[b][/b][color=#000080][/color][size=4][/size]Mijn dochter van 16 heeft al zo'n 2 a 3 jaar elke dag hoofdpijn. Huisarts heeft haar van pil laten wisselen maar dat heeft geen effect. Osteopaat geeft aan dat er veel spanning is, dus stress. Zij kan haar verder ook niet helpen.
Wie heeft er tips of weet wat te doen???

Moeder van hoofdpijndochter.

Hallo,
Ik had ook dag in dag uit hoofdpijn vanaf mijn 12e jaar. Nu slik in sinds 2 jaar amytripteline en geen hoofdpijn meer.

Het lijkt mij duidelijk wat u kunt doen. Ofwel u inventariseert samen welke bronnen er zijn voor de spanning en stress bij uw dochter, ofwel u vraagt hulp van een psycholoog die kan helpen bij het in kaart brengen van de oorzaken van de spanning en stress bij uw dochter. Klaarblijkelijk is zijzelf onvoldoende in staat dit probleem elf op te lossen. Misschien spelen er zaken waar u geen weet van mag hebben van haar, misschien wordt zij gepest op school, misschien heeft u te hoge verwachtingen van haar in de prestatiesfeer met sport, school of bijvoorbeeld muziek, misschien gebruikt zij drugs, misschien wordt zij lastig gevallen, en misschien zijn er zaken uit haar jeugd die momenteel door haar hoofd spoken. Heeft u werkelijk geen enkel idee waar haar stress en spanning vandaan kan komen? Vertelt uw dochter nooit over haar dagelijkse beslommeringen, gedachten, en dingen waar zij mee bezig is of die zij in het leven tegenkomt? Kunt u zelf daaruit niet opmaken dat bepaalde zaken uit de pas lopen en haar gespannen maken waardoor zij deze hoofdpijn steeds krijgt. Een eenvoudige vraag naar de diepere gevoelens en gedachten van uw dochter kan tijdens een lange wandeling langs het strand al heel veel informatie opleveren, en het enige dat u hoeft te doen is tijd hiervoor vrijmaken en de gehele tijd naar uw dochter luisteren als ware zij een goede vriendin of iemand die u net heeft leren kennen. Uw dochter is volwassen aan het worden en ontgroeit de fase dat u bepaalde wat goed, gezond, verstandig voor uw dochter is, maar dat betekent niet dat u geen deelgenoot mag zijn van haar zielenroerselen en u opnieuw een verhouding zoekt tot uw dochter die geen klein meisje meer is. Ik hoop dat jullie beiden toenadering kunnen vinden tot elkaar en mogelijk komt hierin al meer aan het licht wat uw dochter al die jaren nu al zo'n parten speelt. De vorige reactie, om medicatie te proberen, lijkt mij in beeld komen als er echt geen psychische oorzaak helder kan worden terwijl daar wel alles aan gedaan is, inclusief de psycholoog dus.

Even nog een reactie... Ik weet wel degelijk waardoor het komt. Haar vader en ik zijn 6 jaar geleden gescheiden. Aangezien hij nogal een bravourig type is geeft dit veel problemen en kan ik geheel niet meer met hem door de bocht. Als zij bij hem is hoor ik alleen maar dat hij schreeuwt. En ik kan hem ook wat langer dan vandaag dus weet dat dat zo is. Op het moment dat zij op een normale manier bij hem iets aangeeft krijgt ze eigenlijk meteen de volle laag, en mag ze meteen niet dit en niet dat. Om die reden wil ze daar met hem niets aan doen en bouwt ze liever een muurtje om haar heen...

Dan weet je dus ook wat je te doen staat. Jij hebt de verplichting om samen met de vader de leefomstandigheden voor het kind waar jullie beiden verantwoordelijk voor zijn te verbeteren. Of wil je dat jouw dochter medicatie gaat gebruiken omdat jullie zo onvolwassen zijn dat jullie jullie eigen problemen niet kunnen oplossen en dat een kind daaronder te lijden heeft. En als je hulp nodig hebt hierbij, waarom vraag je dat dan niet? Bijvoorbeeld van jouw ex? Die houdt toch ook van zijn dochter! Hup, jullie zijn geen kinderen meer, neem je verantwoordelijkheden, of blijf je lidzaam toezien hoe jouw dochter hier al jaren last van heeft, en last van blijft houden!!! Sorry voor de harde toon, maar als je weet wat er aan de hand is en je doet er niets aan, dan irriteert mij dat hogelijk, zeker als je wel hulp gaat roepen... Of kun je het niet, ben je er zelf niet toe in staat? Waarom stel je daar dan geen vraag over???

Bedankt dat je hebt gereageerd maar jij hebt denk ik echt werkelijk geen idee hoe een relatie tussen 2 exen kan zijn. Nogmaals... er valt met hem niet te praten...
Dus Christel... niet te snel oordelen..

Ik ben het eens met de reactie van Christel. Je bent als moeder verplicht het maximale te doen voor jouw dochter. Als het dan niet met de vader praten is, leg haar dan uit dat je machteloos bent om er iets aan te doen zodat zij in ieder geval weet dat jouw jouw liefde en zorg aan haar wilt geven. Misschien kan zij zelf de verstandige beslissing nemen voorlopig even niet naar haar vader te gaan, ook al houdt ze wel van hem omdat het haar vader is, maar omdat het voor haar zelf momenteel te zwaar is. Als een kind niet voelt dat er voor haar gezorgd wordt gaat het zelf oplossingen en uitwegen zoeken waarvan je liever helemaal niet hebt dat zij dat pad opgaat. Liefde zorg en aandacht zijn de belangrijkste zaken in de opvoeding. Doe dan dus wat in jouw vermogen ligt en praat met je dochter in ieder geval. Zij is 16 dus zij is geen klein kind meer.