Ik zit met een probleem dat ik moeilijk kan verwoorden, vorig jaar overleed mijn stiefvader, voor mij hield het leven toen ook op, de maanden die volgden waren heel zwaar, ik was depressief en suicidaal en kwam onder behandeling bij de crisisdienst.
Een half jaar na zijn dood deed ik een zelfmoordpoging ,die mislukte .
Ik was er bijna niet meer geweest, na de poging was ik erg in de war, het was erg moeilijk om verder te gaan met leven .
Ik kwam onder behandeling bij het fact team waar ik onder andere gesprekken had met een psychiater, tegen deze psychiater heb ik opgebiecht wat ik al die jaren voor mijzelf had gehouden, namelijk dat ik vanaf mijn elfde tot mijn 21 ste seksueel misbruikt ben door mijn stiefvader , ik realiseerde toen wel dat ik niet anders kon dan dit vertellen, ik was mijzelf al kwijt dus had niet veel meer te verliezen, het vertellen was erg moeilijk, ik bouwde een band op met de psychiater, ik mocht alles in een schriftje opschrijven en elke week aan hem laten lezen .
Voor mij was dit alles allemaal nieuw, ik merkte dat ik de psychiater ging idealiseren en dat ik hem helemaal vertrouwde, hij was een soort redder voor mij, omdat hij mij goede medicatie gaf en omdat hij mij heeft geholpen bij het vertellen, omdat hij alle geheimen en extreem nare dingen wist van mij.
Ik merkte ook dat het uit de hand liep en dat ik de hele week naar de gesprekken toe leefde, ik merkte ook dat ik gevoelens kreeg voor de psychiater, dit gedeelte vind ik moeilijk om uit te leggen, ik kijk enorm op tegen hem en ik vind dat hij hele goede eigenschappen heeft , die ik eigenlijk altijd gemist heb in mijn biologische vader en ook wel in mijn stiefvader, als ik bij hem op gesprek ben geweest heb ik het idee dat ik de wereld weer even aankan en dan voel ik mij opgelucht.
Ik heb zelfs even gedacht dat ik verliefd of hem was, hij is een flink stuk ouder en ik weet zeker dat hij die gevoelens niet voor mij heeft.
Het is voor mij erg verwarrend dat ik deze gevoelens wel heb, hij heeft mij enorm geholpen en geeft mij altijd complimenten , ook heb ik hem leren kennen op het zwartste punt in mijn leven , hij heeft mij wijze dingen geleerd en mij een bepaald vertrouwen terug gegeven,.
Nu gaat hij een half jaar ergens anders werken en op vakantie , misschien komt hij terug maar dit is niet zeker, sinds ik dit weet ben ik helemaal in paniek en erg bang dat ik het niet red zonder onze gesprekken .
Ik vind het erg moeilijk om afscheid van hem te nemen en ik merk dat ik dagelijks aan hem denk en met hem bezig ben.
Ik weet niet goed wat ik hiermee aan moet, het vertellen durf ik absoluut niet omdat ik mijzelf dan belachelijk maak, wat moet zon intelligente psychiater nou met een labiel meisje denk ik dan.
Ik ben vooral bang om hem als behandelaar kwijt te raken merk ik , omdat het leven sinds ik bij hem in behandeling ben weer leefbaar voor mij is geworden.
Voor mij was het erg moeilijk om dit op te schrijven, ik kan hiermee bij niemand terrecht