Mijn vrouw en ik zijn feitelijk uit elkaar. Dat komt door overspel van haar, twee jaar geleden. We probeerden daarna de zaak weer te lijmen, maar telkens zocht ze weer andere mannen. Ze is instabiel door manische depressies en heeft daardoor grote financiele problemen veroorzaakt in ons gezin. Die ben ik aan het oplossen en daarvoor zijn we verhuisd naar een huurwoning. Dat was voor de kinderen al eenhele toestand, andere school, andere omgeving etc. Mijn vrouw woont nu het grootste deel van de week bij haar nieuwe partner, die ze sinds bijna een jaar kent. Hij woont hier ca 40 km vandaan. Omdat er nog geen opvang voor de kids is geregeld bij school is zij een aantal keren per week hier om ze op te vangen. Omdat haar partner een erg kleine woning heeft wonen de kinderen hier, ook al omdat we ze niet wéér van school wilden halen. Bovendien waren we er min of meer uit dat de kinderen bij mij, de vader, zouden blijven.
Nu doet zich een fiks probleem voor. Mijn vrouw wil steeds vaker de kinderen ophalen en meenemen naar haar nieuwe partner. Omdat die partner en ik elkaar beslist niet goed liggen is dat voor mij heel erg moeilijk. Omdat er door de financien nog geen echtscheiding en geen vaststelling van de woonplaats van de kids is, ben ik bang dat ze de kinderen steeds meer en meer naar zich toe zal trekken. Ik heb daar veel moeite mee, omdat ik de kinderen de laatste 2 jaar vrijwel fulltime verzorgd heb. Die partner koopt steeds cadeaus voor de kinderen, wat ik al helemaal niet wil hebben, omdat hij ze er mee omkoopt en ik het niet kan kopen vanwege de financiele omstandigheden.

Nu willen ze kinderen meenemen op vakantie. Ik weet niet hoe ik dat met mn gevoelens moet rijmen. Ergens weet ik wel dat ik me er bij neer moet leggen, maar geloof me, dat is heel erg moeilijk en pijnlijk, vooral omdat ik mij nog steeds ontzettend gekwetst voel door de daden van mijn vrouw. Ik weet dat ik dat niet op de kids mag afreageren, maar ik ben er zelf ook nog toch ?

Hoe moet ik hier nou toch mee omgaan ??

Precies wat je zelf zegt maar niet durft te doen. Eigenlijk laat je over je heen lopen en accepteer je telkens je positie als slachtoffer.
Sorry voor mijn harde woorden maar hoe lang wil je nog speelbal zijn van de grollen van je vrouw. Trek je grens en handel ernaar. waarom heb je de scheiding nog steeds niet geregeld? het is tijd voor actie in plaats van advies vragen en je daden uit te stellen.
Trouwens sterkte, want zo hard ben ik ook weer niet, maar zachte meesters... ach, je kent hem.
Succes!