Sinds een jaar ik heb een relatie met mijn vriend. Vanaf de date fase tot aan nu 1 jaar later slapen wij haast nooit samen. In het begin was er al weerstand op samen slapen vanuit hem. Hij is er mee bekend niet goed te slapen met en bij andere mensen dus hij probeerde hij vaak te voorkomen om dat te hoeven doen. Daarnaast is hij gewend om thuis onder de perfecte omstandigheden te slapen. Donkere kamer waar weinig tot geen geluid binnen komt. Duur matras, maar een klein bed. Nu hebben wij sinds drie maanden er voor gekozen om bij hem een groter bed te zetten 2x1 persoons. Hij heeft er ook best moeite voor gedaan om dat grotere bed te regelen. Nu hebben we het nog steeds niet echt goed geprobeerd om samen te slapen, omdat er dus een heeeele grote kans is dat hij een gebroken klote nacht gaat krijgen. Hij zit ook al een tijdje met zijn studie wat niet lekker loopt vandaar dat het iedere keer ook niet het moment is, want als hij een gebroken nacht heeft dan wordt studeren die volgende dag ook niks. Daar voel ik mij dan ook weer schuldig over om het samen slapen zo op te dringen.
Doordat hij in het begin van de relatie er zo’n ding van heeft gemaakt, lijkt het probleem groter en groter geworden te zijn. Er is onrust als hij moet gaan slapen naast mij. Hij windt zich op over dat mijn 2 vorige relaties wel naast mij konden slapen. Hij kan zichzelf zo gek maken. Hij is twee keer bij mij weg gegaan om 5 uur ‘s nachts omdat het niet lukte. Naast het slaapprobleem is er wel sprake van bindingsangst. Dit uit zich in dat er op de achtergrond een gevoel bij hem sluimert, beklemmend gevoel. Hij geeft aan dat het voelt alsof het gevoel niet echt is. Dat er een alarmerend signaal wordt gegeven zonder dat er écht iets is.
Zou zijn bindingsangst dan een rol spelen bij de slaapproblemen?? En zou dit wel bindingsangst zijn en neigt dit niet meer naar trauma?
Hij probeert mij ergens op afstand te houden denk ik… terwijl hij op alle andere vlakken in het leven veel tijd voor mij vrijmaakt en moeite doet.
We zijn nu twee keer met elkaar op vakantie geweest en op vakantie vindt hij het iets minder spannend want dan is de optie er gewoon niet om een andere slaapplek te nemen, maar ook hier is de eerste nacht drama. Hij slaapt niet of pakt de bank. De tweede nacht natuurlijk super moe en dan lukt het wel. Het is zo vermoeiend.
Wat ons op de been houdt samen is dat we afgezien van het slapen samen het heel leuk en fijn hebben. We elkaar vaak opzoeken. Vaak wel elke dag.
Herkenbaar voor iemand??