Onlangs moest ik naar de spoedeisende hulpafdeling toe. Eigenlijk kan je je vraagtekens erbij zetten of het 'moest' want achteraf viel alles mee. Op het moment had ik mij per ongeluk met een scherp, driehoekig scherf glas in het abdomen gestoken door erop te vallen. Het bloeden was al na een minuut of tien zo ongeveer gestelpt, daarvoor bloedde het lang genoeg om een grote rode plek op mijn tshirt te creeëren. Omdat ik toch niet wist of er hechtingen moesten komen ging ik naar het ziekenhuis.
Eenmaal daar keken de verpleegkundigen voorlopig naar de wond en hadden blijkbaar besloten dat ik niet direct in de patientenkamer hoefde. Ik mocht iets van driekwartier in de wachtruimte zitten alvorens ik binnengebracht werd en nog een kwartiertje voordat ik door de arts gezien werd.
Al deze wachttijd suggereert ook dat de wond toch niet ernstig was (er hadden twee verpleegsters naar gekeken zoals gezegd).
Op het eerste gezicht zei de mannelijke arts bij aankomst in de kamer dat het geen hechtingen hoefde. Maar dat hij voor de zekerheid wilde weten dat er geen dieperliggende organen geschaad of geraakt waren en dat er geen glasrestanten in de wond lagen. Daarom beval hij een CAT-scan voor mij.
De resultaten daarvan waren negatief, oftewel ze duidden op geen problemen of vreemde objecten.
Eenmaal in de kamer terug kwam de arts binnen en zonder duidelijk te maken wat hij ging doen sprak hij over een verdovingsprik bij de wond om de pijn even te stillen, en dat hij daarna even schoon zou spoelen en daarna te werk zou gaan. Ik vroeg hem uit mezelf of er hechtingen nodig waren en toen reageerde hij affirmerend met 'Ja, zeker wel.'
Zijn gezichtsuitdrukking verraadde echter zijn ware gedachtes, hij keek vals, onbetrouwbaar en alsof hij loog met een rare glimlach. En bovendien had hij in eerste instantie gezegd van niet, geen hechtingen nodig.
Op het einde van alles bleek er twee aangebracht te zijn want de wond was klein. En bovendien was het bloeden vanzelf gestopt. Wel lag de wond op een plek in het middenlijf waar het lichaam constant geplooid dan wel gestrekt dan weer geplooid wordt en waardoor de wond veel druk op zich kan komen te voelen.
Ik voel mij door dit voorval belazerd en benadeeld. Ik heb geen vertrouwen meer in artsen of mensen uberhaupt. Weet steeds niet precies waarom ik op dat moment de hechtingen niet gewoon weigerde.
Wat denken jullie? Is mijn wantrouwen terecht?