Waarom zijn jullie hier zo mee bezig? hebben jullie dit misschien van zeer nabij meegemaakt, bij een familielid of een vriend misschien, en hebben jullie dit misschien nog niet helemaal verwerkt. Hebben jullie concrete vragen over de dood die je beantwoord zou willen hebben, of vinden jullie het vooral alleen vervelend dat jullie er zo vaak aan moeten denken, en er eigenlijk heel erg bang voor zijn?

Ook ik heb een enorme angst voor de dood, maar meer voor het 'dood zijn'. Waar zijn we dan? Hoe voelt dat? Ik kan het niet bevatten dat iedereen die nu leeft straks dood is. DIk kan mezelf helemaal gek maken door me proberen voor te stellen hoe het is dood te zijn. Ik ren dan echt gillend door het huis en ook bij mij komen deze angstaanvallen alleen 's avonds. D.m.v. ademhalingsoefeningen probeer ik mezelf rustig te krijgen. Dit lukt meestal ook wel maar daarna ben ik 'doodop'. Ik heb deze angst al vanaf mijn tienerjaren. Ik lees dat velen van jullie een oplossing gevonden hebben in een geloof. Maar ja, dat lukt mij dus niet. En daardoor zit ik al voor mijn gevoel mijn hele leven met dit probleem.
Dus mocht iemand een suggestie hebben om dit wat meer dragelijk te maken, dan hoor ik dat heel graag. Een psychiater heb ik al eens bezocht. Dit hielp jammer genoeg niet. Ik vind het ook zo raar dat niet iedereen gillend gek wordt van ons lot. Zijn wij dan de enigen die ons dit realiseren? Waarschijnlijk kunnen anderen 'het' accepteren. Moeilijk.

Hallo iedereen,

Ik ben ook ontzettend bang om dat we allemaal ooit dood gaan.maar ik heb een verhaal gelezen dat als we heel oud zijn heel blij moeten zijn dat we dan dood gaan want onze geest wordt dan los gekoppeld van ons oude lichaam en dat moet een ontzettend goed gevoel zijn!heel veel hele oude mensen verheugen zich op de dood. nu je jong bent doet het heel zeer als je erover na denkt ik denk dat we de pijn en verdriet van dat we ooit dood gaan goed moeten voelen om er mee om te kunnen gaan en mechien het te kunnen acepteren . Het komt echt wel goed. geniet van alle dagen dat je jong bent een als je oud bent heb je er wel vrede mee! Liefs dikke kus en sterkte en geniet!

Hallo,
Nou ik herken je verhaal als geen ander. Vroeger jaren lang hyperventilatie gehad. Paniek aanvallen, angst om dood te gaan, zat ik weer in het ziekenhuis op een zakje te blazen. Dat was rond mijn 20ste jaar. 2 jaar last van gehad.(hyperventilatie). Rond mijn 27 ste kreeg ik weer klachten.(ik was zwanger) Na de geboorte van mijn dochter last van depressies en bang mezelf iets aan te doen. Vanaf mijn 28ste geen last meer gehad(gelukkig). Tot 2005 toen mijn hond kwam te overlijden,Ik was al gescheiden in 1996,in 2003 ging mijn oudste dochter samenwonen (week ziek van geweest en huilbuien) dat is een normaal verschijnsel de leegte in huis. Ik bleef achter met de hond en mijn jongste dochter. In 2005 werd ik oma en de hond ging dood,toen ben ik me heel eenzaam gaan voelen na de dood van de hond ,misselijk op mijn maag van narigheid. Ik ben toen een huis gaan zoeken in de buurt van mijn oudste dochter,maar de leegte in mij bleef en de neerslachtige gevoelens. In 2008 overleed mijn vader,nu ben ik al bang voor als mijn moeder dood gaat. Dat mijn jongste dochter de deur uitgaat benauwd me enigzins. Het leven gaat zo snel ben bang voor mijn eigen einde,ik ben 55 maar ook heel bang ineens te sterven of ziek te worden. Angst dat mijn kinderen of kleinkind iets overkomt,ik ben daar altijd mee bezig,gek wordt ik van mezelf. Ik durf ook niet te vliegen angst om neer te storten ,weer de dood die een rol speelt. Altijd die verdomde angst,het idee dat als ik dood ben NOOOIT meer terug kom maakt me radeloos. Ik heb jarenlang die erge angsten niet meer gehad maar nu ik 55 ben denk ik dat het waarschijnlijk de hormonen zijn. Hoop dat er dus een eind aan komt aan die angsten. Als mijn kinderen op vakantie gaan ben ik misselijk en beroerd dat ik ze 2 weken niet zie. Ik ben trots op mijn karakter,ik ben een goed mens maar wat ik heel vervelend vind aan mijn karakter zijn mijn angsten. En allemaal hebben ze met de dood te maken. Ik zeg weleens had ik maar nooit kinderen gehad dan had ik meer rust en niet zoveel angsten. Ik ben ook zo bang om dood te gaan omdat ik dan voor altijd weg ga en mijn kinderen achter moet laten. En omdat we weten dood te gaan maar niet wanneer wordt ik steeds banger omdat ik al 55 ben en steeds dichterbij kom. Maar ook ik denk altijd dat ik alleen ben met zulke gedachten en angsten. Er zijn dus meer mensen met deze problemen alleen spreek je ze nooit. Het is altijd fijn om erover te praten met iemand,maar mensen zitten daar niet op te wachten.
Laten we ons zelf maar sterkte wensen met onze vervelende gedachten. Succes. Ik slik op het moment kruiden waar je rustiger van wordt.

Gr.Rita.

Heb je zelf enig idee waardoor het komt dat je zolang al wordt lastig gevallen door al deze angsten? is er in jouw leven bijvoorbeeld aanleiding geweest dat je bevestigd bent geweest in jouw angsten?

hallo,

Ik kamp al jaren en jaren met dit probleem en ook met name in de avond als ik op bed lig dan kan het mij benauwen en krijg ik een paniek aanval. Ik probeer mij te verzetten met fijne gedachten.
Ik ben in het normale leven druk en ook wel positief al liggen de negatieve gedachten op de loer..... En het idee dat je er niet meer bent je geen controle hebt en je kinderen moet achter laten benauwd mij enorm. Een oplossing heb ik nog niet gevonden al ben ik daar wel erg mee bezig omdat ik mij niet wil laten belemmeren door deze gedachten, het zijn maar gedachten.... Het zijn MIJN gedachten en die zou IK dus moeten kunnen sturen.
De dood is onvermijdelijk, deal with it, maar dat blijkt toch moeilijk te zijn.

Ik steek vrij veel energie in het denken in het NU en het proberen te genieten want als de dood je overkomt heb ik dat maar gehad....

Carpe diem

angst voor de dood heeft vaak te maken met dat je bang ben om te leven en met onverwerkte dingen van nu of uit het verleden het beste wat je kan doen is om niet je angst gedachten weg te druken en om eigenlijk je anst te voelen en het is niet meer dan een gevoel en te veel aan adreline en ik kan je verzekere dat je angst dan steeds minder word maar durf hem onder ogen te zien en anders te denke want niemand heeft de garantie van hoe oud we zelf worden en onze dierbare en daar wil je de controle over houden en heelaas niet alles wat er buiten ons zelf gebeurd hebben wij de controle over maar je heb wel de controle met hoe je er zelf mee omgaat en vertrouw op je zelf dat als er iets gebeurt dan je dan sterker ben dan je denkt en kijk niet teveel op internet gr lydia

ooohw ik ben ook zo bang voor de dood!! Wat ik vooral zo vreselijk moeilijk vind is dat dit leven 'nep' voelt, dat het onder me weggeslagen wordt en waardeloos voelt omdat ik toch doodga. Ik weet niet zo goed waar ik op moet bouwen, wat ik wil en waar het leven om gaat ik weet alleen dat ik heel erg bang ben en me niet tof voel. Ik merk dat heel mijn leven in het teken staat van antwoorden vinden, ik wil vinden waar het om gaat, ik wil dat dat zwarte gat wat ik met me meedraag gevuld wordt.
Tegelijkertijd kijk ik op mezelf neer, ik zie mezelf dit typen, dit denken etc waardoor het allemaal nog onwerkelijker lijkt. Maar dóórdat ik leef denk ik dus dat er amtwoorden zíjn, ik probeer nog elke dag krampachtig erachter te komen waarom ik leef, wat mij drijft, er moet toch iets zijn anders leven we niet..?
Waar draait het leven om? Pas als ik dat weet kan ik iets aan die angst voor de dood doen.

Ik heb last sinds ik tien ben, het voelt letterlijk als een buitenaards gevoel, onheilspellend en oneindig. Ik heb ook last van 'beelden' waarvan ik graag zou horen of iemand dat herkend, een soort indrukken over het leven die een heel naar gevoel met zich meebrengen. Ik heb dat vooral als ik aan leeftijd denk, ik zie het leven in blokken en vakjes dan en vooral alsof ik er zelf buiten sta.
Het enige wat ik doe is in die angst wroeten, en zo veel denken. Lastig.. Soms zit ik helemaal vast in mijn hoofd, dan kan ik niet meer verder dat is het allerengst.
Maar weet je? Als je heel vaak een naam achter elkaar zegt, gaat dat heel vreemd klinken toch? Als je heel veel over het leven of de dood nadenkt, gebeurt ook hetzelfde. Het krijgt een vreemd tintje.
Ik ga stoppen misschien schrijf ik later nog wat meer positieve dingen:P
Liefs Lillian (20)

Ik herken me enorm in de talloze reacties die ik hier gelezen heb.

Op dit moment ben ik 19 en student. De voorbije jaren heb ik af en toe een lichte angst gehad, maar dat perfect kunnen verdringen in mijn hoofd, en zorgeloos door het leven gegaan, wat er voor zorgde dat het ook ongelofelijk snel ging. Ik ben nog jong, en ik besef dat ik nog een heel leven voor me heb, en al die clichézinnetjes die iedereen gebruikt, ik ben blij dat ik die hier nog niet veel gelezen heb, want die bieden echt geen antwoord.

Het probleem dat er niets meer zal zijn, ervaar ik als een probleem, uiteraard is het niet erg 'er niet zijn', maar ik vind het zo'n rare gedachte dat het doel van ons bestaan precies het tegenovergestelde is.

De gedachte dat mijn ouders er niet meer zullen zijn, brengen me angst, dat ik mijn vrienden zou moeten afgeven, brengen me angst, maar het feit dat ik niets meer te doen zal hebben, dat er een groot zwart gat zal zijn, en het feit dat ik ook dat niet meer zal waarnemen, gewoon niets nog waarnemen dat brengt een ongelofelijke angst met zich mee.

Tot enkele weken geleden was ik een enorme anti-gelover, ik ben tegen de Kerk en andere instanties die een leven na de dood prediken, en ik was ook enorm tegen het feit dat er zoveel religies zijn, en dat zij zoveel mensenlevens vernietigen.

Maar ik begrijp nu beter dan ooit, waarom er zoveel mensen geloven, ze geloven omdat ze de realteit niet aankunnen, net zoals ik.

Misschien moeten we onze gedachten op iets anders richten, want door er angst voor te hebben gaat het probleem zich niet oplossen. Gezond leven, in al zijn facetten, kan wonderen verrichten. Maar waar ik me nu aan probeer op te trekken is het feit dat wij in exponentiële tijden leven.

De technologie gaat ongelofelijk snel vooruit, en het is een kwestie van tijd vooraleer men alle soorten kankers zal kunnen bestrijden. Kijk naar 30 jaar geleden, en zie waar we nu staan. De gentherapie die steeds meer in opmars komt is volgens mij één van onze redders.

Men gaat binnen afzienbare tijd in staat zijn om een groot aantal levensbedreigende ziektes, kankers te kunnen genezen. De verwachting is dat de gentherapie zich zo gaat evolueren dat men uiteindelijk het verouderingsgen zal kunnen uitschakelen, waardoor ons lichaam niet meer veroudert, waardoor we onsterfelijk worden.

Dit kan fictie lijken voor velen. Maar geef toe, alles gaat super snel, iets dat vandaag als 'nieuw' wordt beschoud is binnen een maand al achterhaald of 10 keer zo snel gemaakt. Het feit dat de kracht van computers elke 18 maanden tijd verdubbelt en zelfs meer dan dat zorgt er voor dat we niet kunnen voorspellen waar onze kennis binnen 10 jaar zich zal bevinden. Op dit moment zijn er al veel mogelijkheden om levensbedreigende ziektes aan te pakken, denk aan aidsremmers, kankerbehandelingen. Ik denk dat we nu gewoon moeten proberen gezond te leven, en te luisteren naar ons lichaam. Als we plots veel gewicht verliezen en pijn hebben die we anders niet hebben, misschien naar de huisarts te gaan, natuurlijk hoeven we niet bij het minste in paniek te schieten, maar we hoeven ook niet maanden aan een stuk zulke signalen te miskennen.

En als we al die tijd gezond leven, dat betekent ook zonder angst voor de dood, want die angst zorgt voor stress, hetgeen niet gezond is, dan halen we het nieuwe tijdperk, en dan kan het goed zijn dat we nog veel ouder kunnen worden dat de huidige levensverwachting, verwacht wordt dat de levensverwachting elk jaar zal blijven stijgen.

Ik hoop samen met jullie om een geweldig mooi en lang leven, en ondanks mijn jonge leeftijd heb ik een enorme angst voor de dood, en voor het einde, het verlamt me als het ware in mijn dagdagelijks bestaan. Maar ik zou er een enorme kracht en geloof uit kunnen putten indien er mensen zouden zijn die samen met mij in de wetenschap en geneeskunde durven geloven, het is iets wat we niet kunnen ontkennen dat staat vast. Of ze ons het eeuwige leven kunnen geven, dat weet niemand, maar dat we alvast veel ouder zullen worden, dat staat vast.

Same problems overhere..

2 jaar geleden zat ik bij mijn vriend in de auto, toen ik opeens helemaal gek werd in mijn hoofd. Druk op m'n borst, pijnlijke linkerarm, hoofdpijn, moeilijk ademen. En angst. Zoveel angst dat ik zeker wist dat mijn hart het zou begeven, terwijl ik nog maar 16 was.. Dat is eigenlijk onvoorstelbaar. Maar ik was zeker van mijn zaak. Mijn vriend schrok zo dat die de auto in de berm parkeerde. Ik stapte uit en zag alles draaien. Toen ik ging zitten trilde ik overal en hijgde gewoon. Gewoon een hyperventilatie. Sindsdien zit de angst van doodgaan in mijn hoofd. Vreselijk.

Die zelfde avond kwam de dokter ook omdat ik niet rustig werd. Ik bleef panieken. Ik kreeg oxazepam en een diclofenac voor de pijn. Wn moest die maandag maar terug komen voor controle. Die maandag zei de huisarts dat er niks met me aan de hand was, hij had naar mijn longen geluistert en naar mijn hart en alles was prima in orde volgens hem, volgens hem ja, maar volgens mij niet. 24/7 was er die angst + de paniek in mijn hoofd, er de lichamelijke klachten werden er niet beter op, mijn linkerarm werd blauw, ik was altijd super moe. De hoofdpijn was niet te doen. Zelfs als ik tijdens eens paniekaanval De meegekregen oxas nam ging het nauwelijks over, de angst bleef..

Mijn vmbo examens heb ik pure paniek gemaakt. Om de vijf minuten dacht ik dat ik dood ging. Wonder boven wonder was ik toch geslaagd. Toen namen de paniekaanvallen af. De huisarts schreef de paniekaanvallen af op de stress en spanning van de examens. Ik geloofde het niet, want de paniekaanvallen waren wel weg maar de angst niet. Nu een jaar later, loop ik nog steeds met die angst, en beginnen die paniekaanvallen ook weer, in erge mate. Blauwe armen en lippen. Lijkwit gezicht. Doodeng gewoon. Verder deed gewoon de hele linkerkant van mn lichaam pijn. Ik ben het spoor bijster en weet niet meer wat ik moet doen. Oxazepam werkt nauwelijks voor mijn doen. En ik draai helemaal door tijdns zon paniekaanval. Ik weet dat er niks gebeurd maar de twijfel is dan zo groot op t moment.

What do i have to do?!

Angst voor de dood is een bekend gegeven, ikzelf heb daar mijn gegeneraliseerde angststoornis aan te danken.
Onderdrukken is inderdaad niet verstandig, confrontatie en cognitieve gedragstherapie kunnen heel goed helpen, maar ik probeer realistisch te zijn en in te zien dat ik hier de rest van mijn leven last van ga hebben... dat is ook een stap in de goede richting. Succes allen, en vergeet niet dat deze angst ook betekend dat je bewuster bent van het leven, vaak meer dan anderen! Haal daar je voordeel uit!

Beste Pris, ik ben een vrouw met een nare geschiedenis, weinig liefde en warmte gehad. Nu ben ik inmiddels 40, met mooie kinderen en erg lieve vriend. Aan mijn leven is niks te kort! Ik zou gelukkig moeten zijn met alles wat ik nu heb. Ik heb wel na de geboorte van mijn 2 kinderen een behoorlijke postnatale depressie gehad. In 2008 na burnout ben ik ook in de diepe gat belandt. Ik ben onwijs bang om mijn geliefde te gaan verliezen, en wat daar omheen gaat gebeuren, of ze de pijn verdragen kunnen?! Dus ik ben ook niet de enige met zo`n angst! Alle advies zijn welkom!!! Alvast bedankt!!!!!

ik ben 18 jaar en ik ben ook heel erg bang voor de dood. het idee dat mijn opa en oma's mijn ouders en ooms en tantes er straks niet meer zijn. en dat ik er dan over een helle tijd ook niet ben. en dat het dan zwart is en dat ik nergens ben. ik ben echt bang.

ik heb ook last van hyperventilatie. en heb dus allerlei klachten zoals hartkloppingen, spierpijn in bijna heel mijn lijf. eeen slap gevoel, tintelingen in armen benen en hoofd,last van pijn bij mijn buik eigenlijk heel veel klachten. en daardoor ben ik denk ik gaan denken over de dood. ik probeer het gevoel weg te halen.
dan denk ik ook soms van ik heb als he goed is nog vele jaren maar dan nog word ik bang. ik probeer er ook niet aan te denken maar dan denk ik er juist aan. maar ik krijg het steeds niet uit mijn hoofd.

ik geniet nu ook niet echt van het leven want iedere keer komt het weer terug de angst voor de doe en de hyperventilatie. dan denk ik weer ik ben jong kom op je hoor te genieten van je leven. maarja ik voel me dus steeds niet lekker en dan doe je niet veel.

kan iemand vertellen wat ik er aan kan doen?

Therapie...

ik ben er ookj bang voor voor wat er naar de dood komt
dewij ik nog maar 18 ben