Mijn vrouw en ik zijn al bijna 23 jaar samen. We zien elkaar nog erg graag en hebben plezier samen. Ik durf zelfs beweren dat ik nog altijd verliefd ben op haar, maar toch voel ik me vaak ongelukkig in onze relatie.

Het belangrijkste probleem is het enorme verschil in libido. Naar mijn aanvoelen is mijn vrouw op het gebied van sex heel wereldvreemd. Sex tussen ons is altijd al erg moeilijk geweest. Mijn vrouw wenst voorspel tot een minimum te beperken en weigert alle hulpmiddelen. Penetratie is pijnlijk voor haar, maar toch wil ze geen glijmiddel gebruiken. Dus doe ik water bij de wijn en probeer ik haar oraal en/of met de vinger te bevredigen. Ze geniet daar van en meestal komt ze dan bijna klaar, maar net daarvoor blokkeert ze en is het over en uit... Ook voor mij, want ik ben op dat moment dan ook nog niet klaargekomen. Achteraf masturbeer ik soms zonder dat ze dat weet.

Sex is nooit echt goed gelopen in onze relatie. We zijn elkaars eerste relatie en dus zonder ervaring vertrokken. In het begin ging vrijen erg stuntelig, maar het lukte meestal wel. Maar na enkele jaren (vooral nu de kinderen er zijn) heeft mijn vrouw totaal geen nood meer aan sex en vindt ze het abnormaal dat ik dat wel heb. We hebben de voorbije 10 jaar amper 1 of 2 keer sex per jaar. En zoals hierboven beschreven loopt die paar keren dat we sex hebben dan ook erg moeilijk.

Ik probeer al jaren om hier een goed gesprek met mijn vrouw over willen hebben, maar het lukt niet. Ik heb haar ooit verteld dat ik soms masturbeer, maar ze wilt dat gewoon niet weten. Masturberen is in haar ogen iets wat 'normale' mensen niet doen.

Ik voel me soms extreem slecht door deze situatie.
Gelukkig knuffelen we nog regelmatig (in 70% van de gevallen op mijn initiatief, maar toch...). Ik vind het heerlijk om haar voeten te masseren en zelf geniet ze daar ook van. Dat zijn allemaal nog lichtpuntjes in onze relatie. Haar verlaten is geen optie. Ik heb een paar jaar geleden de kans gekregen om vreemd te gaan, maar kon het niet over mijn hart krijgen haar te bedriegen.

Kan iemand me tips geven hoe ik hier mee kan omgaan? Of hoe ik toch een gesprek zou kunnen starten?

Vervelend voor je deze situatie.
jullie zouden in therapie kunnen om
Nader tot elkaar te kunnen komen. Ik zou wel zorgen dat er verandering in gaat komen op korte termijn, je leeft maar 1 leven, zorg dat je maximaal geniet. Of accepteren dat dit de rest van je leven zo is… maar dat lijkt mij ook niet echt leuk