Na een hevige verliefdheidsperiode van ca een jaar waarin we elkaar eens per week een avond zagen en deze grotendeels in bed doorbrachten met praten, vrijen, wijntje, roken en klaarkomen, zijn we gaan samenwonen.
Hij had er best moeite mee dat, zoals vooraf bekend, mijn kinderen bij ons woonden. Hij was altijd al workaholic, ofwel zocht 3 a 4 avonden per week zijn heil buiten de deur (diner, rotary, borrel, receptie etc omdat dat zgn voor zijn functie nou eenmaal nodig was. Ook bij/met mij (voor beiden 2de huwelijk met beiden kinderen uit eerste huwelijk) bleef hij dat doen. Slechts eens per week, als de kinderen bij hun vader waren hadden we een avondje samen en eens in de 2 weekends. Dat was lang niet meer zo gezellig als voorheen.

Opvallend was dat al de eerste avond dat hij met mij samenwoonde hij het vreselijk vond dat ik hem aanraakte in bed. Hij ging naar bed om te slapen en dat kon hij niet als ik hem vasthield, aaide of kriebelde. Steeds meer bleek dat hij lichamelijke aanrakingen niet prettig vond, ook overdags, en niet wist hoe hierop te antwoorden. Uit hemzelf kwam niet meer dan een sociaal gewenste ontmoetings- of afscheidskus of een stijve hand of loodzware arm op mijn schouders bij een loopje. Al snel bleek het vrijen beperkt tot eens per week op zondagochtend als hij terugkeerde in bed (zonder gezellig ontbijtje). Hij is een ochtendmens, gaat eerder naar bed dan ik en staat eerder op; ik slaap graag uit als het kan want ik ben een avondmens en ga later dan hij naar bed, ook omdat hij in bed alleen wil slapen, ik mag hem niet aanraken maar ook niet nog even tv kijken of lampje aan en boek lezen, hij heeft van dat alles last. Echt heftig waren die ontmoetingen op zondagochtend niet. Hij had altijd moeite met penetreren ( had dat ook bij zijn eerste vrouw want die was te droog, nou dat ben ik niet dus vroeg ik hem of zijn voorhuid niet te kort was want die mocht ook bij Ophandaanrakingen nooit helemaal naar achter, maar dat was natuurlijk niet zo). Het fijnst kwam hij klaar tegen mijn billen en ging daarna weer naar beneden. Ik kan me niet herinneren dat ik het ook lekker vond met hem.

Sinds zijn 60 e kan hij het helemaal niet meer. Erectiestoornissen. Vergrote prostaat en hieraan geholpen. Nou kan ik daar nog mee leven (en 'de daad' plannen via viagra hoeft voor mij al helemaal niet) maar zonder seks zijn er helemaal geen aanrakinkjes meer en hoe beperkt (nooit opwindend of vanuit innerlijke drang, emotieloos en slecht technisch/motorisch gestuurd) ze ook waren, deze volkomen koelte zonder enige lichamelijkheid breekt mij op. Ook al kunnen wij nog steeds goed praten, alhoewel niet over dit onderwerp want dat wordt altijd jij/ik welles/nietes jouw schuld zonder wederzijds begrip en aanvoelvermogen, in onze relatie is een gebrek aan (lichamelijke) intimiteit voor mij een groot gemis. Ik slaap daarom ook liever in het logeerbed.

Herken je dit? Kun je dit volgen? Heb je een goede raadgeving? Graag!

Marianne

Het lijkt erop dat je man heel lang last heeft (gehad) van bindingsangst. Wellicht gebaseerd op slechte ervaringen. Hij is volgens mij nogal wat egocentrisch. Opmerkelijk vond ik wel dat je schreef: "Ook al kunnen wij nog steeds goed praten, alhoewel niet over dit onderwerp".
Zo goed als jij denkt gaat het praten dus niet.
De erectieproblemen die hij nu heeft kunnen dus idd het gevolg zijn van de vergrote prostaat. Daar is weinig aan te doen. Voor het overige had hij en bijgevolg jullie samen naar een psycholoog gemoeten. Maar het hele verhaal lezende zul je hem daar niet voor kunnen porren. Praat er met hem over en vraag hem direct op de man af of hij bereid is er samen wat aan te doen.

Dank je tandor. Ca 10 jr geleden zat ik vast, zocht een psycholoog, zij legde mijn probleem uit als relatieprobleem, mijn man ging mee, aantal praktische toepassingen rondom tuin en keuken cq gedeelde dagelijkse zorg hielpen in dagelijks functioneren echter de kern dat ik werkekijk contact en intimiteit mis kwamen onvoldoende aan bod. Maar dat hij meer verantwoordelijkheid nam voor dagelijks leven was wel fijn, zo is hij bv dagelijks gaan koken en steeds beter. Gebrek aan intimiteit blijft natuurlijk en ik mag ook niet zoveel kritiek geven op eten, doe ik ook niet: 5× plus 1x beetje aanpassen, maar oh wat ervaart hij 1x als 'altijd negatief'. Ik blijf positief: hij heeft heel goede kernkwaliteiten en ik ook. Dit is het leven waaruit wij leren voor een volgend.

groet marianne