Herkent iemand dit? Ik ben helemaal radeloos…

  • #1

    Hallo, ik ben een studente, 22 jaar.

    In november 2011 ben ik voor mijn gevoel overspannen geraakt. De stress was al meer dan twee jaar heel erg hoog en ik pas dan ook perfect in het plaatje van iemand die gevoelig is voor burn-out en overspannenheid (perfectionistisch, hsp, hoge ambities, altijd zekerheid nodig, nooit iets fout willen doen etc.)
    Nu ben ik bijna 5 maanden verder en het gaat eigenlijk alleen maar slechter met me. Ik heb weer een angststoornis te pakken en ben daarbij ook vrij depressief.
    Vooral de laatste paar weken gaat het heel erg slecht met me. Ik voel me constant minimaal neerslachtig, met pieken naar depressieve buien, vooral in de avond. Ook doe ik er alles aan om geen angstaanval te krijgen, waardoor ik vrijwel niks meer doe in mijn leven. Studie lukt niet meer, heb echt nergens zin in, geniet ook nergens meer van (vroeger was ik een rasechte optimist en kon ik overal van genieten, altijd vrolijk enzo).
    Het begon met leven van dag tot dag, maar dat is nu omgeslagen naar leven van minuut tot minuut zo onderhand. Het enige wat ik op een dag doe is letterlijk zoeken naar een manier om het komende uur door te komen. Ik heb geen zin in die dingen, maar ik moet ze toch doen, anders heb ik het gevoel dat ik gek word van de 'niksheid' of van het vlakke gevoel dat ik inmiddels chronisch heb.
    Het bijkomende probleem is dat ik nu elke avond in een heel vreemde bui verkeer: het voelt alsof ik precies tussen een depressieve bui en een angstaanval in zit. Het kan dus beide kanten op, op zulke momenten. Maar nog vreemder is dat ik vooral op zo'n moment, ook de rest van de dag, het gevoel heb alsof ik contact met de realiteit verlies, het voelt heel onwerkelijk. Ik heb dan geen paniekaanval ofzo, dus daar komt dat 'onwerkelijke gevoel' niet vandaan. Het is zo eng...
    Ik voel me eigenlijk al rijp voor een inrichting, want ik trek het niet meer zo.

    Herkent iemand dit? En zo ja, wat kan ik eraan doen?!
    Ik heb al intakegesprekken bij een psychiater, maar dat is 1 keer per week en schiet dus niet op.

    Hopelijk kan iemand mij een beetje helpen/steunen.

    Groetjes, Anja

    Reageer
    #2

    Dag Anja,

    Wat heftig dat jij je zo ontzettend rot voelt! Iemand van jou leeftijd moet juist plezier hebben in het leven, lekker naar school gaan en lol hebben met je medestudenten en wat al niet meer. Ik vroeg me af of je in het verleden misschien iets ingrijpend hebt meegemaakt? Dat zou een hele logische verklaring kunnen zijn van jouw welzijn momenteel. Hoe is jouw woonsituatie, heb je een vriend, woon je met meerdere mensen in een huis of woon je alleen? Ben je hier tevreden mee of zou je graag wat veranderd zien? Wat zegt de huisarts hierover? Voel je je daar veilig/op je gemak, je serieus genomen? En bij de psychiater, heb je het gevoel dat je hier geholpen kunt worden ( buiten het slechte feit dat je daar maar 1keer per week kan komen )?!

    Ik heb zelf geen persoonlijke ervaring met depressie, maar ik heb het wel van dichtbij meegemaakt. Ik stel je deze vragen of een beter beeld van je te krijgen, maar ik begrijp ook al te goed als je hier geen antwoord op kunt geven, voor mij/ons niet, maar ook voor jezelf.

    Ik wens je heel veel sterkte toe!
    Mocht je behoefte hebben aan wat forumcontact, laat het me weten!!

    Reageer
    #3

    Hallo, dankjewel voor je reactie, ik zal even zo kort mogelijk (als dat lukt) proberen alle vragen te beantwoorden:

    Ik ben al mijn hele leven bekend met paniekaanvallen, en ik heb een aanleg voor angststoornissen. Zo'n 6 jaar geleden had ik de gegeneraliseerde angststoornis, maar dan zonder depressie. Daar ben ik met 10 psychotherapie- en 10 fysiotherapie sessies helemaal vanaf gekomen!
    Er is toen als aanleiding niet echt iets heel ingrijpends gebeurd, alleen een verhuizing (ontworteling noemt men dat) waar ik het moeilijk mee had en een wat nare gebeurtenis met een jongen, maar daar heb ik alleen abnormaal op gereageerd, de situatie zelf was niet echt gevaarlijk of bedreigend zeg maar.. Nouja zodoende.
    Vijf jaar na die eerste stoornis heb ik super geleefd, ik was echt gelukkig, had een goed sociaal leven, was altijd vrolijk, gemotiveerd, overal zin in en soms iets te enthousiast over dingen.
    In de afgelopen 3 jaar heb ik dus ivm de studie een hele hoop stress gehad, ik had de lat gewoon te hoog liggen en maakte me chronisch zorgen om zelfs de kleinste dingetjes, veel gepieker dus. Ook zijn een opa en een oma een jaar na elkaar overleden, en elke keer net voor de laatste tentamenperiode van het schooljaar (afgelopen jaar en het jaar daarvoor), hierdoor moest ik rouwen en studeren tegelijk, waardoor je beide maar half doet..
    Dit schooljaar MOEST ik alle vakken halen, dus de stress werd zo mogelijk nog groter. Veel mensen van vorig jaar zitten nu niet meer in Leuven (daar studeer ik dus), dus daar had ik ook nog moeite mee.
    Verder is de thuissituatie prima, altijd prettige sfeer thuis, een fijn paar ouders en gezellig zusje haha

    Half november ben ik op een gegeven moment volledig ingestort. Van de ene op de andere dag was alles anders. Al die kenmerken die ik hierboven opnoemde, waren ineens 180 graden de andere kant op gedraaid: nergens zin in, nergens van kunnen genieten, zwaar depressief de eerste weken, angstklachten, ik was lichamelijk en geestelijk niet meer in staat stress te ervaren, en was over het algemeen, ja, soort van opgebrand. Ben ook de rest van het semester niet meer in Leuven geweest, alleen maar thuis gezeten als een zombie, kwam nergens meer aan toe. Ik zit eigenlijk al aan een burnout te denken, want na overspannenheid zou je sneller op de been moeten zijn, maar zoals ik al zei: het gaat nog veel slechter dan toen.
    Ik loop wel sinds november bij een psycholoog in Leuven, maar daar krijg ik geen therapie, ik heb alleen praatsessies met haar, wat wel fijn is, alleen nu heb ik duidelijk hulp nodig.

    Na wat onderzoek op internet zag ik trouwens dat de klachten die ik aan het einde van mijn eerste bericht hierboven beschrijf, erg veel lijken op 'derealisatie'. Ik was wel blij om te zien dat ik niet de enige ben, want het is echt een doodeng gevoel wat ik inmiddels al chronisch heb, alleen is het 's avonds veel heftiger, waardoor het 's ochtends minder opvalt.
    Alsof er allemaal watten tussen mijn hersenen en schedel zitten. Mijn ouderlijk huis voelt ineens anders, alsof het een nagemaakt decorstuk is van ons echte huis, ik voel me heel erg vervreemd van alles om me heen, terwijl die dingen altijd zo vertrouwd waren. Het voelt een beetje alsof ik levend dood ben, of alsof ik droom, maar dan weet ik dat het geen droom is.
    Ik denk dat het komt doordat ik al maanden niks meer echt voel, zo heel afgevlakte emoties, behalve angst, die heb ik wel nog.. En door dan weken zo 'niks' te voelen, raak je steeds verder verwijderd van het echte leven.

    Pfff zo dat is er even - heel rommelig - uit.

    Reageer
    #4

    Ik las ooit eens dat acupunctuur ook helpt bij burn-out klachten. Je zou het eens kunnen proberen. Succes.

    Reageer
    #5

    mijn dochter zit al een paar maanden in een depressie
    en mag vooropig ook niet meer werken,Ze loopt nu bij een psycholoog en krijgt van de huise zijn begonnen met lichte medicijnen daartegen maar dat wordt opgebouwd, dus de medicijnen worden steeds zwaarder. Ze krijgt nu over haar hele lichaam blauwe plekken en loopt de hele dag te beven, kan dat nou geen kwaad, ze heeft er al met de huisarts over gesproken maar die zegt ik kan niets anders voorschrijven, anders moeten we weer opnieuw beginnen. Ik maak me er erg ongerust over,hebben meer mensen dit meegemaakt?

    Reageer
    #6

    Hallo Ger, welke medicijnen heeft ze voorgeschreven?

    Groet Jeroen.

    Reageer
    #7

    ik ben 21 en zit in hetzelfde schuitje ongeveer. Ik zit nu in therapie en krijg medicatie. dat kan je al een stuk beter laten voelen

    Reageer
    #8

    Het is inmiddels al een aantal jaren later en vroeg me daarom af of je tot een oplossing bent gekomen. Ik ervaar namelijk het zelfde en dat duurt inmiddels alweer 8 maanden. Als kind heb ik het al eens ervaring maar na m'n 17de ongeveer niet meer. inmiddels ben ik 22 en heb ik er dus wederom last van.
    Ik hoop dat je het nog leest en kunt vertellen wat je erop gevonden hebt.

    Reageer
    Bereken hier je BMI

    De Body Mass Index (BMI) geeft uw gezondheidsrisico weer o.b.v. uw lichaamsgewicht en lengte. Vul het in en ontvang direct per mail de uitslag met het bijbehorende gezondheidsadvies

    cm
    KG
    #9

    Hoi Anoniem,

    het is inderdaad alweer een aantal jaar geleden.
    Ik weet niet op welke klachten je precies doelt (angst/depressie/derealisatie/burnout/alles?), maar in mijn geval was het inderdaad een hevige burnout met angst en depressie tot gevolg. Dat gevoel dat ik in mijn eerste bericht beschreef was inderdaad een gevoel van derealisatie, maar dat duurde gelukkig maar een week, daarna was het ineens weg.
    Ik heb anderhalf jaar thuis gezeten, daarna mijn studie weer opgepakt, waarbij het tijdens het eerste semester nog vrij goed met me ging, maar in het tweede semester kreeg ik een lichte terugval en begon in weer heel veel last te krijgen van angstklachten, met name in de vorm van agorafobie. Hierdoor werd ik wederom depressief en kon ik het allemaal voor mijn gevoel niet meer aan.
    Mijn psychologe heeft toen voorgesteld om toch een tijdje aan de antidepressiva te gaan, om wat meer rust te creëren voor mezelf. Aan het begin van de zomervakantie, precies een jaar geleden, ben ik dan uiteindelijk ook begonnen met antidepressiva en dat heeft me letterlijk mijn leven teruggegeven 🙂

    Ik zeg niet dat je in dit soort situaties meteen naar de medicatie moet grijpen; je kan al veel bereiken met goede therapie. Maar in mijn geval was ik al ruim tweeënhalf jaar psychisch aan het lijden en ik had geen energie en motivatie meer om ertegen te vechten.
    In jouw geval zou ik zorgen voor een goede psycholoog/psychiater, een waarmee je een goede klik hebt, en ga met die persoon opzoek naar de beste oplossing voor je klachten. Naast psychische hulp kan ook fysiotherapie goed helpen, een sport beoefenen, minder suiker/cafeïne ivm spanningen, en [i]tijd[/i]... de klachten verdwijnen niet overnacht, zoals je wellicht al hebt gemerkt, dus heb geduld. In een jaar tijd kan er veel gebeuren/veranderen.
    En hou daarbij in je achterhoofd: je kan altijd nog aan de medicatie.

    Ik ben zelf natuurlijk geen arts/psycholoog/psychiater, dus dit is niet meer dan mijn persoonlijke, vriendelijk bedoelde advies aan jou.

    Succes!

    Reageer
    #10

    Ik ben trouwens Anja uit de originele post. Ik weet niet waarom mijn naam als 'Anoniem' staat aangegeven.

    Reageer
    #11

    Hartstikke bedankt voor je reactie!
    Fijn om te horen dat de medicatie goed aanslaat.
    Ik loop al maanden bij de psycholoog nu, lost nog niet veel op helaas.
    Misschien dat antidepressiva de oplossing is maar voor nu probeer ik nog wel andere methoden. Cognitieve gedragstherapie wil ik nu eerst gaan proberen.

    nogmaals bedankt voor je reactie!
    Quinten

    Reageer
    #12

    dag anja, 

    Ik herken me heel sterk in jou verhaal. Had jij ook last van een verslapte huidtonus tijdens je burnout? Ik heb nl verminderde spierspanning en hyidtonus.

    Reageer
    #13

    @Greet, bij een burn out of depressie kan het verstandig zijn om extra goed voor je voeding te zorgen. Bij stress verbruikt je lichaam meer en kan je wel wat extra's gebruiken, qua vitaminen, mineralen, vetzuren en aminozuren. Onder andere magnesium, vitamine B, C en D en omega 3. dit soort stoffen helpt de aanmaak van allerlei neurotransmitters. bij de spierspanning spelen ook allerlei stoffen een rol. Bij een burn out is ook de cortisolhuishouding verstoord. Kan ook bijgestuurd worden. Dus ook zorgen voor een goede balans tussen inspanning en ontspanning, goed naar je  lichaam luisteren.

    Reageer
    #14

    Hoi Anja. Ik weet dat dit een topic is van 6 jaar geleden maar ik maak op dit moment hetzelfde mee. Ik ben al bij de huisarts geweest en vanaf volgende week kan ik terecht bij een psycholoog. Sinds een paar dagen voel ik mij opeens 'anders'. ik weet nog dat ik op een avond voor de tv zat en dat ik opeens overspoeld werd door een ongelooflijk raar en extreem angstig gevoel. Ik voelde al mijn bloed naar mijn gezicht stromen en ik had het gevoel dat ik gek werd. Ook kon ik niet ontsnappen aan het 'rare' gevoel, wat ik ook deed. Ik heb hier nu al een paar dagen last van en ik ben bang dat het niet meer weg gaat, dat ik mij nooit meer terug 'normaal' ga voelen, zoals eerst. Ik ben bijna constant misselijk (tot het punt van kokhalzen) mijn eetlust is volledig weg, niks smaakt meer en ik heb bijna altijd een droge mond. Het is echt een eng gevoel, alsof ik van de ene op de andere dag mezelf niet meer ben. Alles lijkt anders, mijn gevoel is anders, niks maakt me nog echt blij of vrolijk, zelfs grappige tvseries of films hebben opeens een duistere, donkere gloed. Elke dag is een gevecht..vooral snachts is een hel. Herken jij je ook in deze dingen? Heb je nog last hiervan en hoe ga je er mee om?

    Reageer
Reageer op: Herkent iemand dit? Ik ben helemaal radeloos…


<a href="" title="" rel="" target=""> <blockquote cite=""> <code> <pre class=""> <em> <strong> <del datetime="" cite=""> <ins datetime="" cite=""> <ul> <ol start=""> <li> <img src="" border="" alt="" height="" width="">

Upload bijlagen

Maximaal toegestane bestandsgrootte is 1 MB



Voeg nog een bestand toe

Blijf op de hoogte met onze wekelijkse nieuwsbrief