Hoi hoi, twee jaar geleden kwam mijn man in een heftige burn-out! Boos en teleurgesteld in iedereen! Ik heb hem daar niet in geholpen omdat hij niet lief was. Ik deed mijn ding en hij zocht hulp! Met veel ruzie. Ik heb hem nooit in de steek gelaten door sessies ook met ayahausca in Spanje een soort retraite kwam hij eruit. Nu geniet hij van zijn leven kies voor zichzelf gaat naar housefeesten vol getatoeëerd hij is 45, en nu zegt hij dat er teveel is gebeurd en dat hij niet meer van me houdt! Twee jaar geleden was hij nog stapelgek van me! Er is geen ander. Maar na 20 jaar toch wel erg gek dit? Ik weet niet wat ik moet doen, heb hulp gezocht maar deze wilt hij niet want zegt hij er is niks aan de hand! Is dit een midlifecrisis?

Zoals ik je verhaal lees, zou je eerder kunnen denken dat je man de afgelopen twee jaar tot inzicht is gekomen......
Hij had het moeilijk en jij steunde hem niet omdat je hem niet lief vond,terwijl hij in zijn burn out juist jou steun nodig was.
Ik kan mij voorstellen dat hij door aan zichzelf te werken tot het idee is gekomen dat jij er niet voor hem was toen hij jou nodig was en dat hij nu jou los laat.
Om het even heel hard te uit te drukken,maar wel duidelijk te benoemen.
Hij heeft voor zichzelf gekozen en doet zijn ding, zoals jij het jouwe deed toen hij het moeilijk had.
Achteraf had je beter hulp kunnen zoeken (voor jezelf )toen hij in zijn burn out zat, hoe daar mee om te gaan, ipv door te gaan met jou leven alsof er niks aan de hand was.
Ik begrijp zijn kant heel goed, ik heb ook meegemaakt dat ik in een heel groot zwart gat zat en mijn partner gewoon door ging met zijn leven.
Voor mij was dit ook de eye-opener dat een relatie zo niet werkt dat dat geen liefde is,want dan ben je er ook voor je partner als hij of zij het moeilijk heeft en daardoor even niet zo is als jij graag zou willen.
En nu leg je het weer bij hem neer, denkt hij een midlifecrisis omdat hij zich "anders" gedraagt,maar nogmaals, ik denk dat hij na 18 jaar tijdens zijn burn out jou heeft leren kennen en dat hij daarom nu voor zichzelf kiest. En nee, dat vind ik niet erg gek!

Ik kon het niet op dat moment! Het was niet makkelijk om continu uitgekafferd te worden! Daarnaast had ik ook 2 kinderen die me nodig hadden en in een moeilijke periode zaten! Ik ben er altijd voor hem geweest ik had ook kunnen opstappen! Ik heb hem nooit afgevallen!

Nee,maar je hebt hem ook niet gesteund.
En dat voelt hetzelfde als opstappen of afvallen.
Je zou kunnen overwegen om nu zelf hulp te zoeken, zodat je beter begrijpt wat hij toen voelde.
Misschien als je zijn kant beter kunt invoelen,kunnen jullie er dan over praten.
Dat hij niet over die twee jaar heen kan en wil stappen en nu net kan doen alsof er nooit was is gebeurd, snap ik heel goed.
En als jij dat niet ziet en alleen de nare dingen maar benoemt die zijn burn out voor jou opleverde, dan ben jij nu degene die therapie kan gebruiken om eventueel verder te kunnen.