Hallo allemaal,
Ik loop al een tijdje met een grote vraag rond. Sinds ruim 2 jaar heb ik een relatie met een hele lieve man van 40 jaar. Zelf ben ik 38 en moeder van 2 geadopteerde kids uit Colombia. Mijn vriend is ook geadopteerd en ik dacht als adoptie-moeder, dat doe ik wel even. Mijn vriend komt uit een hele andere leef-situatie dan ik en dat levert nogal eens frustraties op van mijn kant. Hij is opgegroeid in een gezin waarin alles heel materialistisch is en ik kom uit een heel gewoon gezin waarin veel liefde was. Ik zie dingen gebeuren met hem als hij weer eens op bezoek gaat bij zijn familie dat hij weer helemaal de grond in geboord wordt door zijn vader en altijd gekwetst wordt. Dit doet mij heel veel pijn om te zien uiteraard, zeer zeker ook omdat ik zelf zo gek ben met mijn 2 heerlijke kids. Nu weet ik uit ervaring dat het voor sommige geadopteerden normaal is om negatieve aandacht te krijgen, mijn zoon deed dit in het begin ook heel erg. Nu merk ik de laatste tijd erg aan mijn vriend dat hij er erg mee bezig is met zijn familie. We zijn vorig jaar verhuisd naar Duitsland verhuisd om samen een nieuwe start te maken en dit ging niet zonder slag of stoot. Mijn vriend had geen werk, ik werkte 4 banen op een gegeven moment en er was spanning alom. In de zomer ben ik dan ook een tijdje weg gegaan omdat ik het allemaal niet meer trok. Sindsdien is hij erg aan het veranderen, heeft nooit enige verantwoordelijkheden mee gekregen vanuit huis en is nu volop aan het werk. Nu gaat hij komend weekend het weer eens proberen om naar zijn familie te gaan en te kijken hoe ze tegen hem doen. Ik wijs hem er namelijk elke keer op dat de omgang van hun kant naar hem toe niet normaal is. Dit alles zorgt voor best wel wat spanningen tussen ons en ik merk duidelijk dat hij er mee bezig is. Hij heeft nu aangegeven dat hij gaat kijken hoe ze tegen hem doen, beginnen ze weer te zeuren dan stapt hij in de auto en gaat hij terug naar huis. Dat heeft hij zo aangegeven. Ik besef heel goed dat het iets is wat hij zelf moet doen en zelf een conclusie uit moet trekken maar ik zou heel graag willen weten hoe ik hem hiermee kan helpen. Hij is zowiezo niet iemand die het achterste van de tong laat zien en is al helemaal niet aanhalig. Genegenheid tonen is hem haast onbekend en ik zit er vol mee. Nu is het wel zo dat hij steeds meer begint te praten over dingen die hem bezig houden wat een heel goed teken is lijkt me. Toch moet ik eerlijk zeggen dat dit alles heel veel van mijn kunnen en geduld vraagt. Wie kan me advies hierover geven? En ook zou ik graag willen weten of er nog dingen kunnen veranderen tussen ons met name de genegenheid die ik zo mis...Wie heeft er een tip voor mij? Ik hoor het graag...
Groetjes,
Myrah