Vanaf kinds af aan wil ik al pijn en verwondingen, het liefst zo erg mogelijk. Ik zat bijvoorbeeld een keer met zwemles de hele tijd expres mijn hoofd te stoten tegen de zwembad rand. Hopend dat de badmeester zou reageren. En ook had ik een sleelgoed hamer in mijn bed verstopt waar ik blauwe plekken mee creëerde en erger maakte. Op latere leefrijd deed ik van dat baby poeder op mijn gezicht in de hoop dat ik bleek leek en daardoor ziek leek. En ik leerde mezelf aan om expres flauw te vallen. En mijn aller grootste (geheime) wens, was om aangereden te worden, in een twee weken lange coma te liggen en wakker te worden met twee gebroken armen en benen. En nu wil ik graag kanker. Ik vind het vreselijk dat ik het wil omdat het een vreselijke ziekte is. Maar toch blijf ik oorzaken van kanker opzoeken en kijken wat ik dan kan doen om een zo groot mogelijke kans te krijgen zonder dat het opvalt. Er is alleen niet veel wat ik kan doen. En als ik nu pijn heb, word ik blij en wil ik het veel erger maken. En dan lees ik op internet wel dat mensen bijvoorbeeld schoonmaakmiddelen gaan drinken. Maar als ik dat doe, weten ze gelijk dat ik het expres doe. En ik zou dir nooit aan iemand vertellen (behalve anoniem dan). Dus ik heb ff gekeken en de meeste dingen komen overeen met het syndroom van münchhausen. Alleen dat is vaak later ontwikkelt. Rond de 20 jaar las ik (ben 18). Maar ik heb dit soort gedachtes al zo lang ik mij kan herinneren. Ook lees ik dat mensen met dit syndroom ontkennen dat ze het hebben. Maar ik ontken niet dat er iets niet klopt (voor mezelf). En sat mensen met dit syndroom dingen doen die ik mezelf nooit zie doen. Zoals boos weglopen bij dokter of ziekenhuis. Eigenlijk wil ik gewoon een manier om van die gedachtes af te komen zonder dat mensen weten dat ik die gedachtes heb. Denken jullie dat ik het syndroom van münchhausen heb? Want sommige symptomen komen wel overeen en sommige weer niet. Maar ik kan ook niks anders bedenken waar deze symptomen bij passen. En is er iets wat ik er zelf aan kan doen? Want het rare is dat ik wel van de gedachtes af wil, maar toch wil ik ze vervullen. Het is alsof het moet. Bedankt.

Ik denk dat je er verstandig aan doet om het met jouw huisarts te bespreken. Je hebt hier toch professionele hulp bij nodig. Münchenhausen zal het niet zijn , maar je hebt wel een psychisch probleem.