoel dat ik helemaal alleen en altijd alleen zal blijven.

Heel veel succes
<3