Hallo allemaal,

Ik zit ergens mee en weet eigenlijk niet zo goed wat ik ermee moet.
Tijdens de zwangerschap van mijn 2e dochtertje heb ik iets naars meegemaakt. Bij de 20 weken echo kwamen ze erachter dat zij een afwijking in haar hoofdje heeft. We zijn toen onmiddellijk doorgestuurd naar een ander ziekenhuis waar ik gedurende de rest van mijn zwangerschap onder controle ben gebleven. Om de paar weken moesten we heen en werd alles gecontroleerd. De afwijking werd steeds iets groter, maar wat ons te wachten stond daar konden ze geen uitspraak over doen. Het kon verschillen van een gezond kindje tot een gehandicapt kindje, ontwikkelingsachterstanden, waterhoofd enz.
We hebben ook opties aangeboden gekregen als een vruchtwaterpunctie, het afbreken van de zwangerschap enz.
Dit hebben we niet gedaan overigens.
Na haar geboorte zagen wij niets afwijkends, een hele geruststelling. Een paar weken daarna zijn we met haar weer op controle geweest. De afwijking zit er nog steeds, maar ze konden op dat moment geen gevlgen ervan ontdekken. Dat is nu gelukkig nog steeds zo, wij merken helemaal niets aan haar en daar ben ik zoooooo dankbaar voor. Binnenkort moeten we weer heen voor controle.
Maar goed, waar het nu om draait is dat ik nog heel erg veel aan deze tijd denk. Eigenlijk ieder vrij moment van de dag, spookt het wel door mijn hoofd. Het is niet zo dat ik dan huil ofzo, maar ik denk er wel ontzettend veel aan. En het is ook zo dat ik heel graag 3 kinderen had gewild, maar het hierna bij 2 kinderen hou omdat ik het niet durf.
Nu vraag ik me eigenlijk af of dit wel normaal is? Ze is tenslotte gelukkig gezond dus dan zou je toch eigenlijk de hele boel moeten kunnen vergeten? Maar dat kan ik dus niet.
Ik zat er al aan te denken om naar de huisarts te gaan ofzo maar ja, zo problematisch is het dan ook weer niet. Het beheerst alleen heel erg mijn gedachten.
Ik hoop dat iemand reageert. Alvast bedankt!

Wat eerlijk van je om dit zo te bespreken hier. En om eerlijk terug te zijn, wat een enorme spanning heb jij al die tijd bij je gedragen? Ik kan mij voorstellen dat de angst en de onzekerheid, en de moed om vol te houden en te blijven hopen op een goede afloop, een erg zware beproeving voor je geweest moet zijn.
En elke keer dat deze gedachten boven komen, moet het haast vanzelf gebeuren dat je telkens ook het filmpje op je netvlies krijgt hoe het had kunnen lopen, want zoals je zegt, is het uiteindelijk goed gegaan en gaat het nog steeds goed met je.
Ik vind het heel erg logisch dat deze tijd in je leven een enorme indruk op je gemaakt heeft. En ik vind het heel erg logisch dat je eigenlijk nooit de tijd en de ruimte hebt gehad jouw ervaringen een plek te geven, al helemaal omdat je feitelijk niets te klagen hebt over de realiteit van de dag.

Maar dat neemt niet weg dat jouw gedachten aan toen helemaal niet zo vlekkeloos en zo positief waren, zeker als je ziet dat je je huidige beslissingen nog steeds baseert op jouw ervaringen van toen. Daaruit spreekt dat je het hele gebeuren nog niet verwerkt hebt, je hebt het nog geen plek gegeven, en dat recht heb je wel, vind ik.

het lijkt haast voorvoelbaar en logisch dat er een moment komt dat je breekt, dat je je angsten ineens voelt omhoog komen en dat je het haast wil uitschreeuwen om gehoord te worden.

Ik kan mij voorstellen dat wat je hiervan weerhoudt, nogmaals, de goede afloop is. Toch is jouw ervaring, gezien de herbelevenis in psychisch pathologische termen mogelijk te beschrijven als een post-traumatische stoornis. En daar kun je aan lijden, terwijl je normaal lijkt te functioneren, ligt ergens dreigend op de achtergrond nog steeds de angst, en daarachter eigenlijk een bom met verdriet, in eenzaamheid en verwaarloosd omdat je eerder geen tijd had om hier iets mee te doen.

Maar nu wel, en heel veel sterkte, zorg dat je mensen om je heen verzameld die je wel begrijpen en die naar jouw verhaal luisterem, het verhaal dat nog in je is, en dus niet de realiteit dat alles toch zo gunstig voor jullie is verlopen.

Toch wil ook ik je feliciteren met de goede afloop, en wat dapper van je dat je deze last al die tijd gedragen hebt. Sterk van je.

He, wat heb je dat mooi verwoord. Je slaat de spijker op zijn kop.
En ik heb het eigenlijk nog nooit besproken met iemand, omdat ik zelf vind dat het onzin is. Het is tenslotte goed afgelopen.
Ik ga er over nadenken. Heel erg bedankt voor je reactie, de tranen stonden in me ogen.