Mijn dochter van 14 snijdt zichzelf in haar armen. Wie weet hoe hiermee om te gaan? wat moet ik doen?

ik ben 27 en doe het nog steeds. het is heel moeilijk ervan af te komen. probeer goed met haar te praten en het niet direct af te keuren, dat werkt helemaal averechts. probeer het te begrijpen.
de meeste mensen begrijpen het niet (vrij begrijpelijk overerigens). het heeft eigenlijk altijd een achterliggend probleem waarom ze het doet. probeer erachter te komen door goed haar te begrijpen. probeer anders met behulp v een psycholoog. vraag aan je dochter of ze een keertje gewoon mee gaat om te praten naar zo iemand (vrijblijvend). maar dwing vooral niet. zou ik niet doen.
ik moet zeggen dat ik het allang niet meer gedaan heb, maar het komt altijd in veel stress perioden terug.
als je eenmaal gewend bent om je pijn/verdriet/emoties/stress/woede/frustratie op die manier te uiten is het moeilijk om het anders te doen. je doet er namelijk anderen geen pijn mee......denk je dan, maar ouders doet het waarschijnlijk wel veel pijn.
ik hoop je een beetje geholpen te hebben. heb je nog vragen dan hoor ik het wel.
gr ,meggy

Ik denk dat ik het wel enigszins kan begrijpen maar ik ben zo bang dat ze misschien ooit zichzelf iets aan doet. Wanneer ben jij ermee begonnen? en waarom? is het een beetje t zelfde als een dwangneurose? kun je anders op mijn mail adres iets sturen? [email protected].

weet niet zo goed meer wanneer ik ermee begonnen ben. denk in de pubertijd ofzo
maar ben ook op genomen geweest in die tijd omdat ik veel agressie en verdriet in me had en wist er niet mee om te gaan. in de kliniek heb ik het ook gezien van anderen. het is aanstekelijk zeg maar.het begon bij mij met in mezelf knijpen uit verdriet ergernis kwaadheid en alle emoties die zeg maar tegelijk kwamen. toen zag ik dat veel mensen ook deden snijden. dan ga je dat ook proberen. klinieken zijn niet bevoorderlijk voor dit soort dingen.
gr meggy

Hoi Meggy, heel erg fijn dat je me terug schrijft! Ik heb zelf niets in de hand. Mijn ex heeft (blijkt nu) altijd heel erg slecht over mij gesproken naar haar. In 2005 had ze al eens gezegd dat ze doodziek werd van het gezeur van haar vader over mij.
Ik dacht eigenlijk dat het wel mee zou vallen want dat doe je toch als een ouder je kind niet aan. Ik hoor nu via maatschappelijk werk van school de vreselijkste verhalen en helaas is er geen mogelijkheid voor mijzelf om mij te verdedigen. (haar vader heeft haar ruim een maand geleden opgehaald en ik heb haar niet meer gesproken/gezien) Ze zeggen dat ik maar voorlopig op de achtergrond moet blijven. Is dat zo, mag ik haar niet duidelijk maken dat 90% leugens zijn? Belast ik haar daarmee? Ik kan best geduld hebben en op een dag zal ik haar de waarheid vertellen alleen ben ik nu zo bang dat ze zichzelf iets aandoet daar ze heeft aangegeven een doodwens te hebben. Ik ben 10 jaar bezig geweest om een kind te krijgen wat uiteindelijk via ivf gelukt is, alles heb ik gedaan voor haar en ben nu zo bang om haar te verliezen door een zeer onverstandige en verbitterde vader. Wat kan ik doen? (mijn ex heeft geen contact meer met zijn 2 zoons uit een eerder huwelijk, dat willen ze niet, ik denk dat het nu de bedoeling is dat hij zijn dochter bij zich houdt of zo)

tjee sandra,
wat moeilijk allemaal.....sorrie hier heb ik echt geen vertand van. vind het heel rot voor je, lijkt me een super moeilijke situatie. maar kan een rechter daar niks aan doen? ik weet eerlijk gezegd niet welke weg je daarvoor moet behandelen. misch moet je naar bureau jeugdzorg gaan?
ik hoop echt voor je dat je dochter weer snel thuiskomt. ik heb zelf ook 1 dochtertje. ze is nu 3,5 jaar. nog jong, maar ik vrees ook altijd het ergste omdat het toch mijn enig kind is he?
wens je veel kracht toe.
liefs meggy