Hoi.
Ik schrijf dit omdat ik een paar vragen heb.
Ik heb een vriend en die is 32 jaar.
Ik mag hem heel graag, maar hij heeft een paar eigenaardigheden
die ik moeilijk kan begrijpen.
Hij lijkt soms wel 2 verschillende personen in hetzelfde lichaam.
Het ene moment kan hij heel volwassen zijn, het volgende moment
lijkt hij wel een kind.
Ik heb het een keer aan zijn moeder gevraagd en die zei me dat hij
soms bijzonder kan zijn en dat geestelijk wat jonger is dan
zijn fysieke lichaam.
Hoe ik dat in perspectief kon zien is voor mij erg moeilijk.
Zijn kinderlijke deel bestaat namelijk uit onder andere:
- Vaak kinderseries en tekenfilms kijken en daar enorm veel plezier in
kunnen hebben.
- Muziek bedoeld voor kinderen luisteren en dat erg mooi vinden.
- Achter andere mensen aan zitten en rennen, plagen en spelen.
- Ravotten en klimmen.
- Altijd slapen met een knuffel en in paniek raken als hij hem niet
direct kan vinden.
- Fantaseren en doen alsof.
- Heel erg druk zijn.
- Overal aanzitten en op alle knoppen drukken.
- Ineens heel boos worden en andere de schuld geven.
- Slecht luisteren en altijd denken gelijk te hebben.
- Andere kinderachtige gedragingen die moeilijk te beschrijven zijn.
- Soms erg manipulatief.
- soms geen verantwoordelijkheid nemen.
Hij begrijpt ook totaal niet waarom het niet normaal is voor zijn
leeftijd om jeugdfilms, jeugdseries en kindertekenfilms te kijken.
Hij vindt het leuk en grappig en het maakt hem niet uit wat andere vinden.
Dat vind ik eigenlijk ook wel weer heel sterk van hem.
Het is echter niet zo dat hij niet kijkt naar dingen voor volwassen, enkel is
dat een heel stuk minder.
Datzelfde geld ook voor muziek bedoeld voor kinderen, hij vindt het mooi dus
luistert hij er naar.
Hij begrijpt niet dat het bedoeld is voor kinderen en waarom het niet normaal is
om er als volwassenen naar te luisteren.
Dit geld eigenlijk voor alle bovengenoemde punten, Hij begrijpt gewoon niet
waarom bepaalde gedragingen niet passen bij zijn leeftijd en dat er van hem
verwacht wordt om die gedragingen niet te doen.
Op dat gebied heb ik soms het gevoel dat ik met een kind samen ben, al kan
ik vaak wel erg om hem lachen.
Misschien ben ik ergens ook wel jaloers dat hij gewoon durft te doen en te
zeggen wat hij voelt, ongeacht of het past bij zijn leeftijd of niet.
Maar er is ook een andere kant aan hem.
Hij kan soms zo volwassen uit de hoek komen dat het lijkt alsof hij veel verder
is dan mij.
- Soms lijkt hij wel een lopende encyclopedie, hij weet van alles wel iets af
en hij kan dingen heel goed uitleggen.
- Hij leert zichzelf heel snel en makkelijk dingen aan: programmeren en scripten.
- Hij is heel goed in natuurkunde, wiskunde, astronomie en scheikunde.
- en kan heel oplossingsgericht omgaan met problemen van anderen.
Hij komt sommige momenten over alsof hij ver voorloopt op mij en andere.
Dit maakt het voor mij zo moeilijk.
Ga ik om met iemand die ergens lijkt te blijven hangen, of met iemand die
veel verder is dan mij.
Als hij zo kinderlijk doet weet ik niet of ik daar in mee moet gaan, ook
omdat dat voor mij wat ongemakkelijk voelt, terwijl het voor hem gewoon
normaal is.
Of moet ik me juist zo volwassen mogelijk opstellen en juist die punten
bij hem naar boven halen?
Als ik bij hem aangeef hoe dat voor mij voelt en dat ik me soms wat
opgelaten voel, dan kijkt hij me schuin aan als een hond die het niet
begrijpt en zie ik totale onbegrip in zijn ogen.
Soms twijfel ik dan ook aan mezelf.
Ben ik nu echt zo kortzichtig en oppervlakkig, dat ik geen begrip voor hem kan
opbrengen.
Ergens is hij nog zo onschuldig en onbezorgd, zo vrij en ongecompliceerd, en
het enige wat ik wil is hem veranderen naar een persoon die in mijn ogen normaal
is en doet.
Ergens lijk ik me soms te schamen voor hem en zijn gedrag en het enige
wat ik wil is dat ik me zo niet meer hoef te voelen door hem.
En dat vindt ik zo achterbaks van mezelf.
Hij is zo lief en eerlijk, zegt en doet wat hij echt voelt en denkt.
Ik zou juist trots op hem moeten zijn.
Mijn vraag is eigenlijk hoe ik met hem om moet gaan.
Als hij op momenten zo kinderlijk is, moet ik me dan op het zelfde niveau
bij hem voegen, of moet ik gewoon volwassen blijven ten opzichte van hem?
Mag ik überhaupt van hem vragen om op dat soort momenten volwassen te gaan worden?
Pas ik wel bij hem?
Is hij een kind in zijn hoofd? Of een kind én een volwassenen? Of Alles daar tussen in?
Ik heb ooit gelezen over het Peter-Pan Syndroom: Mensen die niet kunnen accepteren
dat ze ouder en volwassen worden en zich niet volwassen gaan gedragen.
Deze mensen zijn zich er echter wel van bewust wat wel en niet volwassen gedrag is.
Dan heb ik ook gelezen over mensen die doen aan Infantilisme: Een volwassenen die zich
bewust gedraagt als baby of kind.
Deze mensen weten wat volwassen gedrag is maar beleven er plezier aan om zich te
gedragen als baby of kind, soms als rol-spel.
En dan heb je regressie: Een zelfbeschermingsmechanisme waarin een persoon mentaal
terug gaat naar een eerdere perioden in zijn/haar leven.
Deze mensen hebben geen idee wat er in hun leven gebeurt en wat voor gedrag ze laten zien.
Meestal als gevolg van een ernstige traumatische ervaring.
Deze 3 concepten sluiten in het geheel niet aan op wat er met mijn vriend aan de hand is.
Zijn manier van gedragen, zijn bewustzijn en zijn begrip komen voort vanuit een natuurlijke
basis.
Hij is zich er totaal niet bewust van of begrijpt het niet.
Hij doet puur wat hij echt voelt en denkt en doet zich niet anders voor dan hoe hij is.
Althans zo ervaar en zie ik het.
Toch begrijpt ik niet wat er nu echt met hem aan de hand is.
Ik hoop dat jullie mij dat kunnen uitleggen zodat ik inzicht en begrip kan hebben voor
hoe hij is.
Nergens heb ik echt een beschrijving kunnen vinden die past bij hoe hij is en
hoe hij denkt.
Oja, Btw - hij heeft een IQ van 120 - 20 meer dan mij haha.
Liefs - Loes, 30