Hoi,

Ik heb al sinds mijn tienerjaren last van depressieve gedachten. Ik wil het geen depressie noemen want ik wil niet depressief zijn. Ik heb het gevoel alsof het geen zin heeft om alles te vertellen want het is gewoon te veel wat bijdraagt aan deze gedachten.

Mijn ouders hebben een zwaar leven gehad. Ik ben de jongste in huis en ik ben erg close met mijn moeder. Ik krijg altijd al haar pijntjes en lasten mee, waar ze mee zit, waar ze spijt van heeft. Ik krijg ook lasten van mijn pa mee als hij thuis is. Hij is vaak chagrijnig, drinkt veel, door zijn werk. Ze naderen ook al de zestig, en dat helpt niet mee want daardoor voel ik alleen maar meer medeleven voor hun. Doordat ik altijd alles mee krijg voel ik me net een prullenbak. Maar ipv dat het de ene oor in gaat en de ander uit, blijft al deze informatie in mij groeien als een tumor. Als ik hierover praat met vrienden of met mijn vriend, zeggen ze allemaal: je ouders komen er wel uit, ze zijn volwassenen, jij moet daar niet mee zitten etc. Maar dat vind ik absurd. Ik geef te veel om mijn ouders om dat te doen. Alles wat zij hebben meegemaakt en meemaken vreet aan mij als een bacterie. Ik weet niet of dit de bron is van mijn sombere gedachten of dat ik gewoon geboren ben als een pessimistisch persoon.

Ik ben ook altijd jaloers op mensen die zo open en extravert zijn, sommige mensen krijgen energie van menselijk contact, ik word er juist moe van. Dat vind ik jammer.

Verder voel ik mij steeds meer verdoofd, als ik het op die manier kan verwoorden. Als mensen mij kwetsen of als ik ergens verdrietig om ben dan maakt het me niet meer zo veel uit. Misschien komt dit omdat mensen mij altijd hebben teleurgesteld. En nu raakt het me niet meer zo. Vandaar dat ik ook steeds minder contact zoek met mijn zussen en mijn broer. Deels ook omdat ik vind dat ze mijn moeder niet goed behandelen, alhoewel ze volwassenen zijn. Het is zo erg dat ik soms gedachten krijg om contact af te breken als mijn ouders er niet meer zijn. Ik heb er gewoon geen zin meer in. Ik vind het jammer dat ik zo ben geworden. Ik wou dat ik gelukkig kon zijn over kleine dingen die ik heb, want ik weet donders goed dat ik 'privileged' ben. Maar na de puberteit, na de middelbare, is het alleen maar erger geworden. Als ik goeie dagen gehad heb ben ik wel blij, dan ben ik tijdelijk gelukkig. Maar ik keer altijd weer terug naar mijn sombere staat. Dat de wereld een verschrikkelijke plek is om te zijn, dat ik mensen haat. Dat ik hier niet wil zijn.

Waarschijnlijk heeft niemand wat aan dit lange verhaal. Maar ik moest het even kwijt.

 

Terwijl ik dit schreef kwam mijn moeder binnen. Ze zag mijn rode ogen. We hebben samen gehuild. Ze weet hoe ik me voel maar ze kan me niet helpen. Als ik mijn moeder ooit kwijt raak ben ik verloren.

Ik denk dat je er goed aan zou om dat eens met je huisarts te bespreken en een verwijzing voor een psycholoog te vragen. Ik denk dat je wat professionale hulp kunt gebruiken.

Jeetje, wat kun jij jezelf mooi verwoorden. Hoe naar het ook is hoe je je al zo lang voelt, je beschrijft het met zo'n diepgang en het is zo invoelbaar.

Misschien voldoe je aan de kenmerken van een depressie, misschien ook niet en zijn jullie wat te veel een kluwen geworden. Het is een heel lastig probleem om eventjes te doorbreken.

Wat een psycholoog zou vragen, is of je ook tijd neemt om dingen te doen waar je van weet dat je je daar beter door gaat voelen. Dingen die je bv samen met iemand kunt doen. Het zou goed zijn om ook wat tijd aan je zelf te besteden, aan plezierige dingen en vinden van aansluiting bij mensen die dingen met je delen. Heb je bv wel eens gedacht aan een schrijfcursus proza of roman schrijven?

Wat je nog met je ouders kunt doen dat jullie samen een beter gevoel geven is ook mooi. Zeker omdat je zegt dat je bsng bent voor het afscheid? Zijn er dingen die je niet hebt gezegd die je wil zeggen, ga dat gesprek dan maar aan. Leven een beetje veranderen voor jezelf is niet makkelijk, maar soms is een beetje al genoeg om deze zware rol soms wat af te leggen.

Veel sterkte!

 

Hoi Lisa,

Dankjewel voor je reactie. Ik vond creative writing altijd wel leuk toen ik op de middelbare zat, ik vind het fijn dat je je zo kan inleven in mijn verhaal.

Ik doe indd veel dingen die ik leuk vind, zoals tekenen, met mijn honden spelen etc. dat helpt wel.  Het lastige is gewoon dat  het mij altijd tijdelijk blij maakt, dat kan ook voor langere tijd zijn. Maar uiteindelijk komt het altijd weer op hetzelfde neer. Ik weet niet hoe ik dat moet veranderen.

Ik weet dat het misschien beter is om hier met een psycholoog over te praten, maar ik heb er totaal geen zin in. Dan krijg ik weer zo'n gevoel, 'die snapt mij toch niet'. Misschien dat ik in de nabije toekomst toch wel voor deze optie kies.

Ik heb een erg sterke band met mijn ouders. Ik ben de jongste in huis en woon ook als enige nog bij mijn ouders, daardoor ben ik continu bij ze. Ze worden ouder en ziek en dat doet gewoon heel veel pijn om te zien. Vooral omdat mijn ouders niet alles bereikt hebben in hun leven wat ze wilden bereiken. Ik kan er wel over praten maar het is lastig, mijn ouders komen uit een ander cultuur waarbij dat lastig wordt. Ik denk dat ik gewoon heel veel pijn en verdriet ga krijgen als ik ooit alleen achter blijf, omdat mijn geluk ook deels uit mijn ouders komt. Als mijn ouders blij zijn ben ik blij, zeg maar. Als ze er niet meer zijn, dan verdwijnt mijn geluk met hun, ben ik bang.

Maar goed, gisteren was een slechte dag. Ik was met mijn moeder naar de dokter geweest. Vandaag gaat het beter. Dankjewel dat jullie de tijd hebben genomen om mijn verhaal even te lezen. Het wordt lastig om iets te veranderen aan mijn.. hoofd. Maar ik probeer wel om gelukkig te zijn. Ik wens jullie hetzelfde.

Wat mooi dat je er voor je ouders bent. En toch ook eigen dingen hebt die je leuk vindt. En goed kan.

Ik hoor wat je zegt en daardoor vraag ik me af of je niet misschien ook in een rol vast zit die heel verdrietig is. Je voelt en ziet dat je geliefde ouders niet het eeuwige leven hebben. Je woont bij elkaar waardoor je toch ook mantelzorger bent geworden, ook al is dat wat je wil en hou je van ze.

Ik denk wel eens dat het onderschat wordt hoe zwaar het is om je geliefden te helpen, terwijl ze achteruit gaan. Het is een chronisch rouwproces tot ze er ooit echt niet meer zijn. En je zegt het eigenlijk zelf al: heel veel mantelzorgers zijn na een overlijden nog heel lang zoekende hoe dat gat op te vullen. Ik benijd je niet. Verdriet is normaal. Een behandeling voor depressie is qua behandeling vaak gericht op mensen activeren, negatief zelfbeeld verbeteren, minder terugtrekken, en soms op bv gevoelens die er nog tussen mensen spelen uitspreken.

Maar bij jou is dat niet zo van toepassing, je weet wel wat je leuk vindt, doet ook dingen. Maar je zit in een zorgende rol die niet blij maakt? En denkt dat het overlijden te zwaar wordt?

Zijn er mogelijkheden om wat extra hulp in te schakelen soms? En dat jij ook kijkt welke dingen je wel samen met blijdschap kunt doen, zosls bepaald eten? Kun je hulp mobiliseren van je andere familie? Die je vertrouwt. Zodat je ook je eigen leven serieus neemt en kijkt wat je bv zou doen als het helemaal piekpijn met hun ging?

Ik denk dat je gewoon in een hele lastige situatie zit. Ik heb zulke situaties ook van dichtbij meegemaakt. Je moet wel ook aan jezelf denken of kijken wat ervoor nodig is om dat iets meer te doen zodat je niet straks helemssl in een gat valt. En nu is nu.

 

Weet niet hoe oud je bent. Lijkt me dat je allang volwassen bent. Is het dan verstandig om thuis te blijven wonen? Continue in zo'n situatie blijven zitten, lijkt me niet handig. Belangrijk om je eigen leven op te bouwen en wat meer afstand nemen van je ouders. Kan schelen in hoe je je voelt. Wil je moeder je soms ook klein houden en heeft ze liever dat je thuis blijft wonen? Kwam zelf bij een (alternatieve) therapeut uit bij een verloren tweelinghelft. Kan doorwerken in het dagelijks leven.