Goede avond.

Ik kamp nu al bijna 2 en half jaar met iets dat mij in het dagelijks leven gewoon kwelt, echt verdrietig maakt, alles verwoestend kan ik het noemen.

Mijn 2e bevalling van mijn 2e wat een droom had moeten zijn, is iets wat geen droom is geworden. Na mijn bevalling heb ik nergens van kunnen genieten en heel erg, zelfs niet van mijn dochter. Ik voel mij, sinds mijn traumatische bevalling in geseald in een soort zak. Alles gaat langs mij heen, dit allemaal sinds de bevalling. Er is ver over mijn grens gegaan. Mijn bevallings plan werd niet na gestreefd.

In het kort mijn verhaal.

Ik moest in het ziekenhuis bevallen wegens mijn situatie. We hadden alles goed geregeld. In het ziekenhuis verliep alles goed, ik had in mijn geboorte plan een handsoff bevalling als wens, en in nood alles in overleg. totdat er een andere gyn het ging overnemen. Ik had gewoon niks meer te zeggen. Hij kwam binnen, stelde zich amper voor er was een stagier ongevraagd bij en zat vrijwel direct met zijn vingers in mijn vagina. Ik schreeuwde, het deed ontzettend veel pijn. Ik zei stop maar hij zei dat ik eventjes moest door zetten en ging gewoon door. Mijn vriend stond verstijfd naast mij. Ik begon met schoppen en toen stopte hij. Hij werd pissig, dat hij zo zijn werk niet kon doen. En dat het toch echt moest. Ik weigerde. De bevalling verliep daarna helemaal verrot om het maar te noemen. In alle toestanden waren er nog 2 stagieres onaangekondigt bij gekomen. Ik voelde mij echt vernederd en vies, ik voelde mij tekijk gezet. Ik lag daar half naakt, en er werd tussen mijn benen geloerd door vreemden. De weeën waren ondragelijk. Ik wilde op mijn handen en knieën zitten. Dat mocht eventjes. Ik huilde van de pijn. Daarna 'moest' ik weer gaan liggen, ik wilde niet, ik vond de houding op het moment het confortabels. Ik deed het want het moest. De gyn vertelde mij dat hij toch echt weer moest toucheren, omdat hij zo niet kon pijlen hoe het ervoor stond. Ik huilde, en hij deed het. Ik bevroor, en zei niks meer. Ik voelde mij zo vernederd, smerig. Niks, ik voelde mij een niks niets. 2 stagieres hebben daarna ook getoucheerd. Het gebeurde gewoon. Er werd niet gevraagd. Maar ik kon gewoon niet meer reageren.. ik was te moe, ik was overruld, ik blokkeerde alles, waardoor de bevalling gewoon verstoord was achteraf. De bevalling kwam stil te liggen.

Het werd uiteindelijk een keizersnee.

Ik durf te wedden dat als ze mij gewoon hadden laten gaan, het heel anders was gelopen. Nu 2 en half jaar later, ben ik er nog altijd mee bezig. Heb ptss, en krijg een behandeling die mensen krijgen om verkrachting te verwerken. De relatie met mijn man hangd aan een zijde draadje. We hebben veel ruzies gehad waarbij ik hem vraag waarom hij niet ingreep. Seks wil ik ook niet meer wat hij mij erg kwalijk neemt. Ik moet de gebeurtenis vergeten zegt hij. Waarop ik hem eens confronteerde hoe hij het zou vinden als wild vreemde vingers in zijn achterste zouden steken. Hij huilde, en werd boos. Hij heeft 3 dagen niet met mij gepraat na die opmerking. We hebben geprobeerd er werk van te maken. Maar je komt niet ver. Ze gooien het allemaal op medische zorg enz. Ik zou niet weten wat ik nu zou moeten, kan doen. De relatie met mijn partner is niet meer te redden. Mijn oudste dochter voelt de spanning. Ik kom nu met mijn verhaal, omdat ik zie dat andere vrouwen met gelijk soorte ervaringen naar buiten komen. En deel nu mijn verhaal, in de hoop dat ik steun vind. Dat ik tips kan vinden wat ik nog zou kunnen doen tegen deze gyn. Het lijkt mij toch niet dat mijn rechten opeens verdwijnen en dat iedereen opeens groen licht denkt te hebben om je tussen jou bennen te betasten als je op je kwetsbaarste bent en ligt te baren? Ik voel mij echt vernederd. Sommige vertellen mij dat ze zo verbaasd zijn door hoe bewust ik bezig was met wat ze deden, en wat er allemaal gebeurd. Nou, Ik kom hier nooit meer overheen. Ik zit eraan te denken om mijn verhaal aan de groote klok te hangen met de naam van het ziekenhuis, + de naam van de gyn erbij te zetten. En mijn eigen indentiteit om hun er mee te confronteren. Zodat er eens goed word geluisterd.

Ik vond het fijn om mijn verhaal anoniem te kunnen delen, en ben benieuwd naar hoe andere er mee om gaan. Ik ben verkracht, en dit word niet aangepakt omdat ze het onder de medisch tapijt schuiven.

Wat een heftig verhaal. Ik herken het niet van mijn bevalling, mijn enige nood was dat het kind er uit moest want hij wilde niet zakken (werd uiteindelijk vacuumpomp). Het maakte me daardoor echt niet uit wie er keek of iets deed. Misschien scheelt het iets dat het allemaal vrouwen waren. Hoe dan ook, ik hoop dat je de juiste hulp hiervoor kunt krijgen zodat je weer kan gaan genieten van het leven. Liefs

Tuchtklacht indienen, dat sowieso.
Melden bij landelijk meldpunt zorg kan ook.

Ik overweeg zelf in een ander type zaak waarin ik zonder toestemming onder narcose blijvend ben beschadigd om (strafrechterlijk) aangifte te doen. Dat kan en vind ik ook passend.

Artsen moeten niet denken dat ze alles maar mogen doen.