Een tijdje geleden heb ik me enorm verslikt in de kantine van het bedrijf waar ik werkte voor 3 maanden. Het was zo erg dat ik niet meer kon in- of uitademen. Ik raakte redelijk in paniek, en ook de mensen in de kantine. Toen slaan op m'n rug niet hielp, heeft iemand de Heimlich greep uitgevoerd. Dat werkte gelukkig.
Na die dag was ik erg bang om te eten en daardoor te verslikken. Ik heb me daar redelijk snel overheen gezet (niet meer aan denken, het is gebeurd). Maar bij de kantine vond ik het nog steeds eng om te eten, thuis niet meer.
Inmiddels werk ik er niet meer, maar afgelopen week moest ik ineens weer aan het voorval denken, en sindsdien is de angst weer terug. Bij elk hapje dat ik eet ben ik bang om me erin te verslikken. Heel vaak verslik ik me dan juist een beetje.
Vanavond kreeg ik gewoon mn avondeten niet op. Ik word er zo moedeloos en verdrietig van. Ik weiger om toe te laten dat dit steeds erger wordt en uiteindelijk een fobie zal worden om te eten, maar het lukt me niet meer om me eroverheen te zetten.
Heeft iemand tips wat ik moet doen want ik weet het echt niet meer. Alvast bedankt.
zoiets heb ik ook gehad, en het duurde lang voor ik er vanaf kwam. Ik was ook bang om te eten en me te verslikken. Maar de afgelopen weken heb ik er geen last meer van gehad. (Ik had er al bijna een half jaar last van) het is dus vanzelf overgegaan. Ik hoop niet dat het weer terugkomt.
wat ik in die tijd vaak geprobeerd heb: probeer te denken: ach het is maar angst, er gebeurt heus niks. Als ik ging eten had ik ook altijd een glas drinken bij me staan, voor de zekerheid.
Ik hoop dat je er wat mee kunt en dat het bij jou
ook vanzelf weer overgaat.
Beste,
Sinds een jaar of vier verslik im me op geheel onverwachte momenten. Wel is het vaak in gezelschap, omdat ik dan weleens wat wil zeggen en eten tegelijk. Dit heb ik nu definitief afgeschaft. Ik leg uit dat ik eerst eet en dan praat, ook al is dat misschien niet zo gezellig. Alcohol maakte het ook erger, het leek wel of ik dan de fijne motoriek van slikken vergat. Nu drink ik nooit meer alcohol. Ik heb logopedie gehad om de technische kant te begrijpen en daardoor al minder bang te zijn. Want de kans dat je echt stikt is heel klein. Maar vorige week heb ik me zo erg verslikt dat ik dacht dat dit het einde was. Omstanders maakte de paniek nog groter en wat uiteindelijk geholpen heeft weet ik nog niet, iemand bonkte op mijn rug, iemand deed de heimlichgreep. Daarna kan je wel janken, en slap! Zojuist ben ik bij de huisarts geweest omdat ik nu weer heel erg bang ben om te eten. Zij zegt dat je echt niet zomaar stikt in een stukje van niks. Voor een extra controle ga ik nu naar de kno-arts. Kijken of er echt geen andere oorzaak is. Maar ik ben er heel verdrietig en naar door. Angst voor eten is zo onnatuurlijk.
Nou, heel verhaal. Als je wilt houd ik je op de hoogte van de kno. Verdere tips dan 'kalm blijven en door de neus ademen' heb ik ook niet.
Groet, Mp