Waarom ik heel mijn verhaal een keer opschrijf? Langs de ene kant weet ik dat het voor iemand zoals ik met hypochondrie niet altijd goed is om op dit soort websites rond te neuzelen en vragen te stellen langs de andere kant wil ik het een keer van mij afschrijven. baat het niet dan schaadt het niet.
Eigenlijk is het begonnen in mijn jeugd. Toen was ik al vrij veel bezig met de werking van mijn hart. Mijn moeder noemde me wel is napoleonnetje omdat ik regelmatig mijn hand op mijn borst had.
Eigenlijk ben ik de pubertijd zonder al te veel hypochondrie door gekomen. Jong wild feestend en lak aan alles. Toen ik daarvan eindelijk weer tot rust kwam een jaar of 8 geleden kwam het toch weer bovendrijven. Na een enorm zware periode van het naar nederland krijgen van mijn vrouw kreeg ik voor het eerst te maken met paniekaanvallen... hartslag in rust van 140 en geen enkel idee wat ik er mee aan moest behalve dat ik dacht dood te gaan. Na een paar keer de HA bezocht te hebben bleek er natuurlijk niks aan de hand maar daarna is de waslijst aan klachten die voorbij kwamen waar van ik dacht dat het ernstig was enorm gegroeid...
Langdurige hoofdpijn -> Hersentumor
Overslaand hart -> Hartproblemen -> cardioloog, niks gevonden
Maandenlang maagzuur -> Brok in de keel -> kijkonderzoek en toen was het brokgevoel dezelfde dag al weg. en ik mezelf maar voorhouden dat de camera iets weggeduwd had waardoor ik het niet meer voelde
Pijnlijke balzak -> 2 dagen -> echo -> niks aan het handje
Vaak paniekaanvallen in het vliegtuig -> die ik nu relatief onder controle krijg door ademhalingsoefeningen
Gevoel van wegvallen -> ik val flauw -> ik ga dood
Gevoel van in paniek wakker worden tijdens het inslapen -> mijn hart stopt er mee
plotse druk in hoofd of plotse heftige steek in hoofd -> neuroloog -> migrainepillen (nu net)
En dan kan het zijn dat ik nog een heel deel vergeet maar het heeft mijn leven wel overgenomen. Gelukkig zijn er ook nog dingen waar ik vrolijk van kan worden in het leven maar of ik zoveel geniet als andere mensen twijfel ik wel een aan.
Ben hier ook voor naar de psycholoog geweest een ritje van 12x die wat handvaten heeft gegeven maar het is enorm moeilijk om in het zadel te blijven met een hersenpan die continu alles in twijfel trekt. Ook merk ik dat mindfulness soms wel lijkt te werken maar ook dat is bij mij weer van korte duur ik kan het mezelf niet laten geloven dat het echt werkt...
En zo ben ik ook al met veel van deze zaken hier in loop der tijd terecht mee gekomen. Wil daar een speciale dank voor uitspreken richting John die altijd alles zeer professioneel beantwoord met een engelengeduld.
Nogmaals, waarom ik het opschrijf? Ik denk dat misschien door het een keer allemaal op tafel te leggen er een bepaalde last van mij afvalt. Of om misschien verhalen te lezen van mensen die in dezelfde tragiek als mij zitten. uiteindelijk weet ik dat ik toch een keer een grote stap moet maken op het gebied van psychologie/psychiatrie. Ondanks dat een deel van mij zegt ga lekker met je hoofdpijn naar prescan en ga onder de MRI, dan weet je dat tenminste zeker...