Kan ik hier een gewetensvraag stellen???

  • #1

    Hallo,

    Ik heb geen idee, of ik hier op de juiste plek zit.
    Ik heb rond gekeken op andere pagina's maar kreeg niet de indruk dat die veelvoudig gebruikt werden.

    Laat ik voorop stellen dat ik geen medische vraag.
    Ik zal proberen om het zo kort mogelijk te houden.

    Ik heb al 11 jaar een relatie met mijn vriendin, maar dit gaat niet altijd even makkelijk. In het begin van onze relatie, was er weinig aan de hand wat betreft haar huidige problematiek.

    De problemen zijn eigenlijk begonnen/toegenomen toen we na 3 jaar gingen samenwonen.
    Ze werd erg depressief en angstig.
    Ze kreeg medicatie en rustgevende medicatie.
    Maar het hielp niet veel.
    Het was een hele moeilijke tijd, voor ons beiden.
    Als ik aan het werk was, maakte ik me zorgen, want ik wist nooit wat er ging gebeuren. Dan werd ik gebeld dat ze een poging had gedaan om haal polsen door te snijden, of dan wou ze voor de trein springen.

    A fijn, volgens het Riagg kreeg ze onderzoek na onderzoek, en uiteindelijk kwam eruit dat het beter was dat ze werd opgenomen. Dit wou ze absoluut niet, maar is uiteindelijk toch gegaan. Ze heeft dit maar kort volgehouden, en toen kregen we een gesprek met de psychiater. Uit het gesprek kwam naar voren dat ze psychotische was, en gek genoeg viel er veel op zijn plaats.

    Al het warrige taal wat ik niet begreep, totaal niet kunnen slapen 's nachts haar hele ritme was weg, de achterdocht, de angsten, dingen zien/horen/ruiken die er niet waren. Het was een verhelderend gesprek.

    Ze kwam onder intensieve controle te staan, zodat ze beter kon worden ingesteld op medicatie. Ze heeft periodes gehad dat het beter ging, maar ook periodes gehad dat een opname niet vermijden kon worden. Ze heeft verschillende keren op de open opname gezeten maar ook op de gesloten opname.

    11 jaar geleden, toen ik haar voor het eerst zag, wist ik het direct "ze werd van mij". Ik hou enorm van haar, en we zijn niet getrouwd maar het voelt voor mij wel zo. Toch zijn er dingen waar ik de laatste maanden tegen aan loop.
    Mijn vriendin is alles behalve stabiel. Er hoeft maar iets te gebeuren en dit kan grote gevolgen hebben. Veranderingen kan ze heel slecht tegen bijvoorbeeld.

    Een aantal vrienden om mij heen vragen aan mij, waarom ik niet de handdoek in de ring gooi, en verder ga met mijn leven zonder haar. Begrijp me goed, iedereen is gek op haar en andersom, maar mijn vrienden zien er op deze manier geen toekomst in voor mij. Ze vragen aan mij of ik er nooit aan denk om alleen verder te gaan.

    En als ik heel eerlijk ben, dan denk ik hier altijd als eerste aan, als het slecht met haar gaat. Als ik thuis kom uit mn werk en ze heeft alle ramen behangen met kranten omdat ze in de gaten wordt gehouden, of als ze opzoek gaat naar microfonen, of ervan overtuigd is dat ik een kloon ben en achter haar aan zit, of als ik midden in de nacht de crisis dienst moet bellen. Dat zijn de momenten dat ik direct denk "waarom ga ik niet alleen verder, waarom zoek ik niet iemand die normaal is, of waarom doe ik mezelf dit aan". Ik weet dat het slecht is van mij dat ik dat denk.

    Ik zou graag kinderen willen, maar de kans dat dat met haar kan is onzeker, en ik weet niet of ik dat wil. En daar bedoel ik mee, dat ik er mee kan leven als ze mij uitmaakt voor de duivel, maar als je je eigen kind zo noemt, wordt ik daar niet vrolijk van. bovendien is de kans zeer groot dat ze voor altijd medicatie moet blijven slikken omdat ze erg gevoelig is voor afbouwen, laat staan stoppen. Verder is ze erg labiel, en snel uit evenwicht. De artsen hebben laten weten dat ze aan de kenmerken van Schizofrenie voldoet,en daar ben ik een beetje van geschrokken.

    Aan de andere kant, is het mijn vriendin mijn vrouw. En als het "goed"met haar gaat, ben ik erg gelukkig.

    Toch beland ik het punt waarin ik niets meer zeker lijk te weten. Blijf ik bij haar omdat ik van haar hou, en onwijs gek op haar ben, of blijf ik bij haar uit angst en medelijden. Ik weet het niet meer.

    Als het goed met haar gaat, kan ik deze vraag direct beantwoorden. Dan kan ik naar haar kijken en vol lopen met liefde. Maar soms is moeilijk.

    Ik heb bijvoorbeeld altijd tegen mijn vriendin gezegd vanwege haar zeer moeilijke verleden "ik wil niet dat je ooit bang voor mij bent. Als de dag aanbreekt dat je bang voor mij wordt, dan ga ik zelf bij je weg. Niemand en al helemaal niet mijn geliefde zou bang voor mij moeten zijn".

    En ik kan je vertellen dat als het slecht maar gaat, dat ze niet alleen bang voor mij is, nee dan is de DOODSBANG voor mij. En dat vind ik vreselijk.

    Hoe kom ik erachter of ik nog volgens de "juiste" redenen bij haar blijf. Er zijn er meer partners die zich zelf deze vraag hebben gesteld? Of zit ik nu op de hele verkeerde plek??

    Ik ben al naar verschillende therapeuten geweest, maar dat is niet mijn ding.
    Ik weet dat niemand mij kan vertellen wat ik moet doen, of me het antwoord kan vertellen want jullie kennen mij/ons natuurlijk niet. Dat snap ik heel goed. Maar zijn er partners of ervaringsdeskundige die me kunnen vertellen hoe ik er mogelijk achter zou kunnen komen.

    Of is het heel normaal dat je soms twijfelt. Want ik heb dit uiteraard niet vaak. Maar wel op momenten dat er veel gebeurd of heeft plaats gevonden.

    Oke, het is een aardig lang verhaal geworden. Voor zover "kort en bondig".
    Ik weet niet of deze forum is bedoeld voor mijn vraag, zo niet dat spijt me dit.

    Tim

    Reageer
    #2

    Hallo Tim,

    Wat een verhaal! 11 jaar is heel erg lang. Je zegt dat er aan het begin vrij weinig van de huidige problematiek aan de hand was.
    Ook noem je iets over een zeer moeilijk verleden, van je vriendin.
    Wat vinden de artsen/begeleiders van haar gedrag, gaat dit langzamerhand de goede kant op? Angstige gedachten en psychoses kunnen voortkomen uit trauma's, deze kun je ook verwerken.

    Ikzelf heb een trauma vanaf leeftijd 12 tot 24 weten te 'onderdrukken.' Hierdoor was er nooit iets aan de hand en kwam alle narigheid 'op de grote hoop andere narigheid' terecht.
    Dit is toen tijdens mijn afstuderen misgegaan. Ik kreeg lichte psychoses, waarin ik vogels zag of geluiden hoorden die er niet waren. Het was overbelasting. Ik ben inmiddels een jaar verder en heb de geluiden nu alleen nog als ik héél erg overbelast ben.
    Ik begrijp maar al te goed dat je vriendin niet zo is als ik, ik heb PTSD en zij heeft schizofrenie, dus ik wil ons niet vergelijken.
    Maar ik vraag me af hoe de professionals het inschatten en of zij vooruitgang zien in haar gedrag. En of zíj ook een therapeut geprobeerd heeft, i.v.m. verwerking van haar verleden.

    In ieder geval voelt het alsof je nu een beetje vast zit in je relatie en je als het ware meegesleept voelt met haar angsten en gevoelens, zonder dat er ruimte is voor jou en jouw wensen. Je kunt dit met haar begeleiders bespreken en ze vertellen dat je hiermee zit.
    Zij kunnen je waarschijnlijk een duidelijk beeld geven over hoe dit verder gaat. Op je vrienden zou ik in dit geval minder vertrouwen, die willen dat je de makkelijkste weg kiest en hebben (waarschijnlijk) gewoon geen zin in al die rompslomp. Ook omdat ze niet weten wat jij en je vriendin samen hebben.

    Denk er goed over na, bespreek je gevoelens met anderen (volwassenen met een beetje ervaring op dat vlak) en laat je vooral niet overhalen tot impulsieve beslissingen.
    Bedenk ook hoe dit op haar overkomt en lees eens een boek over schizofrenie en hoe dit haar gedrag beïnvloed. Geef jezelf de kennis en verduidelijking die je nodig hebt.

    Mocht je er uiteindelijk toch voor kiezen dat deze relatie niet gaat werken, wees dan duidelijk tegen haar en zorg ervoor dat je volledig achter je beslissing staat. Weet dat je haar (klinkt vervelend) in de steek laat op een belangrijk moment waarop ze zeker steun nodig heeft. Zorg ervoor dat iemand anders bereid is om dit van je over te nemen (begeleiders en ouders, eventueel) en bedenk goed hoe je dit aan haar wil vertellen. Besef dat ze zelf geen controle over haar stoornis heeft en probeer ook haar privacy te respecteren als het om details van haar stoornis gaat.
    Bespreek het liefste haar problemen en de reden van je irritatie/onmacht met mensen die je vriendin niet kennen of professionals.
    Zodra je dit n.l. met vrienden bespreekt, kan dit verhaal een eigen leven gaan leiden.
    Ik spreek ook hier uit eigen ervaringen. Nogmaals, jij en mijn ex, en ik en jouw vriendin zijn níet hetzelfde, maar mijn ex heeft het uitgemaakt zodra duidelijk was dat ik PTSD had en dat moest verwerken. Hij had geen interesse om te weten hoe lang dat ging duren, maar toen ik therapie kreeg, wilde hij zo snel mogelijk weg en een 'normaal' persoon vinden.

    (Ik zal je vertellen, die bestaan niet, iedereen heeft een stoornis/verslaving of anderzins vervelende eigenschap, minstens één.)

    Het verhaal over mijn PTSD deed de ronde onder vrienden, die er hun eigen versie van maakten en dit resulteerde in een heel drama om de break-up heen. Het moment wat al zo vreselijk was, was nu nog erger geworden doordat ik 13 vrienden verloor en mensen hadden begrepen dat ik gek was en mijn ex aan een soort maniak ontsnapt was. Mensen bedachten dat ik vast gelogen had over het trauma en ik kon hoedanook geen vertrouwen meer winnen, bij niemand.

    Zorg ervoor dat zoiets niet met je vriendin gebeurd. Dat verdient ze niet en dat zal extra hard aankomen in een moeilijke tijd.
    Zorg er daarbij ook voor dat jij je tijd en ruimte neemt en dat je je gevoelens met mensen bespreekt die je hierin vertrouwd en die discreet blijven. Vermijd alsjeblieft de rampentoeristen, die helpen absoluut niet hierin, geef die geen details over jullie relatie.

    Veel succes, het zal vast allemaal goedkomen.

    - Lilian

    Reageer
    #3

    Lilian,

    Bedankt voor je reactie en verhaal.
    Ik wil graag eerst vertellen, dat ik het heel erg vervelend vind dat jou dit is overkomen. En dat je dat allemaal hebt moeten meemaken.

    Bedankt voor je tips. Toch wil ik wel benadrukken, dat ik de privacy van mijn vriendin erg hoog heb zitten. Ik zal niet zomaar prive zaken met jan en alle man delen, ookal komt dat nu misschien zo over. Ik ben niet het type persoon die zonder na te denken in de hitte van het moment een besluit neemt. Ik zal niemand zomaar in de steek laten.

    In in het begin van onze relatie, had ze ook wel haar problemen, en maakte ze al gebruik van therapie. Ik probeer haar altijd zoveel mogelijk te steunen. Ik ga zo vaak mogelijk mee naar haar psychiater, en ben ook echt wel betrokken. Ik heb informatie op internet opgezocht en inderdaad boeken gelezen.

    Haar artsen vinden het moeilijk om te kijken in de toekomst. Ze slikt dagelijks medicatie, maar dat onderdrukt helaas niet alle symptomen en klachten. Ze blijft bijvoorbeeld altijd wel stemmen horen. Het is belangrijk dat ze zoveel mogelijk stress vermijd, en dat er zo min mogelijk veranderingen plaats vinden. Sommige dingen zijn onmogelijk om te voorkomen, zoals verjaardagen, feestdagen enz. Ik probeer het allemaal zo goed mogelijk te laten verlopen, maar toch roepen dit soort dingen veel stress op. Dus meestal staat ze dan vaker onder meer toezicht om grote terugvallen te voorkomen. De artsen geven aan, dat ze zo min mogelijk stress, veranderingen en voldoende slaap krijgt, dat ze dan ook langer stabiel blijft.
    Dus ja soms gaat het voor 2 maanden goed, en als er dan bijvoorbeeld iets gebeurd gaat het weer slechter.

    Mijn vriendin, heeft inderdaad erg veel therapie gehad ook voor trauma verwerking. En hier zijn we ook actief mee bezig.

    En ik praat ook met andere (volwassenen) enz, maar ik zou ook graag de mening van een totale buitenstaander willen horen/weten.

    Ik weet dat mijn vriendin er niets aan kan doen, en dat het voor alles behalve makkelijk is. En ik zal haar nooit zomaar in de steek laten, want ze is mijn vriendin en niemand komt aan haar!

    Maar het klopt wel, dat ik soms het gevoel heb dat ik vast zit. En dat ik me afvraag waar mijn ruimte is. En dat het soms voelt alsof ik haar mantelzorger ben,hulpverlener enz.

    Maar bedankt voor je reactie en je verhaal, ik wens je niets minder dan het beste!

    Tim

    Reageer
    #4

    Je zou het kunnen bespreken in een 'familiegesprek' met haar, jou en de hulpverlening. Als je het niet met haar bespreekt weet ze het ook niet en kunnen jullie niet aan een betere relatie werken. Dat is wel mogelijk met ondersteuning. Vaak wordt zo'n gesprek te laat of niet aangevraagd en dan zit je al op het punt dat je weg gaat. Want ja, er moet ook wel iets voor jou te halen zijn uit de relatie.

    Reageer
    #5

    Je zegt ergens in je geschiedenis dat je 'weet dat het slecht is dat ik zo denk'.

    Je hebt het dan over dat je soms denkt dat je met de relatie wil stoppen.

    Allereerst: petje af dat je dit zo lang volgehouden hebt. Je zult erg veel van je vrouw houden.
    Echter: de zin waar ik net op doelde ('ik weet dat het slecht van me is dat ik zo denk')....daar ben ik het niet mee eens. Je hebt het echt al ongelooflijk lang volgehouden. Maar je bent ook maar een mens.

    Dan : je kunt anders naar de situatie proberen te kijken. Stel een lijstje voor jezelf samen van dingen die JIJ als persoon zou willen in je leven. Kinderen misschien? Bepaald werk? Wat zou JOU gelukkig maken? Wat zou jouw 'zelf verwezelijking' in je leven zijn?

    Stel jezelf eerst die vragen over jezelf.
    Bestudeer dan je lijst.
    Stel jezelf dan de 'juiste' vragen. Bijvoorbeeld: je wil kinderen? Vraag jezelf dan : wil je die kinderen met je vrouw?
    Daar moet je jezelf wat dieper over doorvragen. Zoals: kan zij ze opvoeden? Is er een erfelijke component bij betrokken? Wat doe je als één van je kinderen de ziekte ook zou krijgen? Wat is te verwachten dat je vrouw zou doen? Hoe leg je je kinderen uit dat mama ziek is? En wat ze heeft? En waarom? Enzovoort.

    Doe dit diepgaand onderzoek voor jezelf bij elke zaak van belang die je voor jezelf had vastgesteld.
    Ben daarna zo eerlijk naar jezelf toe om daar je conclusies uit te trekken.

    Calculeer ook in dat zij misschien akelige dingen kan doen als je wellicht de relatie besluit te verbreken. Vergeef jezelf bij voorbaat. Mocht je die relatie verbreken, doe dat dan op tactvolle wijze (met hulpverlening erbij).

    Met andere woorden: je bent ergens 'ingestapt' uit liefde, zonder te weten wat dit feitelijk voor impact zou hebben op je leven.
    Je kunt ook ergens 'weg stappen' uit liefde, voor jouw toekomst, of voor de kinderen die je zou willen, of de wetenschap dat je dat niet aankunt...enzovoort.

    Dit zeg ik niet zomaar. Ik ben opgegroeid met een broer die zwaar psychiatrisch patiënt was en is.
    Neem jezelf zeer serieus. Neem je eigen geluk ook zeer serieus.

    Reageer
Reageer op: Kan ik hier een gewetensvraag stellen???


<a href="" title="" rel="" target=""> <blockquote cite=""> <code> <pre class=""> <em> <strong> <del datetime="" cite=""> <ins datetime="" cite=""> <ul> <ol start=""> <li> <img src="" border="" alt="" height="" width="">

Upload bijlagen

Maximaal toegestane bestandsgrootte is 1 MB



Voeg nog een bestand toe

Blijf op de hoogte met onze wekelijkse nieuwsbrief