Tot mijn 14e had ik een hekel aan kinderen. In de loop der jaren is dat veranderd. Sinds december 2015 ga ik samen met mijn vriend, zomer 2016 trok ik bij hem in in Brabant. Alles liep soepel en ging vrij snel bij ons, dat wij een stel werden was binnen twee weken duidelijk.
Momenteel is mijn vriend 27 jaar en ik 21. In het begin van onze relatie moest ik soms wennen aan het leeftijdsverschil, in sommige dingen was hij net iets verder dan ik. Ik zat nog op school, hij werkt fulltime en denkt al aan een huis en kinderen. Ik zat in mijn laatste jaar van het MBO en wilde daarna een HBO gaan doen in Amsterdam. Ik wilde nog een carrière maken, ik wilde mezelf bewijzen. Maar aan wie? Ik raakte een tijdje in de stress, niet echt depressief maar ik voelde me erg down. Tegenwoordig is het een must om een HBO te doen, dat word je verteld tenminste. Na lang na denken heb ik besloten het niet te doen, omdat iets mij tegen hield. Ik stond niet 100% achter die opleiding. Dus ging ik veel werken en op dinsdag volg ik in de avond een visagie opleiding.
Al snel werd het duidelijk dat ik vooraltijd bij hem wil blijven en dat ik ook een huis en kinderen met hem wil. Maar wanneer? Wat is de juiste tijd? Ik ben nu 21 jaar en het liefst raak ik begin 2018 zwanger en beval ik op mijn 22e. Mijn vriend wil het liefst voor zijn 30e een kind maar hij legt de keuze in mijn handen. Ik werk best veel maar heb geen fulltime contract, mijn vriend werkt wel fulltime maar heeft geen vast contract. Lastig in deze tijd, je word beperkt. Het meest ideale is natuurlijk eerst een huis en dan een kind als alles financieel op orde is.
In het huurhuis waar we nu wonen hebben we inprincipe wel plek voor een kleine. Maar het liefst koop ik een huis waar ik mij in kan nestelen. Mijn familie en zijn familie zijn wel op de hoogte van de kinderwens. Maar mijn familie zegt; zorg dat je eerst financieel stabiel bent en een huis hebt. Ik snap dat volledig. Bij een kind komt veel kijken, ook veel geld.
Opzich mijn leeftijd vind ik niks mis mee... 21 zwanger, 22 bevallen. Ik wil jong moeder worden. Dat lijkt mij echt leuk, je staat dichter bij je kinderen en je kan hopelijk langer van ze genieten. Echter vinden niet al mijn vriendinnen dit een goed idee. Zeggen ze dat ik het nu niet moet doen omdat ze bang zijn hun vriendin "te verliezen" of vinden ze mij te jong en willen ze dat ik van mijn leven geniet? Aan de andere kant moet ik niet naar een mening van een ander kijken, en toch wil je je een beetje aan het perfecte plaatje houden. De gemiddelde leeftijd dat mensen tegenwoordig kinderen krijgen is 30 jaar ongeveer. Mijn ouders waren 31 toen ze mij kregen, dat vind ik persoonlijk te oud. Ik ben ook enig kind dus je staat verder van je ouders en soms zit je er tussen in. Leuke dingen hebben we samen gedaan maar echt een hechte vriendschap hebben we niet. Dat mis ik wel een beetje als ik naar anderen kijk. Ook dat broer en zus gevoel ken ik niet, maar ik ben het wel gewend zo in m'n uppie.
Tussen mijn 16e en 19e ben ik heel veel uitgegaan en heb ik veel gefeest, ik ben daar nu wel klaar mee. Af en toe een feestje super gezellig, maar niet elk weekend. Het is eerlijk gezegd ook niet meer leuk in de stad. Iedereen zegt je bent nog jong, geniet van je leven. Laatst zei iemand me, die ook jong moeder werd, het is het allermooiste wat er is maar er komt echt veel bij kijken. Mijn advies; geniet nog even, want het veranderd ook je relatie. Ze zei het eigenlijk op een manier dat ik het eigenlijk helemaal niet moest doen. Maar ik ken haar helemaal niet goed, onze situatie is anders denk ik en ook qua persoon. Ik ken ook andere jonge moeders die het hartstikke leuk hebben met de kinderen. Ik ging laatst samen met een vriendin haar dochter van school halen. Ik keek om me heen en zag alleen maar verwaarloosde, slonzige, stressende en 30+ vrouwen. Zo wil ik niet zijn! Ik wil kinderen omdat het mij heerlijk lijkt. Tegenwoordig in de meeste gevallen nemen mensen pas een kind na hen 30e. Ze willen eerst carrière (hoe ben je daar zo zeker van dat je die een krijgt trouwens?) en dan pas kids. Kinderen zijn mijn eerste keus en niet mijn laatste. Mijn kinderen wil ik op het moment wanneer ik puur liefde voel en niet wanneer mijn leven is "voldaan". Wat ik wil is samen met mijn gezin van ons leven genieten. Ik wil van mijn kinderen genieten.
En toch vraag ik nu om een laatste mening van onbekenden wat zij hier van vinden. Ik wil weten of er vrouwen zijn die in de zelfde situatie zitten of soortgelijks hebben meegemaakt.
Hi. Vind veel van de adviezen die je hebt gehad wel goede adviezen... Ik ben net zo oud als jij, heb een vriend, woon samen en wil niets liever dan mn leven met hem delen.
Of ik kinderen wil? Absoluut. Of ik denk dat ik een kind nu pure liefde zou kunnen geven? Ja! Financieel? Nee. Je relatie veranderd er door. Spendeer nog wat tijd in het versterken van je relatie. Ik weet dat jullie al lang gaan (wij opzich ook) maar het kan altijd beter.
Hou die liefde vast, laat alles even los en zorg dat je financieel in de juiste positie staat zodat je het kind alles kan geven zonder dat je daar zelf de dupe van word (geldzaken en geldproblemen zijn funest voor je eigen geluk en relatie).
Om ook even terug te komen op het jong moeder worden: mijn moeder en ik schelen ook 28. Ze was dus geen hele jonge moeder, iets jonger maar dan die van jou, ik ben ook enigskind maar ik heb altijd een hele goede band met haar gehad en heb nooit het idee gehad dat ze dichter bij me had gestaan als ze wat jonger was.
Ik hoop dat je er wat aan hebt.