Dag lieve mensen,
Ik zat zojuist te denken aan iets wat in mijn kindertijd is voorgevallen, en waar ik eigenlijk nooit echt een verklaring voor heb kunnen vinden. Ik weet niet meer wanneer het precies begonnen is, in ieder geval ergens in de eerste helft van de basisschool. Ik had kreeg toen af en toe last van extreme aanvallen van duizeligheid, zo heftig dat ik soms moeite moest doen om rechtop te blijven staan. Het was vrij angstaanjagend. Ik kon het gevoel op dat moment echter totaal niet plaatsen, dus ik zei alsmaar tegen m'n ouders dat ik "zo'n last van m'n ogen" had. (ik denk overigens niet dat ze me helemaal serieus namen, aan mijn ogen was uiteraard niets te zien.) het was pas veel later dat ik de herinnering van het gevoel aan duizeligheid kon koppelen. Het is niet iets waar ik heel vaak last van had, en het duurde vaak 1 dag tot een paar dagen. Soms duurde het de hele dag, en soms had ik er alleen in de ochtenden last van. Het was ook niet iets dat gedurende dag ineens vanuit het niets kwam. Zodra ik wakker werd wist ik meteen "dit wordt weer zo'n dag". Wat ik me ook nog kan herinneren is dat het minder werd als ik las of tv keek (oftewel me op één punt focuste). Ging ik bijvoorbeeld lopen of iets anders doen waarbij veel beweging kwam kijken, dan werd het juist erger tot op het punt dat ik heel erg misselijk werd van al het gedraai in m'n hoofd. Nu vraag ik me jaren later toch af of er misschien iets mis is geweest in m'n hoofd en of ik me daar vandaag de dag nog zorgen over moet maken, ook al zijn de symptomen al jaren weg. Is er iemand die suggesties heeft over wat dit kan zijn geweest? Alvast hartelijk dank.