Ik ben een vrouw van 32 jaar, en ik heb zolang ik me herinner 'hekel' aan menstruatie en alles wat daarmee heeft te maken dus ook dat ik 'een vrouw' ben vind mezelf maar vies en walgelijk als alle andere vrouwen op de aarde, ik hoop hiermee andere vrouwen niet te kwetsen ofzo! maar ik heb zelf hier al last, zoveel dat ik liever niet met andere vrouwen leef die in vruchtbare leeftijd zijn en niets van smerige menstruatie wil afweten of vooral dat smerige vaginale bloed voorstellen, ik vraag me af soms hoe dat komt en is er iemand die het herkent? Ik ben voor mijn 10e levensjaar al ontwikkeld, vrij vroeg eigenlijk mijn moeder denkt dat al mijn woede, afkeer en walging van de menstruatie daaraan hangt, ik weet niet of dit wel normaal is of niet maar dit leidt mij al tot zoveel issues in mij leven waaronder ook zelfmoordgedachten. Een aanvulling hierop ik weet verder  niet veel uit mijn kindertijd, ik weet niet wie ik als kind was behalve wat ik altijd  van naaste familie heb gehoord, eigenlijk nu nog steeds weet ik niet wie ik ben al ben ik 30+. Misschien zullen sommige willen vragen of ik 'in verkeerde lichaam voel zitten' NEE ik weet dat ik een vrouw ben, maar ik kan en wil dat niet accepteren, ik vind het vreselijk, ik ben zeker een hetero vrouw al heb ik daar ook moeite mee gehad en nu nog meer misschien dan voorheen, ik bedoel met verliefdheid, relatie en seksualiteit met een man, boeit me niet, ik heb zoiets afkeer van de mens zelf en van vrouw zijn op eerste plaats.

Hoe normaal is het om van 'eigen sekse en sekualiteit' af te keren en walgen?

Hoe normaal of abnormaal dit klinkt? Ik heb soms het idee dat anderen zoals familie mijn reactie soms afwijkender vinden dan ik zelf, omdat ik me niet helemaal bewust van ben misschien eveneens omdat ze het niet eens begrijpen helaas

 

Misschien is het dan toch goed als je eens met een psycholoog gaat praten. Misschien kun je achter de of een oorzaak komen. Wellicht kan een psycholoog je helpen om dingen te leren accepteren of er in ieder geval anders mee omgaan. Dat kan je leven wel wat prettiger maken

Ik ben ook al in therappie eigenlijk, en dit is niet voor het eerste keer maar het lijkt alsof er niets echt werkt, tenminste niet snel of genoeg, ik blijf gewoon veel last en  moeite mee houden, er is vermoeden van 'misbruik' uit kinderjaren maar dat vermoeden hoe te bevestigen of uitsluiten als er geen expliciete herinneringen zijn? Heel lastig ik voel dat mijn alle moed en geduld gewoon opraakt

Is er al eens een EMDR behandeling besproken?

Nu is er nog geen sprake van EMDR, maar blijft wel als een optie op de langere termijn, al eerder bij voormalige therapeut heb ik daar al paar emdr sessies gehad met geen bijzondere resultaat, maar ik vraag mij af of dat wel zin heeft in mijn geval, want ik heb geen 'traumas' naar mijn weten in ieder geval, daarom blijf ik dat onzin vinden bij mezelf

Je zou wel een trauma kunnen hebben dat je verdrongen hebt. Je gaf zelf al aan dat er "vermoedelijk" sprake was van misbruik.
Om erachter te komen of er daadwerkelijk iets verdrongen is, zou hypnotherapie een mogelijkheid kunnen zijn

Dat klopt ook, alleen ik bedoelde er is geen trauma waar ik me bewust van ben. Hypnotherapie schijnt niet een mogelijkheid te zijn van heel veel therapeuten, ik werd al eerder daarvoor afgeraden, en bij mijn huidig therapeut maken we momenteel gebruik van imiginatietherapie, maar toch merk ik dat dat niet gemakkelijk gaat.

Het zijn therapieën die inderdaad niet makkelijk gaan.