Ik ben 33. De diagnose Borderline kwam geheel onverwacht aangezien mijn doorverwijzing was voor de depressie waar ik mee kamp al vele jaren, maar door mijn obsessie met werken en alles maar wegstoppen kon ik het lang volhouden, ik had weinig vrienden, geen relaties meer gehad in de afgelopen 8 jaar. Anderhalf jaar geleden stierf mijn beste vriendin waar ik tevens geen afscheid van kon nemen, dit was een muur waar ik tegenaan vloog. Het was niet de aanzet waardoor mijn depressie hevig was. Ik was kok zzp'er en werkte voor een detacheringsbureau, die gaf me opdrachten, soms was ik de enige zzp'er en soms had ik collega zzp'ers. Een collega, gebruikte alcohol tijdens werktijd en ik was hier zo ontzet van dat ik eigenlijk het bedrijf waar we voor werkte wilde aanspreken erop, maar ik bedacht me en nam contact op met mijn contactpersoon van het detacheringsbureau. Ik hoopte dat hij er iets mee kon, maar langzaam aan kreeg ik steeds minder opdrachten, tot ik opeens helemaal zonder kwam te zitten. Ik verdronk mezelf in gamen, ik wilde niet meer leven, maar ik wilde ook nog niet mijn eigen leven nemen, deze gedachtes waren een rode draad door mijn leven, ik douchte nog maar een keer per maand. Maar na de dood van mijn beste vriendin  werden deze gedachtes steeds heftiger en namen ze ook concrete plannen. Om een lang verhaal korter te maken ik leef nog steeds.

Ik ben sinds vorige week in therapie, maar heb sinds kort ook een relatie. Omdat we allebei een persoonlijkheidsstoornis hebben geeft het soms extra moeilijkheden. Het kan weken goed gaan en soms dan kan iets verkeerd binnen komen bij me en voel ik me een hoopje ellende. Soms vertel probeer ik uit te leggen als iets me een vervelend gevoel geeft en dan komt het verkeerd bij hem binnen en dan voel ik me rot doordat hij zich rot voelt en dan geef ik mezelf steevast de schuld dat ik niet sterk genoeg ben, dat ik sterker moet zijn en dat slaat over in zelfhaat. We proberen zoveel mogelijk te communiceren, maar ik merk dat ik het heel lastig vindt dat ik buiten hem en mijn kleine broertje eigenlijk niemand heb om erover mee te praten. Ik heb wel wat wantrouwen naar hulpverleners, niet omdat ik denk dat ze mij niet kunnen helpen(want ik hoop dat ze dat wel kunnen), maar omdat ze een vooroordeel hebben over onze relatie, dit zijn voornamelijk zijn hulpverleners die een vooroordeel hebben, waardoor ik me als een soort boogyman voel die iemand anders aan het kapot maken is en dat is wel het laatste wat ik wil.

Wat ik graag met mijn verhaal wil bereiken is om in contact te komen met lotgenoten, of wel een forum of facebook groep. Ik wil graag leren om beter te kunnen reageren, dit zal ik oppakken met mijn psycholoog, maar ik hoop dat verhalen van lotgenoten me kunnen helpen mezelf beter te begrijpen.

Hi, ik heb zelf ook borderline, wel een wat andere versie dan jou.. ik kom graag in contact met jou. Ik ben moeder en bijna 23 jaar.

Hoi,

Ik zie niet zozeer de diagnose terug. Ben je ook erg impulsief met heftige stemmingswisselingen, veel problemen in vriendschappen/relaties, zwart wit denken, mensen idealiseren of afschrijven?
Beschadig je jezelf ook? Met snijden, drugs, alcohol, seks, eten?
Ben je je hele leven al suicidaal?
Heb je een erg grote angst om in de steek gelaten te worden en doe je alles om dat te voorkomen, ook dreigen met suicide?
Ben je erg achterdochtig?

Ik vind diagnoses altijd wat lastig. Soms zijn ze snel gemaakt en helpt het je niet. Maar als het jou helpt, dan is het mooi natuurlijk.
Ik hoop dat je een mooi leven kunt leiden..