Hallo ik ben David
Ik loop al ruim 14 jaar rond met somberheid angst en boosheid.
Met af en toe een periode van een paar weken dat het wel redelijk lijkt te gaan vaak is dit in de zomer.
Dit heb ik vanaf het moment dat ik chronisch ziek en moe werd wat mijn leven flink beperkt.
Eigenlijk zie ik het nut van het leven niet in.
Nergens zin in hebben soms dood willen en veel kopen om het de leegte proberen op te vullen.
De gesprekken bij de psycholoog en praktijkondersteuner helpen niet.
Ik heb het idee dat hun wijzer worden van mij als ik van hen.
Mijn huisarts knikt en doet verder niets
Ik weet eigenlijk niet meer wat ik moet doen ik wil alleen maar rust verder niets.
Mvg David

Hey,

Klote dat je je zo voelt, om het gewoon maar zo te zeggen? Een directe oplossing voor je gevoelens weet ik zo niet, maar ik denk wel dat ik je begrijp.

Heb je vrienden of familie  waar mee je over je gevoel kunt praten? Of mensen in je omgeving die het zelfde hebben mee gemaakt?

Het "begrijpend" knikken van artsen en psychologen terwijl ze helemaal niks van je begrijpen, vind ik zeer herkenbaar.   Een aantal jaar geleden ben ik met chronische rugklachten thuis beland, dit heeft me mn baan, mn relatie en grotendeels ook mn sport en hobby gekost, plus dat het grootste deel van mn vrienden, geen echte vrienden bleek,maar me keihard liet vallen toen ik even niet meer zo gezellig was.... Ik herken het gevoel je nutteloos en machteloos te voelen. Van alles willen en niks lijken te kunnen. Maar ik heb gemerkt dat als je eerst maar 1 persoon tegenkomt, die je onvoorwaardelijk steunt en waar je bij terecht kan, het leven al beter wordt! ( bij mij was dit mn fysiotherapeut) . Die heeft mij letterlijk weer bij elkaar geraapt en geholpen zowel lichamelijk als geestelijk weer sterker te worden. Daardoor heb ik toch veel meer van mn leven weer op gepakt dan de artsen en ik zelf mogelijk achtten.  Op dit moment zit ik weer met een langdurige blessure waarvan ik niet weet hoe dat af gaat lopen en wat ik daardoor alsnog op zal moeten geven. Maar ik ben in mn hoofd nu veel sterker dan toen en daardoor kijk ik ook minder depressief naar wat komen gaat.

En waar ik heel veel aan heb gehad, waren mijn dieren. Want die zijn van mij afhankelijk, voor hun moet je wel verder en elke dag je bed uit komen. En daarnaast houden ze van je, hoe rot jij je soms  ook voelt.

Ben je misschien nog in staat om vrijwilligerswerk te doen? Zodat je een paar uurtjes iets doet waar je gewaardeerd word en je nuttig voelt?

En neem af toe tijd voor jezelf, probeer iets te doen wat je leuk vindt of kook uitgebreid iets wat je lekker vindt en geniet daar van.

Ik bedenk ook maar wat hoor, misschien heb je er helemaal niks aan. Maar ik hoop echt dat je je beter gaat voelen, want ook jij bent dat waard en verdient het gelukkig te zijn!

Mocht je willen reageren, doe dat vooral, misschien kun je in elk geval wat van je af schrijven, heel veel sterkte!!

Groetjes Suzan

 

 

Als de gesprekken met de psycholoog niet werken,moet je dat wel aangeven bij de psycholoog. Wellicht is het dan raadzaam een andere psycholoog te zoeken. Bespreek het met je huisarts