Je bent 18 jaar en hebt een heel leven voor je. Je kunt beter daarover nadenken.
Wat er na je dood komt zie je dan wel weer.

Hallo iedereen!

Het is fijn om te lezen dat er zoveel mensen zijn zoals wij allemaal, angst voor de dood/om dood te gaan/dood van andere etc.

Ik ben zelf 24 jaar en heb iets meer dan een jaar geleden te horen gekregen dat ik een trage schildklier werking heb. Dit bestaat uit een hele lijst met klachten waarmee ik jullie niet ga lastig vallen, maar 1 van die klachten is hyperventilatie. En door die hyperventilatie heb ik veel vaker angst-/paniek aanvallen, angst voor de dood en om dood te gaan, er (ineens) niet meer te zijn, niet weten waarheen of waar naartoe noem maar op. Veel mensen zeggen dat ik er niet mee bezig moet zijn, want je leeft nu, maar bij mij is het zo diep genesteld dat ik er elke dag mee bezig ben, me angstig voel en alles wat erbij hoort.

Sinds kort ben ik me ook bezig gaan houden met het geloof, leven na de dood, dat we lichamelijk er misschien niet meer zijn, maar dat onze geest verder leeft. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er nog niet van overtuigd ben, maar twijfel toch of er meer is tussen hemel en aarde puur vanwege het feit dat er miljoenen mensen WEL in geloven. Helaas is er (voor mij) nog geen bewijs genoeg dat er een God bestaat en dat er leven na de dood is. Maar er zijn zoveel mensen in mijn omgeving die juist wel die dingen hebben gevoeld, ervaren of meegemaakt, dat ik me er bewust nu meer mee bezig hou, in de hoop dat mij dit ook overkomt. Want met deze angst is voor mij heel moeilijk om mee te leven. Ik kan relativeren wat ik wil, zo van "als het eenmaal zover is dan heb je er vrede mee en blablabla" en het "je leeft nu geniet ervan". Meestal makkelijker gezegd dan gedaan.

Daarom ben ik naar mijn huisarts gegaan en dit verhaal verteld, van de hyperventilatie die verband houdt met mijn trage schildklier (ik weet het, hij is een dokter en weet dat ook, maar ja niet alles wat je op internet leest is waar) en dat ik hier heel graag vanaf wil. Nu heeft hij (helaas) verteld dat als ik op controle ga en mijn schildklierwaardes goed zijn, het waarschijnlijk toch (ook) een andere oorzaak heeft en dat als ik wil, ik doorverwezen kan worden naar een psycholoog. En denk zelf ook dat dat voor mij een goede oplossing is.

Ik hoop via dit forum dat mensen die mijn verhaal herkennen (en ik denk wel dat dat er veel zijn) mij tips, adviezen en trucs kunnen geven en leren en dat we elkaar kunnen helpen, want dit forum te hebben gevonden en erover te kunnen praten is al een hele opluchting!

Ik heb hetzelfde en ben ook 14 ik ben bang dat ik mijn ouders en mijn zussen moet verliezen en hoe het leven dan is

Hoi meisje van 14, misschien was je wel aan het hopen of wachten dat iemand zou reageren op je berichtje van 23 mei. Het is nog niet zo heel lang geleden dus misschien kijk je hier nog wel eens en heb je iets aan mijn berichtje.

Ik ben iemand die al vanaf kleins af aan angst heeft voor de dood.
Op mijn 20e (dat is nu 12 jaar geleden) begon deze angst zich pas echt te manifesteren in een stoornis. Dat klinkt dus niet zo positief, maar wat ik geleerd heb de afgelopen jaren is dat het leven erg moeilijk kan zijn en tegelijkertijd ook erg mooi.
Ouders overlijden doorgaans eerder dan hun kinderen. Dat hoort bij het leven en dat weten jouw ouders ook. Je zult met deze wetenschap moeten leren leven en naarmate je ouder wordt, wordt je ook wijzer en zal het makkelijker worden om met de gedachte van verlies te leven.
Bedenk ook dat je in het NU (heden) leeft en als je bang bent voor leed, dan zul je op dit moment zelf ook niet echt leven. Accepteren dat het nu eenmaal zo is, is moeilijk, maar wel de enige manier, want verzet tegen die gedachte zal de angst alleen maar voeden en dus erger maken.

Als je het moeilijk vind, praat er dan eens met iemand over. Als je denkt dat je ouders het misschien niet goed kunnen begrijpen (hoewel ze dat wel zullen doen denk ik) of je durft dit niet zo goed, bel of chat dan eens met de Kindertelefoon(.nl)
Het helpt namelijk vaak al gewoon om je hart te luchten!

Hallo,

Ik heb hetzelfde gevoel. Maar dan ook dat als ik wil slapen, bang ben nooit meer wakker te worden. Al ben ik bang rat niemand zich hetzelfde voelt, sinds ik het aan een aantal vrienden heb gevraagd.
Weet iemand wat een handige manier is om dit gevoel te stoppen?

Ik ben ook ontzettend bang paniekaanvallen daardoor zit constant in mn hoofd en gaat er maar niet uit onbehaaglijk rot gevoel hoop op hulp want wil me niet langer zo voelen maar 't gaat gewoon maar niet over

Ben je voor hulp naar de huisarts geweest? Heb je een verwijzing voor de psycholoog?

@Henny
Het is ook een enorm rot gevoel..
Heb het helaas zelf ook, veel sterfte en ziekte meegemaakt helaas.
Ik weet we gaan allemaal, maar krijg het er echt wel benauwd van... ik word straks in juni 26 dus ben nog jong, maar vind de jaren echt voorbij vliegen. Mijn moeder is 65 nu, ben een nakomeling, de gedachte dat ik afscheid moet nemen van haar krijg ik hele erge paniek van. Ik hou zo veel van haar.
Helaas heb ik in 2018 afscheid moeten nemen van mijn vader.
Dat rotgevoel is nooit weg gegaan.. en dan gaat mama (hoop ik nog lang niet) ook nog. En m'n broer en zus...
Ik hou zo veel van ze. Maar ze zijn allemaal wat ouder dan ik..
Ook mijn man is wat ouder.
Ben zo bang om alleen te blijven op een duur..
Ik kan mij "niks" niet voorstellen. Of wat er hierna moet zijn ... dat weet niemand. Ik hoop het wel..
Om mij te verdiepen in een geloof...... dat kan ik niet.
Daar ben ik "te nuchter" voor...
Want als het bewezen was dat hierna nog wat kwam, dan waren er ook geen geloven geweest.

Zoek hulp, ik sta op de wachtlijst.. duurt altijd zo lang grr...