Lieve lezers,
In het kort: Ik was gestart met een antidepressiva (ivm pms klachten en soms wat paniek klachten bij grotere evenementen als uiteten gaan met meerdere mensen bijv). Dus geen extreme situatie waarvoor ik met AD moest beginnen, maar meer om 2 vliegen in 1 klap te slaan. Ben gestopt na 3 dagen (hevige klachten zowel fysiek met overgeven etc, maar vooral mentaal. Een een aantal dagen niet anders gehad dan paniekaanvallen, erge angst en onrust, beven, huilen, slecht slapen etc. Geen seconde rust voelde het). In totaal maar 2 pillen van 10 mg gehad en 1 van 2,5 mg.
Dit is inmiddels bijna anderhalve week geleden. Ik werk nog niet, maar kan wel redelijk de deur uit (boodschapje doen, naar familie toe, naar de huisarts fietsen of autorijden etc).
Heb twee kleine kinderen en mijn man helpt gelukkig goed mee in alles. Ik ervaar geen acute paniek de afgelopen dagen, maar veel huilbuien, een depri gevoel en mijn momenten van 'ik kom hier wel uit, want dat kwam ik ook uit een burnout van 5 jaar geleden' tot 'dit komt niet meer goed, mijn motivatie is 0 en dit gaat nooit meer over' wisselt gedurende de dag. Ook probeer ik te accepteren dat ik die pillen nou eenmaal heb geslikt en niet meer de tijd terug kan draaien naar zo'n 2 weken geleden, toen ik nog kon genieten van een heerlijke wandeling buiten of een dagje weg met de kids of dergelijke.
Ik sta wel in contact met de huisarts en poh-ggz, maar niemand kan mij echt eigenlijk vertellen wat mijn situatie is en hoelang dit ongeveer gaat duren.
Ik kan toch niet zomaar een depressie hebben ontwikkeld? Het voelt ook niet als een burnout. Is dit misschien nog een reactie op de heftige gebeurtenis van vorige week (waar ik liggend op de grond heb geroepen dat iemand de crisisdienst moest bellen of dat ik opgenomen moest worden ergens). Ik slaap wel steeds iets beter en de avonden voelen wat relaxter inmiddels (tv kijken en wat leuks lezen). Ook probeer ik echt gewoon norma te blijven eten en gezond. Maar overdag veel huilbuien, spierspanning, tintelingen in handen, rare branderige huid (vooral mn voorhoofd). Vandaag kan ik ook alleen maar huilen zowat. Ik probeer echt afleiding te zoeken en het normale leven op te pakken (en soms mindfullness oid) maar bij vlagen op de dag voel ik me zo ontzettend slecht en wanhopig. Mijn man is heel lief maar kan niet goed begrijpen wat in mij omgaat. Ikzelf begrijp het ook niet. Ik merk dus dat die afleidingen van dingen buiten de deur doen helpen, maar andere momenten van de dagen voel ik intens verdrietig en machteloos.
Nog handig te vermelden: voor het slapen slik ik enkel 1mg diazepam en gedurende de dag 3x een oxazepam (10mg per stuk)
Wat gebeurt er allemaal, is dit normaal? Heeft dit een naam oid? Komt dit nog goed? Wanneer ongv?
Een AD was nou niet bepaald nodig geweest. Dat had met een benzodiazipine gekund.
Hoe lang gebruik je al diazepam en oxazepam?
Hoe lang heeft de burn out geduurd? ( ofwel hoe lang was je in de ziektewet?)
Ik denk niet dat de klachten door d AD veroorzaakt worden. Te kort en te weinig gebruikt
Welke AD was het eigenlijk? 2,5 mg is een wat vreemde dosering
Achteraf heeft het helaas enorm verkeerd uitgepakt inderdaad, maar de tijd kan ik helaas niet meer terugdraaien.
Diazepam sinds 4 nachten en oxazepam nu een week ongeveer (eerste dagen op 5 per dag en nu op 3)
Mijn burnout destijds duurde ongeveer driekwart jaar. In de jaren daarna ook altijd, ondanks een restje angstklachten, dankbaar geweest ervoor. Een hoop geleerd ervan (grenzen stellen etc).
Voorlopig dan even op deze dosering blijven zodat je lichaam een spiegel op kan bouwen en d medicijnen hun werk kunnen gaan doen
Maar zal het beter gaan met een paar weken? Ik weet dat dit een lastige vraag is. Maar wat gebeurt er in mijn lichaam? Is de stress extreem hoog? Is er een soort trauma van vorige week? Heb ik iets verkeerd geactiveerd in mijn hersenen? Het voelt zo uitzichtloos als ik niet weet of het beter wordt. Het voelt als drijfzand. Soms denk ik eruit te krabbelen en dan zak ik weer weg. Ik mis concreetheid, controle, grip. Wat is er aan de hand in mijn brein 🙁
Ik miste even de reste van de vragen, excuus. Het ging om Citalopram. Gestart met 10mg, volgende avond nog een pil van 10mg en de avond erna op huisartsenpost advies de dosering verlaagd (zij gaven aan naar 2,5 of 5 te gaan). Maar het was zo heftig dat ik die van 2,5mg nog wel heb geslikt, maar de dag daarna niet meer.
Als de klachten door de citalopram veroorzaakt zouden zijn, houden ze niet lang aan. Maar moet erbij zeggen, dat ik me niet kan voorstellen dat het daarvan is.
Doe eens onderstaande testen:
https://www.psyned.nl/zelftest/burnout-test/
https://www.psyned.nl/zelftest/depressie-test/
https://www.dokter.nl/hyperventilatietest/
Het lijkt mij inderdaad ook niet meer door de Citalopram te komen, maar ik kan ook niet geloven dat ik opeens nu in een burnout of depressie zit. De periode voor vorige week had ik alles op orde. Tuurlijk af en toe wat angstklachten en niet altijd 100% tevreden met alles (is de ICT waarin ik zit nou echt mijn droombaan? en vind ik nog een keer wat meer tijd voor mezelf in deze tropenjaren met de kleine kinderen?), maar ook verder een prima leven. Genieten van de kids, geen hoge werkdruk, leuke dingen doen, lekker tuinieren etc.
De Body Mass Index (BMI) geeft uw gezondheidsrisico weer o.b.v. uw lichaamsgewicht en lengte. Vul het in en ontvang direct per mail de uitslag met het bijbehorende gezondheidsadvies
Tuurlijk af en toe wat angstklachten en niet altijd 100% tevreden met alles (is de ICT waarin ik zit nou echt mijn droombaan? en vind ik nog een keer wat meer tijd voor mezelf in deze tropenjaren met de kleine kinderen
Lees dit zelf nog eens aandachtig... klinkt toch niet zo heel prima
Nee dat klopt. Ik denk er wel eens aan om een keer over te stappen naar een ander werkgebied. En mijn kinderen brengen echt hele leuke dingen met zich mee (lekker naar de dierentuin, pannenkoekenhuis, afspreken met goede vrienden die ook kids hebben), maar het is qua opvoeden etc. ook hard werken af en toe natuurlijk. Maar het zal bij geen een ouder alleen over rozen gaan. Iedereen heeft dingen die tegenzitten in het leven of even wat zwaarder zijn.
Ik ben geen arts o.i.d. maar ik heb niet het gevoel dat de heftige vorige week nu een burnout of depressie in gang heeft gezet.
Qua angstklachten heb ik mij aangemeld bij een psycholoog om het goed aan te pakken.
Mja verder ervaar ik een hoop onrust en onmachtig in mijn situatie op dit moment.
En burn out of een depressie komt ook niet zomaar plotseling... Zoiets bouw je op over een langere periode
En het kan natuurlijk ook een paniekaanval zijn waarin je blijft hangen.
Ik weet het ook niet. Nergens lijkt er een antwoord te zijn. Kan alleen maar de huilende moeder zijn voor mn kinderen momenteel. Radeloos. Als dit een burnout of depressie zou zijn dan zie ik me zelf er ook niet uitkomen (ook al was dat wel zo na die van 5 jaar geleden). Blijkbaar heb ik er dan niet van geleerd en zal ik nooit patronen doorbreken. En een depressie kan ik nooit meer oplossen met AD, want daar begin ik niet meer aan. Alle leuke plannen die ik vorige week had zijn nu totaal verdwenen. Ik ben bang en verdrietig.
Nou zie je het wel heel somber allemaal.
Doe om te beginnen maar eens de testen die ik stuurde