Hallo allemaal,
Aangenaam! Mijn naam is Jolanda.
Het volgende..
Heeft er iemand in deze groep erkenning met het volgende? Alsjeblieft.. Ik weet me écht al 2 maanden geen raad. Voel me gewoon letterlijk gestoord! 😔
Derealisatie/depersonalisatie en hierbij het gevoel te hebben ver weg te staan bij jezelf én je omgeving? Zelfs mijn eigen brein lijk ik (letterlijk) niet te kunnen sturen! Alsof mijn geheugen in de realiteit is gewist. In beeld denken lukt niet meer. Letterlijk dus niet! Ik vind dat werkelijk waar krankzinnig! Ben ik bij mijn ouders, weet ik wel gewoon dat het mijn vader en moeder zijn, maar ik voel niets anders dan een bubbel, met een dwangbeeld op mn netvlies geplakt, van een ooit toenmalig werkplek, waarvan ik niét begrijp waarom het zo dwangmatig naar voren komt! Het haalt me weg uit de realiteit, waardoor ik ook niet eens aan mijn eigen werk kan denken! Het in de realiteit denken en in beeld, is ver weg. Ik kom er niet bij. Mijn bewuste ik wil het, maar het lukt gewoonweg niet. Machteloos ben ik! 😔
Ik hoop dat iemand hier "herkenning" leest en mij misschien iets van 'opbeuring' kan/wil geven? Zodat ik weet niet helemaal gestoord te zijn geworden? (Want zo voelt het namelijk wel!)
Iemand? 😔❤️
*Ik zal hieronder toelichting geven hoe het bij mij is begonnen.
-
-
-
-
-
Twee maanden is dit nu gaande.
Het begon op 14 februari. Ik kwam een oud collega tegen van een ooit vroegere werkplek, die mij nooit fijn behandelde. Hij keek op en zei verrast dat die goed moest kijken! Het deed me niets. Ik stond met rechte rug en gaf zelfs een hand! Ik dacht: Hier ben ik! Sterker als nooit tevoren! 🔥
Terug naar huis fietsende deed het me nog steeds niets, tot ik thuis lekker rustig reels zat te bekijken op Instagram, ik ineens naar een filmpje bleef staren en staren, er in een flits allemaal verschillende beelden in een mega tempo door mijn hoofd heen begonnen te zoeven, waar ik bang van werd, overeind schoot en ineens, vanaf dat moment, totaal gedissocieerd was! Ik kreeg een beeld van mijn werkplek op mijn netvlies gedrukt, dat ik automatisch ging plakken op zelfs de mensen om me heen! Tijdsbesef verdween, maar zo ook het letterlijke denken, alsof ik mijn eigen brein niet kan sturen. Echt gewoon ook letterlijk niet! Ik was in augustus al enorm overspannen en in twijfel over van alles, maar liep gewoon door. "Komt allemaal later wel". De huisarts had toen al aangegeven dat ze een vermoeden had, dat ik tegen een burn-out aanliep. Maar hè, ik red het wel he? Gewoon doorgaan!
Tot de genadeklap kwam en ik ineens écht opgesloten zit in mijn eigen bubbel van eenzaamheid. 😔
Dagelijks denk ik: Ben ik écht gestoord aan het worden? Waarom plak ik een beeld in mijn hoofd, op mijn naasten? Waarom? Ik kan mijn eigen brein verdorie toch wel sturen? Niet dus. Zero. Nul. Alsof mijn hele realiteit weg is en mijn geheugen gewist is. Ik vind het een hele nare en enge gewaarwording en ik ben écht doodsbang volslagen gek te zijn geworden. 😔
Ik hoop dat deze nachtmerrie op een dag toch écht over mag zijn. 🥺
Je zou een depressie kunnen hebben of op weg naar een burn out kunnen zijn. Ga naar de huisarts en bespreek het met je huisarts.
Een depressie van de 1 op de andere dag? Dat lijkt me persoonlijk heel sterk. Dit kwam zo ineens letterlijk uit het niets, zoals ik ook duidelijk en helder heb proberen te omschrijven. Zodoende hoopte ik dat er iemand zich allicht in weet te herkennen.
Ik schreef dat het zou kunnen niet dat het een depressie is. En nee die komt niet van de een op de andere dag maar zoiets bouw je op. Het kan ook zijn dat je door een confrontatie een bachflash krijgt naar een periode met vervelende ervaringen die dan weer op de voorgrond treden