Heyhoi!

Ik ben opzoek naar ervaringsverhalen en lotgenootjes. Mijn blaas is namelijk te ver opgerekt waardoor hij niet meer goed kan legen.

Het begon 5 jaar geleden, toen kreeg ik heel veel blaasontstekingen. Deze waren voor mij traumatiserend, omdat ik telkens verkeerde antibiotica kuren kreeg, of waar ik allergisch voor was, huisarts geloofde me niet, constant het verhaal van drink maar wat meer, veeg goed van voren naar achter... etc. Na die blaasontstekingen bleef ik klachten houden: vooral na het plassen loze aandrang.

Ik ben helemaal onderzocht door een uroloog en die zag niks raars. Het bleef maanden houden, en toen verdween het weer. Jaar later kwam het weer terug, maanden later verdween het weer.

Sinds september loop ik hier weer mee rond en heb ik de hulp van een bekkenbodemfysio ingeschakeld. Eerst dachten we dat m’n blaas overactief is, maar ik kan het zo goed ophouden. Toen begon ik te denken aan mijn plasgedrag. Deze was niet goed. Ik plaste hooguit 3 tot 4 keer per dag. Ik hield het vaak (onbewust) op door de trauma die ik heb opgelopen door al die blaasontstekingen. Verder onderzoek gedaan en wat bleek: de blaas is opgerekt en kan daardoor slecht legen en geeft verkeerde seintjes. Ook de bekkenbodem is niet helemaal ontspannen (ook niet heftig aangespannen).

Ik moet nu bekkenbodemoefeningen doen en consistent drinken en plassen. Dit zodat er niet meer dan 300ml in m’n blaas terecht komt en de blaas kan gaan genezen.

Ik vraag me af of meer mensen zich in dit verhaal kennen. Hoe verliep het bij jou?

Liefs Miep

Hey miep hoe gaat het nu bij jou? Is jou blaas genezen? En kreeg je nog echt seintjes dat je moest plassen? Hoor graag van je!

Groetjes,

Lies

Hoi Miep!

Voor een stuk herken ik mezelf in je verhaal. Ik kreeg als kind erg veel blaasontstekingen en in de verdere loop van mijn leven kreeg ik zo nu en dan een crisis waarbij plassen moordend pijnlijk was. Helaas is dat nog steeds realiteit maar de crisissen blijven beperkt tot een twee/ drietal op een jaar tijd.

Ik heb het Clara Fowler syndroom (waarbij de blaassluitspier (of toch de spiertjes rondom die spier) altijd overactief zijn en in code rood staan, ook in rust)
Dat wil zeggen dat er perioden zijn waarbij ik niet leeg plas zonder dat zelf te beseffen al probeer ik me daar zo bewust mogelijk van te zijn en zo goed als ik kan leeg te plassen. Tenminste, als ik daar de kans toe krijg en ik geen pijnen gewaar word.
Mijn plasgevoel is al erg lang veranderd, dat moet ik erbij zeggen.
Bij signalen van pijn sluit de boel daar beneden af en is het gedaan met plassen.

Na een ingreep (kijkoperatie buik) kreeg ik een opstoot waarbij ik leerde om te sonderen. In uiterste geval van nood doe ik dat nog steeds en dat geeft ook weer rust(tenzij ik een crisis door maak maar dat is weer een ander verhaal denk ik). Ik bekijk het als het "resetten van mijn blaas".

Door vaak niet leeg te kunnen plassen kan je blaas inderdaad gaan uit rekken en dat gebeurt dus ook bij Clara Fowler patiënten.

Ben je er ooit op getest geweest?
Het is een bijzonder onderzoek maar er komt wel duidelijk uit of je het hebt of niet en het geeft weer inzicht in je eigen lijf.

Ik heb al gemerkt dat als ik onder druk sta, de kans groter is dat ik eens niet leeg kan plassen en ik dan met ongemak blijf zitten. Alsof er een blaasontsteking aan komt.
Hoe langer ik de plas dan op hou, hoe groter de kans dat het plassen niet meer lukt. (niet te vergelijken met een crisis maar wel vervelend en dan is kunnen sonderen echt wel een zegen)

Hopelijk ben je ondertussen klachtenvrij,

liefs,

Eefje

Ik heb hetzelfde als Miep een opgerekte blaas die niet leeg geraakt, waardoor ik al mijn hele leven blaasontstekingen heb.Nu komt de verpleegster aan huis om ‘s morgens en ‘s avonds te sonderen, maar daardoor heb ik nu heel erge buikpijn en ik hoop dat dat over gaat. Zijn er nog mensen die me wat uitleg kunnen geven. Ook ben ik aan het nadenken om een stimulator in te planten om zo mijn blaas te activeren om leeg te plassen.