burn out en meer, maar er niet mee om kunnen gaan.

  • #1

    Klachten: Burn-out, PDS, vermoeidheid, hartritmestoornis (loop bij cardioloog), angsten.

    In 2011 voor het eerst bij de huisarts. Ik zag door de bomen het bos niet meer. Ik was het allemaal even kwijt. Een gesprek met de huisarts gehad, proberen wat rustiger aan te doen etc etc. We hebben een eigen zaak. In 2011 de eerste inbraak mee gemaakt. Achteraf gezien is dat wellicht een trigger geweest.

    Begin 2014 opnieuw bij huisarts na zo ongeveer instortingsgevaar.
    Diagnose: burn out. Oxazepam gekregen en een tijdje later terug komen.
    Daarna zijn we prive in een heel heftige situatie terecht gekomen. (ziekte zoon, wat uiteindelijk gelukkig wel goed is gegaan). Dus uiteraard toen maandenlang tussen hoop en vrees geleefd en tevens op de automatische piloot.
    Ik had al problemen om buiten de deur te komen ivm PDS. Dus mijn wereldje was al heel erg klein. Buiten mijn woonplaats kwam ik amper/niet. In die periode dus wel. Dingen gedaan die ik nooit voor mogelijk hield.
    Eind 2014 ging het met de prive situatie beter, en volgde er zakelijk een drukke tijd en was het stomweg doorgaan.
    Ook diverse controle's nog in het ziekenhuis geweest wat de nodige stress met zich mee nam. Als er iemand in ons gezin ziek werd of zich niet lekker voelde, stond ik stijf van stress.

    In 2015 opnieuw naar huisarts, kon niet meer.
    Daarbij hebben we begin 2015 in 10 weken tijd 2x een inbraak weer mee gemaakt (zakelijk). Wat ook weer veel stress en gedoe met zich mee bracht. Heb toen gesprekken met een psychologe gehad, waar ik niets aan had. Bij 1e gesprek werd al vermeld: Je krijgt maar 10x vergoed van de verzekering en daar zul je nooit genoeg aan hebben. Elk "ding" werd snel afgedaan, op naar het volgende. Dat ik op dat moment anders in het leven stond en nog meer aandacht aan mijn gezin wilde geven, was de reinste onzin volgens haar. Ook toen mijn zoon voor het eerst naar het voortgezet ging, en ik er de 1e week juist er voor hem wilde zijn en mijn eigen ding even wat aan de kant schoof, kwam er commentaar (zij vond dat ik op de eerste plaats toen kwam. Terwijl ik daar anders over dacht. De afspraak had nl ook op een ander tijdstip/dag kunnen plaatsvinden, zodat én ik er voor mijn zoon was én ook die afspraak voor mij door kon gaan). Daar ontstond wrijving. Ze snapte me echt niet. En ik haar dus niet.
    Dat schoot dus niet op. Ik ben niet iemand die snel naar de huisarts stapt. Zeker onze toenmalige huisarts niet, aangezien hij bij de diagnose en nabehandeling van onze zoon de plank compleet misgeslagen heeft (en dat uiteindelijk ook toegegeven heeft!). Maar omdat hij zo dichtbij zit, erbij gebleven. Toen ik op een dag mijn ene been bijna niet meer voor het andere kon zetten, heb ik gebeld. Ik durfde en kon niet naar de praktijk komen... Ik zou maar terug bellen als ik dat wel kon...
    Ik heb die week 3x huilend gebeld of de huisarts kon komen. Dit kon écht niet meer. Zelfs mijn man heeft gebeld. Ach... ik zou maar een dubbele dosis oxazepam nemen... Zo boos, zo verdrietig. Na anderhalve week, op een wat betere dag samen naar de huisarts geweest en alles verteld. Oh... dat had hij er niet van mee gekregen. Als hij geweten had dat het zo erg was, was hij wel gekomen. Ons vertrouwen was compleet weg. En zijn overgestapt naar een andere huisarts.

    Heeft even geduurd voordat ik daar heen durfde. Kennismakingsgesprek is mijn man alleen heen geweest. 1e afspraak vond ik heel moeilijk. Dat vertrouwen terug krijgen. Van alles besproken. PDS stond al vrij snel (opnieuw) vast. Ook dat er wat moest gebeuren. Bloed geprikt (standaard zaken), was goed. Heb me groot proberen te houden bij de HA. Op een gegeven moment bijna ingeklapt. Heb ha gebeld. Kon dezelfde middag terecht en ook dezelfde middag zat ik bij de praktijk ondersteuner. Verzoek voor een psycholoog was de deur al uit. Wachttijd 3 maand !!! Ter opvang dus de praktijk ondersteuner. Er is veel gebeurd de afgelopen paar jaar.

    Ik volg nu een module "burn out". Is online en tevens gesprekken.
    Over een paar weken de laatste keer ivm vergoedingen.

    Ivm sport en hartritmestoornis zou ik hart revalidatie programma gaan volgen. Echter... dit was 2x per week 20 minuten rijden, 6 weken lang. Niet haalbaar. Huisarts heeft verwijsbrief voor de fysiotherapie praktijk voorgeschreven waar ze ongeveer het vergelijkbare kunnen.
    Helemaal geweldig. Maar... bij intake bleek dat er veel meer klachten zijn en is 2x in de week niet haalbaar. Legt een te grote druk. Nu zou ik eerst psychosomatische fysiotherapie gaan doen. En dan komt later eventueel wel de fysio sport revalidatie. Maar ik vind dat sporten eigenlijk wel heel belangrijk. Terwijl ik nu nog 1 gesprek bij de praktijk ondersteunster heb, en straks naar een psycholoog ga. De praktijk ondersteunster vond echter ook dat ik te weinig vooruit gang boekte, omdat er te veel dingen mee spelen. Zij begon dus ook over PSF. Daar moet ik nu dus heen. Maar dat gaat van mijn fysio behandelingen af. Net als de sport fysio. We zullen het allemaal wel zien.

    Waar het mij om gaat... Ik kan er totaal niet mee omgaan. ik weet me echt geen weg. Hoe ga je hiermee om...
    Ik wil te veel, dat weet ik. Ik heb via de online "cursus" eerst per dag een dagindeling moten maken. Bleek dat ik nóg te veel doe, terwijl ik amper iets doe. Nu een week planning... Maar het frustreert me alleen maar meer. Mijn man zegt ook al steeds vaker... Je reageert compleet gefrustreerd. Maak je niet overal zo druk over... Sorry, doe ik wél. Ik weet dat het niet goed is, maar hoe schakel je zoiets uit... Ik heb zo het gevoel niets te kunnen en te mogen... Ik sta stijf van angst...
    Dit kan zo gewoon niet verder, maar hoe wel....
    Ik hoor alleen maar.... weinig doen. Alleen wat je moet doen (aankleden, eten etc, vaste dingen), en verder alleen maar wat je leuk vind... Makkelijk gezegd... Dan zit ik als een opgefokte hond binnen. (omdat ik ook al niet ver naar buiten kom). Dus zit in een cirkel waarvan ik niet weet het te moeten doorbreken...

    Het is een heel verhaal geworden, maar hopelijk heeft iemand tips...

    Reageer
    #2

    Dat is een heel verhaal...heel erg vervelend voor je dat je in die situatie zit.

    Toch zijn er een paar opvallende dingen.
    Het lijkt, als ik je verhaal zo lees dat je in een ontkenning zit. Het niet kunnen/willen accepteren dat je psychische problemen hebt. Het lijkt of je voor bepaalde dingen vlucht. Vooral voor jezelf.

    Een aantal dingen die opvielen:

    [quote]Dat ik op dat moment anders in het leven stond en nog meer aandacht aan mijn gezin wilde geven, was de reinste onzin volgens haar.[/quote] Ontkenning en vluchtgedrag. Je kiest hier om meer aandacht aan je gezin te geven (als excuus) om de confrontatie met jezelf uit de weg te gaan.

    [quote]en ik er de 1e week juist er voor hem wilde zijn en mijn eigen ding even wat aan de kant schoof,[/quote] Vluchtgedrag. Een week heeft 7 dagen en iedere dag 24 uur. Je had in die week beslist tijd vrij kunnen maken voor jezelf. Je zoon was niet 7 x 24 uur thuis. Ik neem aan dat hij overdag op school was. Ook hier dus een excuus om die confrontatie niet aan te hoeven gaan.

    [quote]Nu zou ik eerst psychosomatische fysiotherapie gaan doen. En dan komt later eventueel wel de fysio sport revalidatie. Maar ik vind dat sporten eigenlijk wel heel belangrijk.[/quote] Ontkenning en vluchtgedrag.
    Het lijkt alsof je PSF helemaal niet zinvol vindt, niet nodig. Sporten is belangrijker.
    Maar sporten lost je psychische probleem niet op.

    Ik denk dat het op de allereerste plaats belangrijk om voor jezelf te erkennen dat je dus een psychisch probleem hebt.
    PSF is waarschijnlijk toch de beste stap om mee te beginnen. De burn-out en de angstklachten zijn psychische klachten. Klachten die ook nog eens invloed hebben op de ritmestoornis en de vermoeidheid.

    Doe eens onderstaande testen:
    http://www.dokter.nl/index.php?option=com_hyperventilatietest
    http://www.dokter.nl/index.php?option=com_angststoornistest

    Reageer
    #3

    Als eerste, dank je wel voor je reactie! Ik zal even het e.e.a. verduidelijken.

    Ja, ik vlucht soms inderdaad. Bewust. Als ik thuis ga zitten, wordt ik gek. Heb ik alle tijd van nadenken. Wordt t ook niet beter van.
    Dus "vlucht" ik naar m'n werk. Het huishouden boeit me eerlijk gezegd niet echt. Oke, stofzuigen, dweilen, wassen, strijken, de vaat, sanitair... Dat gebeurt allemaal. De rest staat op een heel laag pitje

    Ik zit al járen (als wel 20 jaar) zóveel thuis dat ik zó weinig mee maak, dat ik blij ben om meer met mijn gezin te kunnen doen. Alleen... 1 dagje naar mijn ouders (1 uur rijden), en ik ben een dikke week van de kaart. Ik wil van alles, maar het lukt gewoon niet. Ik merk dat ik daar behoorlijk gefrustreerd van kan raken. Zeker over het geval... Je móet ook helemaal niets doen... Het enige wat je mag doen is ontspannen en leuke dingen voor jezelf... Pfff... zal wel, maar makkelijker gezegd dan gedaan. Zit in de zogenaamde vicieuze cirkel. Wel willen, maar om meerdere redenen niet kunnen/durven. Maar we zijn ermee bezig.

    M.b.t. mijn zoon,
    Ze wilde op een dinsdag (meende ik) die afspraak. Dat was de eerste dag. Ik heb haar toen gevraagd of het die week op een andere dag kon, ivm de eerste schooldag. Dus ja, een week heeft 7 dagen en 24 uur.

    De cardioloog heeft me voorgeschreven om aan revalidatie therapie te gaan doen. Dit omdat ik al heel lang wil sporten. De laatste keer (2 a 3 jaar geleden denk ik), ben ik bijna onder uit gegaan door de ritme stoornis. Dat had ik daarvoor al een aantal x vaker last van gehad, maar dat was toen de druppel. Ben toen ook gestopt. Daarna heb ik niet meer durven sporten. En dat wilde ik wel weer erg graag gaan doen. Heb weinig conditie, en m'n gewicht mag ook wel wat lager. Maar vooral die conditie moet om hoog.

    Het is allemaal dubbel. P.O. is 2 weken geleden geweest en daar kan ik pas over 3 weken weer heen (zit dus 5 weken tussen). Maar ondertussen ingeschreven bij Psycholoog, maar dat kan ook nog wel anderhalve maand duren.
    Een tijd geleden zei zij van de sport revalidatie dat PSF niet veel zin had, omdat ik al bij de P.O. loop én ingeschreven ben voor de psycholoog. En dan nu dit. Toch wil ik wel alles aangrijpen, maar snap het allemaal niet meer.
    Volgende maand moet ik naar de cardioloog om te bespreken hoe het met het sporten gaat...

    Sporten lost in zoverre op dat ik ontspanning krijg, mijn vertrouwen in het sporten terug krijg en een betere conditie krijg. Lijkt me ook niet geheel onbelangrijk. Zij geven ook wel aan dat het moeilijk te bepalen is wat het eerst nodig is.

    Of PSF zinvol is... Dat kan ik eigenlijk pas antwoord opgeven na de eerste intake. Ik sta er zeker open voor. Maar dat doe ik eigenlijk overal wel voor.
    Ik merk alleen dat het me allemaal al snel te veel is.

    Ja, soms denk ik inderdaad dat ik het geaccepteerd/erkend heb, en op sommige momenten lijk ik er dwars tegenin te gaan, als het ware. Ik vind het enorm lastig en soms ook erg frustrerend. 🙁

    Reageer
    #4

    [quote]Ja, soms denk ik inderdaad dat ik het geaccepteerd/erkend heb, en op sommige momenten lijk ik er dwars tegenin te gaan, als het ware. Ik vind het enorm lastig en soms ook erg frustrerend. :([/quote] op zich natuurlijk helemaal niet zo vreemd.
    Het is ook frustrerend en je wil je daar ook ertegen verzetten..je wil die problemen en klachten niet, je wilt gewoon weer je eigen ding doen. En natuurlijk wordt het dan al snel allemaal te veel.
    En dan geven mensen die erbij betrokken zijn ook nog tegenstrijdige antwoorden...en moet je lang wachten op specifieke hulp.
    Maar ik denk toch dat het "psychische" gedeelte eerst aandacht moet gaan krijgen. Anders blijft je hoofd zo vol en blijft alles snel te veel worden. Sporten is ook helemaal niet verkeerd. Het geeft afleiding en is goed voor je gezondheid, maar is niet het belangrijkste.

    Weet je al wanneer je een intake gesprek hebt voor PSF?

    Reageer
    #5

    Gisteren intake en 1e behandeling PSF gehad.
    Fijn persoon. Maar ik weet t niet. Ben t even helemaal kwijt. Zij gaf compleet een ander advies dan de P.O. Zij zegt... Gaan als t goed voelt. Ga je ergens heen wat je leuk vind maar kost je dat 1 of 1,5 week, moet je kijken of je dat er voor over hebt. Zo ja, gaan! P.O. zegt juist, absoluut niet doen. Het kost je ceels te veel en daardoor duurt het weer veel langer voordat je weer op dit niveau zit, wat ook al niks is. Ja, wat moet je dan. Heb ik gisteren ook aangegeven. Zij zei... Je gaat vaker tegenstrijdige adviezen krijgen. Haal er uit waar jij wat mee kan...
    Tja...
    Tevens moest ik veel liever voor mezelf worden. Dingen als; stel je niet aan, kom op, schopnonder je kont en gaan er voor etc, mocht ik niet meer denken/zeggen.

    Reageer
    #6

    Nog even een kleine aanvullimg. Mijn lichaam staat strak van spanning/stress. Als er een pen achter me valt, schrik ik me rot.
    Heb net de angst stoornis test gedaan. Uitslag 59. Dat is dus duidelijk helaas. Heb het stuk er over ook gelezen. Dat het aan het heden ligt en dat dat kan veranderen. Toch vertelde ze gosteren dat we moeten achterhalen wat ooit de trigger is geweest, zodat de angel eruit gehaald kan worden. Ik heb geen idee. Heb meerdere gebeurtenissen mee gemaakt die niet leuk waren. Pesten op lagere school. Ben zon 16-18 jaar geleden ziek geworden. Griep verschijnselen. Maar wel heel heftig. Daarna nooit meer de oude geweest. Diagnose fibromylagie en ME zijn toen al gevallen. Sinsdien ben ik al niet meer helemaal mezelf. Zijn de sarm problemen ook ontstaan. Dr ene keer gaat t beter dan een andere keer. Maar nu zit ik zo diep dat ik t soms echt niet meer weet...

    Reageer
    #7

    Er zijn verschillende ideeën over dat heden en verleden. Soms kan het nuttig zijn om triggers te achterhalen. Maar lang niet bij iedereen.

    Persoonlijk ben ik meer voor de aanpak van het heden. Angst zit dus in het heden. op het heden kun je invloed uitoefenen. Dus dan ook op de angst. Het verleden kun je niet meer veranderen of beinvloeden.
    Je moet dus de afweging maken samen met de therapeut, of het zinvol is om te kijken en daar dan weer veel aan te besteden, of je met alle energie richten op het heden.

    Voor het overige heeft PSF wel gelijk.

    Reageer
    #8

    Dank je wel! Wellicht een tip om burn out te accepteren? Want dat blijkt een probleem te zijn. Ik wil te snel. Ik wil juist nu de dingen doen die ik heel lang niet heb gedaan. Juist nu ik er door heen zit... En dat is lastig. Ze zeggen dat ik het nog niet (volledig) geaccepteerd heb, en dat het daardoor langer duurt. Ik probeer ook mijn man een beetje te ontzien. Ben bang dat hij het anders ook niet red. Druk met eigen zaak etc.

    Reageer
    Bereken hier je BMI

    De Body Mass Index (BMI) geeft uw gezondheidsrisico weer o.b.v. uw lichaamsgewicht en lengte. Vul het in en ontvang direct per mail de uitslag met het bijbehorende gezondheidsadvies

    cm
    KG
    #9

    Het is zeker een kwestie van accepteren. Dat is wel belangrijk voor herstel. Dat is wat ik eerder bedoelde met vluchtgedrag en ontkenning......Je probeert een probleem uit de weg te gaan omdat je het nog kunt of wilt accepteren...
    Face the problem and than deal with it....

    Reageer
    #10

    Bijna een jaar later. Veel gebeurt, op positieve manier.
    Grenzen opzoeken, en er over heen gaan. Dat laatste is de laatste paar maand te vaak gebeurt. Daardoor wel leuke dingen met ons gezin gedaan.
    Nu ben ik echter een hele stap terug. Merk ik de laatste paar weken al. Moest meer rust nemen en op mn strepen gaan staan en luisteren naar mn lijf. Heb ik niet gedaan.
    Ik, maar ook mijn man, merkte dat het slechter ging. Alleen nu krabbelde ik eigenlijk best snel weer op. Even een flinke huilbui en alles er uit gooien (praten), en ik kon weer verder. Eerst eens per week, toen vaker. En nu... nu weet ik even niet meer hoe verder. Mede door pds kom ik al járen niet echt goed weg.

    En het zal zo egoïstisch klinken als wat, maar ik vind het echt heel vervelend als mijn man 2 weekenden achter elkaar weg is (familie feestje, afspraak met kids ergens heen etc etc). En écht, ik gun het iedereen. Maar ik voel me zo ontzettend rot om dan steeds alleen thuis te zitten. Zo kán het leven niet bedoeld zijn. Aan de andere kant... Ik ben degene die thuis blijft. Niemand zegt dat ik thuis moet blijven. Dus mag eigenlijk niet zeuren.

    Ik kan er momenteel gewoon écht niet mee overweg. Ik wil van alles en het lukt me momenteel gewoon niet. Ik werk weer diverse dagen van 11 - 18.30 uur. Heerlijk. Echt heerlijk. Maar ik merk ook heel goed dat ik tegenslagen veel minder goed kan handelen. Ik kan er niet mee overweg.
    Minder werken... tja... ook thuis is er het een en ander qua verbouwen blijven liggen (zolder). Dat wordt nu door mn man aangepakt en in die tijd werk ik.
    Maar het is me te veel. Al weken lang.
    Ik heb het in de gaten. Mijn man ook. Waarom lukt het dan niet om een rem er op te zetten.
    Het voelt zo ontzettend frustrerend. Zeker na wat ik de afgelopen maanden wél heb kunnen doen. Ik denk dan ook geregeld... kom op, komt goed. Je weet waar je geweest bent (heel diep), maar je weet ook dat je daar weer uit kunt komen. Dus even een dip dag is helemaal geen probleem. En zo voel ik het ook echt wel. Alleen komen die dip dagen nu te vaak.

    Daar komt een ander probleem bij. Het slapen. Ik kan niet slapen. Oxazepam had ik nog liggen en gebruik ik nu sinds een paar dagen voor het slapen gaan. Maar het haalt niets tot weinig uit.
    's Avonds lig ik met een mega hoge hartslag in bed. Tevens vele hartbonzen (gevoel dat je het hart vast kunt pakken, zo hard).
    Hartslag van 100-120 is 's nachts bij mij momenteel normaal. En dat is zo goed voelbaar, en dan wordt het slapen dus weer niks.
    Is daar iets aan te doen? Even tv kijken, een puzzel maken, muziek luisteren... ik heb van alles geprobeerd. Het lukt me niet. Uiteindelijk is het 2 a 3 uur voordat ik in slaap val.
    En dat slaap tekort veroorzaakt ook weer meer darmklachten (diarree). En zo zit ik in een vicieuze cirkel waarvan ik niet weet hoe ik er uit moet komen.
    Eind volgende week heb ik een afspraak bij Psychosomatische fysiotherapie. Maar dat duurt nog zo lang...

    Hopelijk heeft iemand tips...

    Reageer
    #11

    Ben je met de klachten die je nu hebt bij de huisarts geweest?

    Reageer
    #12

    Nee, dat ben ik niet. Ben wel onlangs voor controle bij cardioloog geweest. (eens in de paar maand moet ik daar ter controle heen).
    Omdat de klachten "herkenbaar" zijn, vond ik het niet nodig om naar de huisarts te gaan. Ik dacht/denk... ik los het zelf wel op... 😉

    Reageer
    #13

    Maar er komt een moment, dat je dit zelf niet kunt oplossen...

    Je klachten lijken op een depressie of een burn-out. Misschien is het goed om toch naar de huisarts te gaan.

    Reageer
    #14

    eerst volgende week de ps fysiotherapie maar eens afwachten. En inderdaad anders toch maar naar de huisarts

    Reageer
    #15

    Bij een burn out speelt mee dat ook je lichaam in de war is. Zo is het belangrijk om te zorgen voor de juiste voeding, dingen waarbij jouw lichaam zich goed voelt en niet dingen die zogenaamd gezond zijn. Zoet fruit bijvoorbeeld kan de bloedsuikerspiegel laten schommelen, wat niet goed voor je is.

    Dan kan je nog last hebben van bepaalde tekorten. Bij stress werkt niet alles zo lekker in je lichaam en kan je vaak wat extra's gebruiken, vitaminen, mineralen, bepaalde vetzuren, aminozuren en nog andere stoffen. Denk aan magnesium - wel een organische verbinding -, vitamine B, C en D, omega 3, lysine en tryptofaan. Zo kan een sterk vitamine B-preparaat je zenuwstelsel helpen versterken.

    Toen ik er een jaar of wat helemaal doorheen zat kreeg ik het advies om 5htp te gebruiken, in combinatie met visolie. Daardoor het gevoel van meer grip op de dingen te hebben en ik slaap stukken beter. Er zijn nog wel meer middelen, bijvoorbeeld theanine.  Of kruidenmiddelen als kamille, valeriaan, hop, passiebloem. Wat ook kan helpen om te ontspannen is rescue remedie 'night'., een variant op de gewone rescue. Je kan hem trouwens ook overdag gebruiken. Hij werkt namelijk niet als een slaappil maar helpt om te ontspannen en minder te piekeren.

    Reageer
Reageer op: burn out en meer, maar er niet mee om kunnen gaan.


<a href="" title="" rel="" target=""> <blockquote cite=""> <code> <pre class=""> <em> <strong> <del datetime="" cite=""> <ins datetime="" cite=""> <ul> <ol start=""> <li> <img src="" border="" alt="" height="" width="">

Upload bijlagen

Maximaal toegestane bestandsgrootte is 1 MB



Voeg nog een bestand toe

Blijf op de hoogte met onze wekelijkse nieuwsbrief